Kroniki portowe, czyli zacząć od początku

Coraz częściej łapię się na tym, że powieści Annie Proulx, które gdzie tam wpadały mi w ręce, a ja je wypuszczałem albo odkładałem na później, teraz bardzo chciałbym mieć szybko pod ręką. Skoro ekranizacje tak dobrze wypadają, mają tak dużo klimatu i ciekawych portretów psychologicznych, to książki muszą być jeszcze lepsze, prawda?
Kroniki portowe potwierdzają mi tą regułę. W dodatku ta obsada! W drugim planie Pete Postlethwaite, Cate Blanchett, Julianne Moore, a na pierwszym świetny Kevin Spacey i jak zwykle nie do przebicia Judi Dench. Warto przejść przez pierwsze minuty filmu, choć bohater może strasznie nas wkurzać swoim rozmemłaniem i nieporadnością. Jest tak mało zaradny, że można mu wmówić prawie wszystko... Jak kocha to bezwarunkowo. A śmierć żony jeszcze bardziej sprawia, że traci radość i sens życia. Może dlatego tak łatwo poddaje się absurdalnej przecież propozycji, by przeprowadzić się na północ, do Nowej Fundlandii, tylko dlatego, że ciągnie go tam ciotka.

Wzgórze psów - Jakub Żulczyk, czyli wciąga jak czarna dziura

No ładnie, u mnie ta książka przeleżała masę czasu na stosie, niedawno zacząłem ją czytać w e-wersji, bo to jednak spora cegła do noszenia, a tymczasem zachęciłem do lektury M. i nie dość, że łyknęła, że jest zachwycona, to mówi, że musi coś napisać "bo ją rozsadzi". Pozostanie mi więc za jakiś czas coś do tego dopisać od siebie. Łapcie.

Lubię Żulczyka, lubię jego sposób prowadzenia narracji, swoisty rytm jego prozy, lubię soczystość wypowiedzi i pełnokrwistych bohaterów (choć zazwyczaj mają w sobie mrok i nie są grzecznymi ludźmi).

„Wzgórze psów” mnie nie zawiodło, choć wiele opinii będzie negowało moją. Wręcz przeciwnie im bliżej końca tym bardziej było mi żal, że już za trochę rozstanę się z tą powieścią. Ta książka będzie budzić różne emocje, będzie budzić kontrowersje. Jednych zachwyci, innych oburzy, ale chyba nikogo nie pozostawi obojętnym. Książka reklamowana jako thriller dla mnie jest raczej powieścią obyczajową z wątkiem kryminalnym w tle.

Coś za mną chodzi, czyli jeżeli przegapiliście...

Kilka dni temu pisałem o horrorach kręcąc nosem, to teraz dla odmiany coś co mam wrażenie trochę wniosło świeżości do gatunku. Produkcja Davida Roberta Mitchella pokazuje, że niewielkim kosztem można zrobić coś klimatycznego, co budzi autentyczny niepokój. Zamiast dosłowności, raczej tajemnica. Niby cytowanie klasyków i czerpanie z tego co zrobiono wcześniej, ale robienie tego na własny sposób. Ten film zaskakuje i choć nie brakuje w nim idiotyzmów, jakie znamy z innych horrorów (jak się pozbyć zagrożenia...), zapamiętujemy raczej te sceny gdy czekamy na nadchodzące zagrożenie, a nie te gdy musimy się zmierzyć. Czym ono jest? Ano to jest właśnie najzabawniejsze, że nikt tego do końca nie wie. Klątwa, którą przekazujesz kolejnej osobie polega na tym, że coś za tobą chodzi. To coś budzi lęk, nie da się przed tym uciec, może uczynić krzywdę, a jedyny sposób na to, by spokojnie móc funkcjonować to...

Taksówka, czyli polska Wigilia

Niczego się nie spodziewałam idąc po raz pierwszy do teatru SOHO. Ot, zwykła ciekawość i „poczta pantoflowa” donosząca o tym spektaklu. Scena schowana w zakamarkach starej Pragi, przytulona do znanej restauracji i bardzo kameralna.

