Wirtuoz - Krzysztof Bochus, czyli powikłane losy polskich dzieł sztuki

Krzysztofa Bochusa polubiłem przede wszystkim za jego kryminały retro, ale współczesna seria o Adamie Bergu, choć ma inny klimat, jest bardziej sensacyjna, również może się podobać.
Historia nadal odgrywa tu znaczącą rolę, bo bohater, niczym kiedyś Pan Samochodzik, specjalizuje się w poszukiwaniu różnych skarbów z przeszłości, walczy o to, by zostały one w kraju. Czasem śledzimy jakieś dokumenty, wspomnienia, prawda miesza się z fikcją, a fakt, iż możemy potem dotrzeć do opisywanych miejsc, zobaczyć na własne oczy jakieś obrazy, rzeźby, ślady przeszłości, jeszcze zwiększa naszą ciekawość.
W Wirtuozie gra idzie o bardzo wysoką stawkę, bo o zaginione pamiątki po Fryderyku Chopinie, które tak jak wiele innych cennych pamiątek zostały wywiezione z naszego kraju podczas różnych zawieruch. 

Milion małych kawałków, czyli pozbierać to co porozwalane

Żałuję, że jeszcze nie znam powieści, bo pewnie jest dużo ciekawsza od filmu, ale boję się, że gdybym dokonywał porównań, byłbym chyba jeszcze surowszy wobec tej ekranizacji. Bez znajomości materiału źródłowego, mogę jedynie zgadywać na ile różne pomysły reżyserki są jej, a na ile miała wszystko podane na tacy. Z racji swojej pracy, temat uzależnień od zawsze gdzieś uruchamia dzwonek alarmowy i na takie produkcje patrzę ze szczególną uwagą. Pewnie więc i po książkę sięgnę więc niedługo. Na razie skupmy się na filmie - historii walki z samym sobą i z swoimi demonami. Na początku bohater jest zmuszony do podjęcia terapii, pełen jest więc złości, buntu, dopiero potem powoli odkrywa, że rzeczywiście sporo spieprzył w swoim życiu przez używki i oto ma szansę zacząć od nowa. Czy to łatwe?

Prawdziwe tygrysy - Mick Herron, czyli kto by się przejmował jakimiś przegrywami

Seria Kulawe konie, o agentach, którzy popadli w niełaskę i zostali skazani na nic nie znaczącą pracę papierkową, to moje odkrycie ubiegłego roku. Serial na jej podstawie niedawno pojawił się już w tv, ale ponieważ to produkcja dostępna jedynie na Apple, na razie nie mam do tego dostępu. Kusi strasznie, bo nie wiem czy da się przełożyć wszystkie niuanse tych powieści na ekran. Może niedługo.
A na razie cieszę się trzecim tomem i rozsmakowuję w pomysłach Micka Herrona. Przebijanie się przez piętrowe intrygi, w których nic nie jest oczywiste i sensacyjna akcja to jedynie połowa z tego co dostarcza frajdy. Druga połowa to portrety i specyfika miejsca, w którym pracują bohaterowie.

Taking me back - Jack White, czyli szalony facet z gitarą

Gdy zobaczyłem na Deezer (bo tam często szukam sobie nowości do odsłuchania) nowy krążek Jacka White'a (a to podobno pierwszy zapowiedziany na ten rok solowy projekt), ucieszyłem się bardzo. W końcu White Stripes było ożywieniem współczesnego rocka, dawką świeżej energii. Czy na solowym albumie będą te same ciary, które towarzyszyły tamtym albumom? Hmmm. Powiedzmy delikatne ciareczki. Bo gitara wciąż przemile rzęzi i szaleje, ale część pomysłów jest powiedzmy sobie, mocno eksperymentalna.

