Notatnik kulturalny: Przeczytane 2022, czyli lekkie czy poważne

No i ostatnia notka w tym roku, tym samym kończę dwunasty rok pisania na Notatniku. Jedna notka dziennie przez tyle czasu to lekkie szaleństwo, ale póki sprawia to frajdę i jest o czym pisać, nie zamierzam rezygnować. Zobaczymy czy w roku 2023 uda się utrzymać założony rytm. Kończąc rok i oddychając z ulgą, że się udało (czasem M ratowała mi tyłek, gdy nie chciało mi się pisać), pragnę podziękować wszystkim Wam, którzy zaglądacie na Notatnik Kulturalny. Każdy komentarz, dobre słowo, daje motywację do tego by nie rezygnować, choć przecież mój blog raczej nie ma szans konkurować z tymi gdzie wydaje się spore pieniądze na ich dopieszczenie, reklamę, zasięgi. A ja po prostu siadam na kwadrans dziennie i stukam w klawiaturę, przelewając tu swoje uczucia i refleksje. Dla mnie to ważne, jeżeli więc kto pisze że to dla niego było interesujące, to jakby miód wylany na moje serce. Dziękuję.

Zwykle ostatnia notka w roku dotyczyła podsumowania książkowego, chyba najbardziej przeze mnie lubianego (sprawdźcie co polecałem w poprzednich latach). Oczywiście nie mam zamiaru udawać, że ten wpis w jakiś realny sposób odnosi się do tego co ukazywało się na rynku książkowym - nie mam takich ambicji. Różne rzeczy trafiają na stos czytelniczy, na półki ebookowe, czy nawet do zeszyciku rzeczy "do zdobycia", sam czytam rzeczy starsze, czasem te mniej ambitne, rozrywkowe, więc te moje zapiski dotyczą tylko tego co przeczytałem sam (bo M też pisze u mnie o książkach), co zwróciło moją uwagę. Z przyjemnością zerkam na podsumowania u innych, czasem nawet mam wyrzuty sumienia, że tyle ciekawych tytułów przegapiłem, a czytałem głupotki, no ale od początku miałem takie założenie - sięgam po lektury dla przyjemności, czasem zmotywowany wyborem w DKK, czy zleceniem, ale piszę o wszystkim, nawet o mniej udanych tytułach. Po co? Trochę dla siebie, żeby pamiętać po roku, czy dwóch (tak szybko to ucieka), ale i może komuś się to przyda?

No dobra - 137 notek książkowych w tym roku, do tego 5 komiksów, 4 książki przeczytane jako recenzent wewnętrzny, więc o nich póki co nie mogę napisać. Czytane w różny sposób, bo w tym roku sporo weszło w wersji audio lub jako e-booki, ale i tak najbardziej kocham papier. Często rzeczy połykam równolegle, może stąd dużo więcej tu tytułów rozrywkowych, lekkich, bo te wchodzą po prostu szybciej. I może od nich zacznijmy.

Kryminały, thrillery, sensacje, połykam w ilościach ogromnych i wciąż nie mam dość, choć poprzeczka rośnie z roku na rok i coraz trudniej mnie zadowolić. I powiem Wam, że to był dobry rok, szczególnie jeżeli chodzi o polskich autorów. Nie wiem, czy pandemia pozwoliła im na przyspieszenie tempa pracy, ale tych tytułów w tym roku pojawiło się naprawdę bardzo wiele. Przeglądając więc listę miałem ogromny dylemat, które z tych książek wskazać jako najciekawsze w tym roku, takie które pamięta się po wielu miesiącach od przeczytania.

Nowe książki Katarzyny Bondy (chyba w tym roku aż 4), Krajewskiego (dobre zakończenie Mocka), tak lubiani przeze mnie Ostrowski, Siembieda, Kańtoch, Horst, Chmielarz, Małecki, odkrycie mrocznego Kaźmierczaka, odjechanego Michorzewskiego - to tylko ci, którzy w podsumowaniu rocznym na pewno gdzieś pojawiają się ze swoimi powieściami w mojej głowie. Ale przecież nie wymienię wszystkich. Niech to będą więc trzy tytuły: najnowszy retro kryminał Krzysztofa Bochusa Wachmistrz. Dogrywka - jak zwykle trzyma w napięciu, no i jaki klimat; bardzo miłe zaskoczenie jeżeli chodzi o pomysł na strukturę (książka w książce), czyli Horowitz Anthony i dwa tomy Morderstw w... (ale i nowa odsłona Holmesa tego autora też świetna); no i cykl o szpiegach-nieudacznikach. Cholera, Mick Herron naprawdę przywraca życie powieści szpiegowskiej, a Ulica szpiegów smakowała mi bardzo!