Kiedy zajęliśmy miejsca na widowni pierwsze co pomyślałam to: o kurczę, świetny pomysł scenograficzny – szkielet taksówki wsparty na resorach, cztery fotele samochodowe, a na ekranie wyświetlane miejsca i trasy jakimi porusza się taksówka. Z boku niby studio radiowe ze spikerem prowadzącym audycję muzyczno-informacyjną w ten jedyny dzień w roku, kiedy to ludzie życzą każdemu dobrze, są szczęśliwi ze spotkań z bliskimi, śpieszą do nich z darami, czyli polska (a ściślej, warszawska) Wigilia Bożego Narodzenia.

Cezik - Ambiwalnięty, czyli już nie tylko w Internecie

Dziś kolejna nasza akcja wymiany książek w Piastowie, ale notka nie książkowa, tylko muzyczna :)
Kto kojarzy Cezika? Tak, tego faceta, który podbijał internet swoimi przeróbkami muzycznymi. Oto jest płyta! Facet powraca, ale już trochę jakby dojrzalszy - mąż, ojciec, pochłonięty obowiązkami. To nie znaczy jednak, że stracił poczucie humoru i pazur do tego, by opisywać rzeczywistość, nadal to robi i choć jest w tym sporo refleksyjności, szczerości, to i nie brak dużej dawki ironii (i autoironii). Na pewno jest dojrzalszy muzycznie - wspiera go profesjonalny zespół muzyków i dużo tu fajnego jazzowego bujania. Łączy więc swoje teksty, śpiewane czasem trochę w stylu wygłupu, z muzyką która być może mogłaby stanowić tło dla dużo poważniejszych projektów. Ale powiedzcie sami słuchając jego miłosnego wyznania "W miarę", czy nie ma w sobie uroku?

Noc horrorów, czyli Zakon św. Agaty i Prodigy - Opętany

Nocny maraton filmowy z horrorami dla naszej paczki to ostatnio raczej okazja do wygłupów i integracji niż do przeżywania strachu, ale jakoś lubimy te wypady i wciąż mamy nadzieję, że trafimy kiedyś na naprawdę dobry horror.
Tym razem niestety po raz kolejny wychodziliśmy rozgoryczeni. Nie wiem czy to jest kwestia tego, że niewiele jest dobrych horrorów, czy też takie oni wybierają do maratonów. Zakon św. Agaty funduje nam trochę przemocy, psychologicznie też jest ciekawy, natomiast jego przewidywalność odbiera całą przyjemność. Prodigy podobał nam się bardziej, ale chyba tylko dlatego, że miał kilka całkiem sensownych scen do podskoczenia, niby ogranych lecz i tak satysfakcjonujących.

Spisek scenarzystów - Wojciech Nerkowski, czyli widz by tego nie kupił

Po maratonie nocnym z horrorami długo pewnie będę dochodził do siebie, bo odespać za bardzo nie ma jak. A jutro jeszcze wymianka książkowa... Coś za szybko te weekendy mijają.
Zajmijmy się jednak na szybko zaległościami książkowymi - kolejny autor, z którym się zapoznałem w roku ubiegłym i powoli nadrabiam zaległości (właśnie ukazuje się trzecia część serii). Zacząłem od drugiej, to czas na pierwszą.
Mam wrażenie, że trochę inną, mniej tu humoru (choćby podrywy Kuby jego gejowski radar), mniej wewnętrznych dylematów Sylwii, za to trochę więcej sekretów świata producenckiego. Oboje bohaterowie są scenarzystami serialu kryminalnego, który niestety nie przyciągnął spodziewanej widowni i powoli gaśnie. Czego jednak nie da się zmienić plotką i sensacją... Gdy z planu filmowego giną dwie osoby, ich produkcja znowu jest na ustach wszystkich i teraz trzeba się napocić nad tym, by to co mieli zamiar kończyć, z powrotem rozpisać na kolejne odcinki.
Jak tu poradzić sobie ze śmiercią aktorki, w dodatku taką, która w realu jako żywo przypomina to co napisali w swoim scenariuszu? Morderca odtwarzając te detale pokazał, że jest blisko planu, ma dostęp do sekretów nie znanych widzom, teoretycznie grono podejrzanych jest dość wąskie. Policja jednak nie chce słuchać Leśniewskich, a oni mają aż za wiele tropów: w tym środowisku ciężko wskazać kogoś kto byłby lubiany przez wszystkich i nikt nie miałby wobec niego jakichś urazów, czy pretensji, które mogłyby służyć jako motyw do morderstwa.