Jeszcze jest czas, nikogo nie potrzebuję

Znowu kilka seriali na horyzoncie, więc pewnie wciągnie mnie na jakiś czas, ale póki co jeszcze kilka fabuł obejrzanych niedawno. Na początek Viggo Mortensen jako reżyser (zresztą również jako scenarzysta i kompozytor). Film pełen emocji, ale raczej nie z tych prostych w odbiorze. Utkany ze wspomnień i teraźniejszości, trochę niedopowiedziany, ale to w nim właśnie jest ciekawe. Podobno historia w dużej mierze bazuje na własnych wspomnieniach i tym bardziej doceniam to, bo czuje się w tym zarówno bezradność, złość, jak i czułość. Nie tylko syna wobec ojca, który z rozwijającą się demencją i trudnym charakterem staje się naprawdę trudny w relacjach. Również reżysera wobec bohatera, który na pewno sympatii nie budzi. Ale mimo wszystko - nawet on nie został pokazany zupełnie jako ktoś bez duszy. Porywczy, paranoicznie zazdrosny, uparty, ale do cholery przecież wszystkie piękne chwile, które żyją w jego głowie również są prawdziwe, czyli potrafi sprawić, że ktoś go kiedyś kochał, szanował, podziwiał.

Rytmy Casablanki, czyli wolność w hip hopie?

 Niby nie za często ogląda się filmy z Maroka, więc każda okazja powinna cieszyć, ten jednak wywołuje we mnie dość mieszane uczucia. Z jednej strony - dobrze pokazuje zanurzenie się w trochę innej kulturze, religii, problemach społeczno-politycznych, ale z drugiej strony daje sugestię jakby jedynym sposobem na szukanie prawdziwej wolności i rozwiązaniem wszystkich trudności dla młodych, były wzorce z zachodu, a konkretnie w tym przypadku muzyka hip hop. Można by porównać tą historię do "Stowarzyszenia Umarłych Poetów" - rozpalania umysłów młodych, dyskusje, pokazywaniu im barier i sposobów ich obalania, krytykowania wszystkiego co może być kojarzone z tradycją, z zakazami, ograniczeniami. 

The Dawn Wall, wspinaczka po rekord, czyli znaleźć sposób na ból i samotność

Nawet jeżeli nie przepadasz za tematem gór, wspinaczki, ten dokument naprawdę warto zobaczyć. Bo to nie tylko opowieść o pasji, tej konkretnej i wyczynie, który podziwiał świat, ale również ciekawy dokument o psychice człowieka, który w przełamywaniu swoich słabości, znalazł ucieczkę przed różnymi problemami. Udowodnić coś sobie, nawet nie innym, nie dla poklasku, dla kasy, ale dla siebie, żeby uwolnić głowę od depresji, od lęku, od rozpamiętywania błędów. Góry dają taką przestrzeń. A tu w dodatku jest jedynie ściana i jego ręce...

Więzień nienawiści, nie idź tą drogą

Robię porządki z notkami i niestety wiele szkiców, które czekają na swoją kolej ponad rok albo dłużej, jestem zmuszony wywalić do kosza. Co z tego, że wtedy uznałem, że warto o czymś napisać, skoro teraz już tak mało pamiętam - nie miałoby sensu opierać się jedynie na opisie filmu. Ale kilka z nich chcę zachować, a może nawet kiedyś do nich wrócę, by jednak napisać więcej. Wśród nich - Więzień nienawiści. Może dzieło trochę zbyt proste, pod koniec patetyczne, przewidywalne, ale temat ciekawy i rola Nortona warta zobaczenia.

Szepty, czyli kup pan cegłę

Ponieważ to ebook i zawsze idzie dłużej niż papier, piszę o tym tomie dopiero teraz, mimo, że już nie ma go w sprzedaży. Ale i tak biję brawo za inicjatywę dla wydawnictwa! Cała kasa na WOŚP, ciekawy zestaw autorów, dobry pomysł na promocję (bo wydawnictwo kolekcjonerskie). 