Trochę mniej było u mnie w tym roku fantastyki, choć wciąż sobie obiecuję, że będzie jej więcej. Na pewno frajdy dostarczyło przypomnienie sobie Łatwo być bogiem Szmidta, no i z zupełnie zinnej bajki, bo przygodowe fantasy ze szczyptą humoru, czyli dwa tomy z serii Głodnej Puszczy Marcina Mortki. No niezła była też Gniewa Miszczuk :) Jak widać panie też podczytuję.

Komiksowo - bezapelacyjnie zachwyt Sandmanem! To rzecz absolutnie kapitalna.

Idźmy dalej - dla młodszych (ale i starszych) dwie rekomendacje. Niezmiennie cykl o Małych Lichu Marty Kisiel, bo to mądre, wzruszające i zabawne książki z tak dużą ilością pozytywnych emocji, że aż się wierzyć nie chce, że dotąd mało kto tak pisał. No i coś mocniejszego - Dvořáková Petra - Wrony - cholera, to lektura która może zaboleć, szczególnie bym ją rekomendował rodzicom dorastających dzieciaków. Otwiera oczy na to jak wiele można schrzanić zupełnie nieświadomie wypowiadanymi słowami.

Co jeszcze? Ukraina. Nie mogło jej w tym roku zabraknąć jako tematu lektur. I polecam każdą z trzech przeczytanych przeze mnie książek, bo jest tego warta: Przemieszczenie, oczywiście głośny Internat Żadana i mniej znany u nas tytuł, pozornie mniej serio i bardziej awanturniczy, ale w nie mniej bolesny sposób pokazujący realia ostatnich lat w tym kraju, czyli Córeczka.

Na pewno warto sięgnąć po Zawsze jest ciąg dalszy. Rozmowy z psychoterapeutami Justyny Dąbrowskiej, bo sporo tam mądrych refleksji i słów do których warto wracać. Mariusz Szczygieł podsunął nam w tym roku coś ciekawego, ale chyba nie porwał mnie tak jak bym tego oczekiwał. Zachwyciła za to pierwsza z książek jakie zdobyłem pod koniec roku w pakiecie od wydawnictwa, które polecała mi znajoma (dzięki Magda - Paśny Buriat zasługuje na uwagę!). Książka Koronkiewicza ma w sobie lekkość, ale też sporo tam cudownych obrazów i refleksji. Takie reportaże jak Z Matką Boską na rowerze kocham! I pewnie byłaby to moja polecajka numer jeden, gdyby nie inny tytuł przeczytany w końcówce roku. Bezwzględnie Pocztówka z Mokum Piotra Oczko to tytuł zachwycający zarówno formą, jak i treścią. Wybierzcie się koniecznie w podróż do Niderlandów, udając się tam poprzez dzieła sztuki z tego kraju.

Można by jeszcze wspomnieć o opowiadaniach Joanny Bator, ale to tak świeże, że nie wiem czy to nie efekt pierwszego wrażenie.
Napiszę Wam więc jeszcze dwie rekomendacje tytułów, które siedzą w głowie pod koniec roku, a przeczytałem je już jakiś czas temu. Wells Benedict - Hard Land to cudowna, pełna nostalgii podróż do niewielkiego miasteczka, ale i do czasów gdy wkracza się w dorosłość. A Golem Macieja Płazy to wyprawa do świata, którego już nie ma, tak barwna, żywa, pełna emocji, że zatapiasz się w tym, niczym w najbardziej wciągającym thrillerze. No i ten piękny język!

W czytaniu, na półkach w kolejce i w planach sporo dobrych tytułów, więc mam nadzieję, że i w 2023 będę miał o czym pisać.

Przeczytane w roku 2022

komiksy:

Notatnik kulturalny

Strony

sobota, 31 grudnia 2022

Przeczytane 2022, czyli lekkie czy poważne

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Łączna liczba wyświetleń

Obserwatorzy