Chyłka. Zaginięcie, czyli powietrze zeszło...

Wczoraj zwiedzanie Muzeum Polskiej Wódki i rajd po Pradze, a dziś noc z horrorami, więc z notkami trzeba się spieszyć. Na początek bohaterka, która z piciem mocno się kojarzy. Nawet trochę narzekałem przy pisaniu o kolejnych tomach na ten temat. W tym roku może nadrobię zaległości z Chyłką, ale póki co - serial. Dość odważna decyzja, by wypuścić go jedynie w serwisie VOD, pewnie w telewizji za jakiś czas i tak się pojawi, jednak jak na premierę to chyba średni pomysł. A może po prostu obawiano się reakcji? Niestety bowiem mocno wali po oczach znany nam z tvn sposób robienia filmów - dużo istotniejsze od dobrych dialogów i dopracowania scenariusza są ładne widoczki z drona, jakieś ładne plenerki i dłuuugie zbliżenia np. na znaczek samochodu, który w ramach umowy podrzucił na plan producent. Product placement powinien być w kryminałach zakazany, a przynajmniej nie powinno się tego robić tak nachalnie. Kto czytał książkę, ten raczej będzie rozczarowany. I nie chodzi o zmiany w kolejności spraw (Zaginięcie było drugą).

Kod Kathariny - Jørn Lier Horst, czyli coś nie daje spokoju

Jedenaście już razy towarzyszyłem Williamowi Wistingowi w jego śledztwach, nic więc dziwnego, że przy kolejnym tomie trafił on błyskawicznie na moją e-półkę i mimo stosów do czytania, natychmiast się za niego zabrałem. Jego powieści łyka się błyskawicznie, choć przecież nie ma w nich jakiejś szybkiej akcji, chodzi raczej o umiejętność wciągnięcia czytelnika w śledztwo. Gdy się to uda, nawet fakt iż my już domyślamy się rozwiązania, nie psuje przyjemności, dalej towarzyszymy śledczym, trzymając za nich kciuki. 
Horst pokazuje dochodzenie jako proces dość mozolny, w którym sporo jest zbierania danych, a potem ślęczenia nad nimi godzinami, by wyłuskać z nich to jakiś drobiazg, który pozwoli na złapanie jakiegoś tropu.

Hollywood, czyli zło które fascynuje

MaGa: Wielowątkowa, trochę surrealistyczna opowieść o  odwiecznej syntezie dobra i zła w człowieku, o tworzeniu współczesnych herosów, o kondycji współczesnego świata. I trudna do interpretacji, bo każdy widz może rozłożyć sobie akcenty w dowolny sposób.

R: Zgadzam się. Dla kogoś ważniejsza może się tu okazać krytyka popkulturowego chłamu, którym karmi się teraz już prawie cały świat, pełnego przemocy, erotyki i choć nie niosącego ze sobą wiele treści, kreującego mody i gusta. Kto szybciej, więcej, ostrzej, bardziej widowiskowo. Ale te przytyki do samego Hollywood nie powinny nam przysłonić rzeczy dużo bardziej uniwersalnych, które skrywają historie poszczególnych postaci. Oni są częścią fabryki snów, a również pokazują w nich widzimy odbicie problemów wielu pokoleń wierzących w jakiś wyimaginowany szczyt, na który muszą się wdrapać.
W dodatku przewrotnie jeszcze reżyser gra z nami samą akcją, mieszając fikcję z realnością i w którymś momencie zadajemy sobie pytania o to ile prawdy było w scenariuszu filmu, którego kręcenia jesteśmy świadkami.

MaGa: I nie wiemy tak do końca, czy to bohater filmowy czy rzeczywisty. Od czasów plemiennych po czasy współczesne społeczności opowiadają sobie historie o istotach ponadprzeciętnych. Kiedyś nazywano je bóstwami, obecnie herosami. I niemal zawsze znalazł się ktoś, kto chciał się zmierzyć z mitem, doświadczyć bycia bóstwem. Ale żeby dotrzeć na szczyt rzadko trafia się tam czyniąc dobro i doświadczając go. A w czasach współczesnych prędzej herosem zostaje bohater filmowy niż  np. mądry naukowiec.