I choć jak to w przypadku zbiorów opowiadań, poziom nie zawsze równo, to przecież subiektywnie pewnie każdy znajdzie coś dla siebie co go bardziej poruszy. Dla mnie niektóre z tych tekstów były ciekawe, ale zbyt chaotyczne, stanowiły raczej szkic do powieści, a nie materiał na krótkie opowiadanie, dla innych jednak to właśnie one mogą być najmocniejszym punktem tego wydania. Małecki, Duszyński, Jadowska, Hałas, Mortka, Radziszewski, Sadlej, Wójtowicz, Szmatoła, Świerczek-Gryboś, Chojnowski, Gajek, Kubasiewicz, Maruszewski, Raduchowska. I znani i ci, którzy dopiero przebijają się do szerszej publiczności. A SQN jako ich wydawca zaprosił ich do charytatywnego przedsięwzięcia i większość z nich dostarczyła teksty nowe - chyba jedynie jeden lub dwa to starsze opowiadania, ale szerzej jeszcze nie publikowane. 

Oto my, czyli najważniejsze, że jesteśmy razem

Ze względu na swoje studia, trochę doświadczeń i zainteresowania, takich produkcji wypatruję zawsze z dużą ciekawością. Nie ze względu na jakieś wielkie wartości artystyczne, ale oczekując pewnej prawdy, szczerości, które zwykle postaci osób z obniżonym poziomem rozwoju intelektualnego lub społecznego wymuszają. W tej konfrontacji aktor zawsze musi też postarać się bardziej. Każdy kto miał kontakt z takimi osobami, pewnie wie, że wymuszają zaangażowanie emocjonalne. Tu niestety chłopaka ze spektrum autyzmu zagrał aktor, więc sprawa jest trochę mniej interesująca, ale mimo wszystko i tak uważam że warto.
Po prostu historia jest dość ciekawa. Gdy rodzice się starzeją, mają naturalne obawy o to co będzie z ich dziećmi, o to że sobie w świecie nie poradzą. Oni już znają ich zwyczaje, wiedzą co wywołuje u nich lęk lub agresję. I co z tego, że w placówkach pracują profesjonaliści, rodzic wciąż czuje obawy.

The Nearer The Fountain, More Pure The Stream Flows - Damon Albarn, czyli kruchość i siła

Nie tak dawno pisałem o płycie nagranej w pandemii przez Doherty'ego, to pora na kolejnego lidera sławnej formacji, który postanowił pokazać solowy projekt i również bardzo klimatyczny, naznaczony w pewien sposób tym dziwnym czasem izolacji.
Damon Albarn, znany z Blur, Gorillaz, czy The God, The Bad&The Quenn, nie po raz pierwszy zaskakuje swoich fanów, kiedyś zdaje się że nawet stworzył operę. Tym razem jednak projekt, który miał być rozpisany na orkiestrę przekształcił się w coś dość kameralnego. Może nawet bardziej to pasuje do krajobrazów Islandii, które inspirowały artystę?

Ona i jej kot - Makoto Shinkai, Naruki Nagakawa, czyli od mangi do literatury

Serię z żurawiem od Wydawnictwa Jagiellońskiego (teraz to marka BoWiem) lubię za odrobinę egzotyki, niebanalne historie. Tym razem jednak czuję się troszkę rozczarowany - jakieś to było takie... banalne? Taka powiastka w stylu Érica-Emmanuela Schmitta, gdzie to co realne przeplata się jakimiś nadzwyczajnymi znakami, czy działaniami. Prostota pomysłu i konstrukcji tej książeczki ma w sobie trochę uroku, temu nie przeczę, ale po jej odłożeniu, pozostaje jednak spory niedosyt. Może wynika to trochę z tego, że portrety bohaterek nie są pogłębione, ich emocje, choć intensywne to jedynie dotknięcie tego co pewnie dobry pisarz mógłby z tego wyciągnąć. Ale jeżeli najpierw był film i manga, a potem dopiero ktoś próbował wcisnąć tą historię w ramy literatury, to może nie trzeba się dziwić?

Uduchowiona Gloria, czyli uwierz w ducha

 Od czasów Uwierz w ducha jakoś niewielu twórcom przychodziło do głowy kręcić sceny erotyczne z udziałem duchów. Ale przecież nie można pozostać na etapie klasyki i romantyzmu, czy też lekkiej erotyki. Z hiszpańskim temperamentem musi być bardziej ogniście. No i jest. Ogląda się to z uśmiechem, choć niestety nie pociągnięto tego w bardziej komediowym stylu. Jest trochę komedii, ale potem wracamy na bardziej obyczajowo-romantyczne tony. Ale zacznijmy od początku.

Powrót, czyli jaki on był nudny

Po trzech odcinkach chyba już można coś napisać. I powiem tak: dziwny to serial. Ciekawy, choć to czarny humor raczej nie bardzo porywający, raczej do przemyślenia, niż do śmiechu. Może najbliżej byłoby mu do After Life, choć nie ma w nim aż takiego natłoku świńtuszenia i przekleństw. Wspólna jest jednak pewna atmosfera, trochę wisielcza, gdy różne sprawy nagle się przewartościowują.
Druga szansa? Gdy nikt nie bardzo wie, że ty to ty, gdy zaczynasz od zera, a w dodatku stwierdzasz, że w poprzednim życiu wszyscy mieli cię za nudziarza i nieudacznika, wcale nie jest wesoło. Napisałem wszyscy? I nie przesadziłem, bo na pogrzeb przychodzi kilka osób, a potem nawet najbliżsi nie bardzo zachowują się tak jakby byli w żałobie.

Trzy królowe, czyli mam prawo do szczęścia

Majówka dość intensywna w spacery, więc i na kompa brak czasu, ale powoli może uda mi się nadrobić zaległości na blogu. PIT rozliczony, na następne zamówienia jeszcze czekam, więc jest jakiś oddech. Ale filmów nadal oglądam niewiele, już lepiej idą jakieś lektury, choć i tu zaległości straszne. Natomiast jedną rzecz wyłapałem z programu tv i mogę polecić, szczególnie jeżeli, podobnie jak ja lubicie filmy z aktorami ze starszego pokolenia. Tak rzadko dostają role główne, tak rzadko pisze się dla nich scenariusze. Jeżeli więc coś powstaje, należą się brawa, a my siadajmy i oglądajmy, nawet jeżeli to nie jest jakaś rewelacyjna historia. W ich grze zwykle jest tyle mistrzostwa, tyle sentymentu w nas, że przymyka się oczy na niedociągnięcia scenariusza.

Łatwo być bogiem - Robert J. Szmidt, czyli my i obce cywilizacje

Kolejne spotkanie z Robertem Szmidtem i muszę przyznać, że bardzo smakowite. To dla mnie trochę jakby powrót do lat 80 i 90 gdy czytywałem twardej S-F całkiem sporo i fascynowały mnie takie klimaty. Szmidt może nie jest zawsze super serio, skupia się na intrydze, a chwilami opis uniwersum jest zbyt lakoniczny, ale i tak czyta się to świetnie. Przeskakując między detalami związanymi z zachowaniami i wyglądem innych cywilizacji, do kombinacji jakie uskutecznia bohater, próbując ratować swoją skórę, udaje się skonstruować wciągającą historię, dającą apetyt na ciąg dalszy.
No tak, bo warto powiedzieć, że ciąg dalszy jest. I nawet tu, brak powiązania między jedną z części książki, może wydawać się od czapy, ale to wszystko buduje pewną większą całość. Oto człowiek zderza się z inną cywilizacją. W swoim mniemaniu jest najbardziej rozwiniętą istotą i posiada możliwości jakich na próżno szukać na innych planetach, ale może się bardzo zdziwić.

Porwanie - Jacek Ostrowski, czyli ta co nikogo się nie boi

Zuzę Lewandowską pokochałem od pierwszej książki i obiecuję sobie, że nie przegapię żadnej kolejnej. Bawi mnie ten humor nawet gdy sama intryga kryminalna trochę kuleje lub tak jak w tym przypadku nie do końca znajduje rozwiązanie. Pani mecenas gdy złapie się za jakąś sprawę, to nie popuści, nawet jeżeli nie będzie miała z niej zysku lub musi czasem przydusić własnego klienta. Skoro kłamie lub coś ukrywa, to mu się należało, prawda. Dla niej bowiem sprawiedliwość jest ważna. Zdarza je się brać sprawy łobuzów, gdzie wina jest ewidentna, ale wtedy też raczej broni ich przed opresyjnym systemem, który przecież ich nie zmieni i niczego nie nauczy... Zamiast odsiadki, może lepiej żeby na wolności człowiek spróbował coś przemyśleć. No i przecież zawsze jakaś przysługa wobec niej zostaje gdzieś na przyszłość, bo również jest nie do przecenienia.