Green Book, czyli wykorzystać szansę

Green Book już w kinach i zewsząd słychać zachwyty. Rzadko kiedy zdarza się taka zgodność widzów i krytyków. W tym przypadku udało się połączyć ciekawą historię, ważny temat, ze świetną grą aktorską i szczyptą humoru, a w efekcie dostajemy film, który może się podobać. Nad trudniejszymi kwestiami się prześlizguje (np. homoseksualizm), z innymi rozprawia się zdecydowanie (rasistowskie poglądy muszą być pokazane jednoznacznie), a bijące z niego ciepło i dawka optymizmu (przyjaźń pokonuje wszelkie bariery) sprawiają, że mimo iż nie jest to typowa komedia, wychodzimy z kina uśmiechnięci i życzliwie nastawieni do świata.
Jeżeli pamiętacie "Nietykalnych" to schemat jest podobny - przypadkowe spotkanie, różne światy i charaktery, z czasem jednak obaj bohaterowie otwierają się na siebie, zaczynają się zmieniać.

Bolidy, czyli kupuj, ścigaj się i obstawiaj

Wczoraj nasz lokalny klub planszówkowy świętował drugie urodziny, z tej okazji zrobiliśmy maraton ponad 8 godzin grania i choć dziś padałem na noc, już myślę o tym kiedy powtórzyć takie dłuższe spotkanie. Nie kameralne, gdzie skład jest ten sam i zwykle siadamy do 2, maks do 3 gier, ale właśnie takie gdzie wybieramy sponad 120 gier, składy ustalane są ad hoc, poznajemy nowych ludzi. Wczoraj wpadło ponad 80 osób! Głośno, ale za to jaka atmosfera!
Jedną z gierek, która mnie zauroczyła (i nie tylko dlatego, że wygrałem dwa razy) są Bolidy od firmy 2 Pionki. Już sam wygląda bardzo mi przypasował - te plastikowe wyścigówki, prosta plansza, zero jakichś wypasionych kart i dodatków... Przecież to jak żywo przypomina gry z lat 80, gdy siadały do nich (np. na wczasach całe rodziny). Nieskomplikowane, a dające frajdę. Nie wiem czy po jakimś czasie bym się nie znudził, ale szybkie tłumaczenie zasad i rozgrywka (powiedzmy maks. 30 minut) to szansa na to, że mogłaby lądować niejeden raz na stole.

Scenariusz dla nieistniejącego lecz możliwego aktora instrumentalnego Bogusława Schaeffera w wykonaniu Jana Peszka, czyli Scena Mistrzów

Na scenie Akademii Teatralnej od czasu do czasu można obejrzeć rzeczy już dziś prawie nie do obejrzenia. Scena Mistrzów to okazja by dotknąć dzieł kultowych, zobaczyć aktorów, którzy dziś częściej wykładają niż sami systematycznie występują. Jak choćby Jan Peszek. Grany przez niego "Scenariusz" ma już ponad 40 lat... Czy wciąż zachwyca? Poczytajcie recenzję M. A ja za miesiąc wybieram się tam na "Belfra". Podobno są jeszcze bilety. Spotkamy się?

„Scenariusz dla nieistniejącego lecz możliwego aktora instrumentalnego” Bogusława Schaeffera w wykonaniu Jana Peszka.


Na scenę wchodzi Jan Peszek i zaczyna się dziać. Prowadzi niby wykład na temat socjologicznych problemów nowej muzyki - a jednocześnie tworzy na scenie wydarzenie artystyczne, mające swoją dramaturgię, logiczną (momentami filozoficzną) narrację, łączy akcję z przedmiotami (specjalnie do tego przygotowanymi), wytwarzającymi dźwięki. Wszystkie zgromadzone na scenie przedmioty, niby proste, ale symboliczne, w rękach Mistrza nabierają znaczenia, a on gra na nich jak na instrumentach.