Sandman. Preludia i nokturny - Neil Gaiman i inni, czyli o panie, jakie to dobre

Nie jestem znawcą komiksu, ale potrafię docenić zarówno wykonanie, jak i pomysł, scenariusz i klimat. A to wszystko znalazłem w tym tomie. Ściągnąłem go zupełnie przypadkiem z półki w mojej bibliotece i po cichu liczę, że mają kontynuację serii. Niech nie przeraża Was informacja, że to DC Comics, bo raczej nie jest to produkt w stylu superbohaterów. Gaiman nie byłby sobą, gdyby nie stworzył czegoś oryginalnego i choć sporo tu nawiązań do znanych motywów, przekształca je w coś zupełnie oryginalnego. Cudeńko, które początkowo może zaskoczyć, bo każdy z rozdziałów ma trochę inny klimat, ale potem składa się to wszystko w spójną historię. Kilku rysowników, ale to nawet lepiej, bo zmienia się trochę pomysł na kreskę, wizja artystyczna. Generalnie jest mrocznie, wchodzimy w świat snów, koszmarów.

Bogna Tyrmanda - Michał Wójcik, Krystyna Okólska, czyli po prostu mi mało

80-letnia dziś Krystyna Okólska – pierwowzór Bogny z Dziennika 1954 – postanowiła po latach opowiedzieć swoją historię. I dla tych, którzy czytali Dziennik pewnie to wywoła jakiś dreszcz emocji. A dla pozostałych? Ano niestety ten tytuł sprawia wrażenie pisanego trochę na siłę, by wykorzystując modę na Tyrmanda, sprzedać coś jeszcze. Bo wspomnień Pani Krystyny wcale tak dużo tu nie ma, za to dużo więcej cytatów (niczym u Kopra) i informacji o samym pisarzu, o czasach w jakich przyszło im żyć. Chaotyczność pogłębia przeskakiwanie pomiędzy wątkami, trochę bez ładu i składu. Sam romans, czy też fascynacja 33 letniego pisarza i 16 letniej dziewczyny, którą obserwujemy we fragmentach Dziennika i w jej wspomnieniach nie są ani jakoś wiele sensacyjne, czy też płomienne, by zapełnić tym tematem całą książkę. Wójcik więc wpycha tam i historię, życie w Warszawie, ale i całą masę innych rzeczy, więc w którymś momencie czytelnik może stwierdzić, iż nie tylko Bogdy/Krystyny mu mało, ale i samego Tyrmanda.

Ukryte do wiadomości - Art. Budyń & Chango, czyli wspomnijcie tego wariata

Śmierć Jacka Budynia Szymkiewicza zaskoczyła chyba wszystkich, a że to człowiek-orkiestra, należy mu się choć jedno wspomnienie, bez odkładania go na później. I nie sięgam po jego bardziej znane projekty, jak choćby Pogodno, Babu Król, czy solowe dokonania, a po jeden z ostatnich krążków, nagrywany z formacją Chango.
Budyń pozostał sobą, zarówno w tekstach, jak i pomysłach muzycznych, ale jednak dochodzą pewne nowe brzmienia. Nie może tak dużo dęciaków, które kocham, ale jest trochę gitarowego pazura i elektroniki. 

Głód - Graham Masterton, czyli gdyby odebrano ci to co wydaje się oczywiste

Graham Masterton mocno kojarzy mi się z lekturami sprzed kilku dekad, gdy zachłystywaliśmy się nagle zalewem literatury z zachodu i jego Manitou i kilka innych horrorków z nutką erotyki czytało się z wypiekami na twarzy. Tyle że jak się jest młodym to inne rzeczy się podobają i teraz jednak przy lekturze wyłazi na wierzch powierzchowność portretów, skupianie się na szokowaniu, pobieżne szkicowanie fabuły. Czy to znaczy, że Głód mi się nie podobał?
Jako czytadło sprawdził się nieźle, choć sam pomysł jednak mam wrażenie, że już w założeniu (czyli pomyśle kogo wskazać jako sprawcę nieszczęścia) tkwi trochę w innej epoce. Teraz co prawda pewnie ta narracja powróci, ale to nie znaczy, że traci ona myszką. 

Podobały mi się natomiast...

Jedenaste: znaj sąsiada swego, czyli jak to jest być sławnym aktorem

Daniela Brühla pewnie kojarzą jako aktora nie tylko fani kina niemieckiego, ale również ci, którzy uwielbiają produkcje Marvela. No i proszę - gość postanowił sam stanąć za kamerą, by trochę autoironicznie przyjrzeć się sobie jako aktorowi, ale i pokazać całą gamę swoich możliwości. Trudno udawać - to on tu gra pierwsze skrzypce, choć w scenariuszu stworzył jeszcze rolę dla swojego oponenta, z którym spotkanie wybija go z dotychczasowego życia.
Wyobraźmy sobie aktora, który ma już jakąś popularność, sporą kasę, zaczyna robić karierę za granicą (grając np. superbohaterów, a co!)... I nie ukrywajmy, trochę zaczyna odstawać od swojego otoczenia. Nawet ze swojego luksusowego mieszkania na poddaszu nie schodzi normalnie schodami, tylko ma prywatną windę. W końcu liczy się wygoda, on zajęty człowiek, nie będzie tracił czasu na sprawy maluczkich, jest ponad nich.

Bracia, czyli kilka zdań o tym jak się opowiada o historii

TVP już niejednokrotnie pokazała nam jak wydaje publiczne pieniądze i niestety chyba jeszcze długo nie doczekamy się nic ambitniejszego z tamtej strony. Nawet seriale, która mają być hitem, okazują się średniakami, a to co zahacza o historię, staje się zwykle płaską i dość jednostronną narracją, w której najważniejsza jest nawet nie gra aktorska, tylko przesłanie. W tym przypadku przekaz: Polacy ratowali Żydów mimo tego, że kary były za to okrutne. I napis w stylu: scenariusz inspirowany prawdziwymi wydarzeniami, ma nas utwierdzać w tym, że taka właśnie jest prawda historyczna, a wszystko inne jest kłamstwem. Wiadomo, że bywało różnie i poza pięknymi świadectwami człowieczeństwa, są też dowody na zwykłe bestialstwo i obojętność - szkoda więc, że kino opowiadając o tamtych wydarzeniach, zwykle wyraźnie wskazuje jedną z postaw, co oczywiście powoduje, że druga strona odrzuca to jako manipulowanie prawdą. W tym przypadku jednak chodzi nie tylko o jednostronność narracji, brak niuansowania, a raczej o ogólną toporność scenariusza, płaskość tej produkcji. Fakt iż nawet nie przyszło nikomu do głowy wprowadzać jej do kin, świadczy najlepiej o obawach dotyczących odbioru tego dzieła.

Żurkowski - Kurz, czyli jak on odnajduję się raczej w starych melodiach

Przyda się dziś na wieczór odrobina energii, bo pracy jeszcze trochę przede mną, a jutro intensywny od strony fizycznej dzień. Sięgam więc do nowości muzycznych z gatunku tych ciut ostrzejszych. Poznajcie więc Państwo Łukasza Żurkowskiego - gitarzystę, wokalistę, kompozytora i autora tekstów. To nie jest jego debiut, choć wciąż nie przebił się jakoś mocniej na rynku. Warto go posłuchać, szczególnie jeżeli lubicie kawałki w stylu Organka. Mam wrażenie, że wrażliwość muzyczna jest podobna i nawet wokal chwilami brzmi podobnie.
Zresztą obaj panowie się znają i nawet Organek pojawia się tu w jednym z numerów.

W świetle dnia, czyli to nie moja wojna, ale muszę tu być

Wielka historia, dramaty, ale widziane oczami pojedynczego człowieka. Ile już tego typu historii i obrazów było? Ten nie jest może jakiś wyjątkowy, choć odsłania trochę dla nas mniej znany kawałek historii. Opowiada bowiem o roli Węgrów, którzy ramię w ramię z Hitlerowcami walczyli na froncie wschodnim. Napisałem walczyli? Cóż ten niewielki wycinek, który oglądamy nie ma w sobie raczej zbyt wiele z wojaczki. To raczej taplanie się w błocie, niepewność, podejrzliwość, trupy i błędne decyzje.

Protokół warszawski - Steve Berry, czyli szpiedzy, politycy i trochę naszej historii

O, proszę. Odkryłem kolejnego pisarza. Dan Brown miał u nas sporą popularność i aż dziwne, bo przecież tylu innych pisze w podobnym stylu, mieszając historię, ciekawe lokalizacje i sensacyjną fabułę w miks, który dobrze się sprzedaje. U nas w ten sposób wypłynął choćby Leszek Herman. 

Steve Berry ma swoim koncie już sporo tytułów, a seria z Cottonem Malone'm ukazała się również w Polsce, więc aż dziwne, że do tej pory na niego nie trafiłem. Może będzie okazja żeby nadrobić, zobaczyć jakie jeszcze kraje odwiedził i jakie elementy z ich historii wykorzystał. Tak to bowiem wygląda - autor zbiera różne okruchy, które mogą czytelnika zaciekawić i zbiera je w spójną historię. I o ile Brown nieźle szarżował i czasem potrafił w poszukiwaniu widowiskowości nieźle przekombinować, Berry raczej jest z tej szkoły, która trzyma się ziemi i nie skacze z chusteczką niczym na spadochronie. 

Kartografowie, czyli ołówki (albo kredki) w garść

Czas świąt zakończony miłym wieczorem przy grach planszowych, wykorzystuje więc okazję, by zarekomendować na Notatniku kolejny tytuł wart uwagi. Tym razem coś w rodzaju wykreślanki, ale to nie znaczy wcale, że będzie jednostajnie czy bez zaskoczeń. Wszystko będzie zależeć zarówno od losu, jak i od twojej strategii, bliżej więc temu tytułowi do logicznych Azula, czy Sagrady. A rzecz dotyczy kreślenia mapy. Taaak - to Wy będziecie kartografami, którzy będą próbowali rozrysować na skrawku papieru elementy, które właśnie będą odkrywane i wskazane jako szczególnie cenne. Wydaje się proste? I tak i nie...

Z pistoletem bardziej na wesoło i na poważnie, czyli Lew i Psy. W imię zasad

No dobra, chyba trzeba zrobić trochę porządków w szkicach tego co obejrzane, żeby za długo nie czekało na notki, bo zapomnę wszystko. W tym przypadku jednak chyba nawet nie będzie wielkiego żalu.
Nawet jeżeli bowiem lubimy komedie z Danym Boonem, to trudno udawać, że większość z nich jest do obejrzenia i zapomnienia. Może gdyby to było x lat temu, facet byłby zapamiętany jak drugi de Funès, a każda jego produkcja miałaby status kultowej. Dziś jednak tego typu humoru, filmów pełnych akcji i elementów komediowych jest cała masa, trudno więc przebić się do świadomości widza. Fani Boona będę więc usatysfakcjonowani, a reszta szybko o Lwie pewnie zapomni.

Początek mógłby świadczyć, że to nowa wersja Bonda, trochę sparodiowana, potem jednak to szaleństwo idzie raczej w stronę Jasia Fasoli, czyli pechowca, któremu jedynie wydaje się, że jest świetnym specjalistą... Fart jednak mu sprzyja.

Miasto szpiegów, czyli szpiedzy i dyplomaci

Kilka mniej lub bardziej interesujących lektur, choć wciąż z doskoku bo czasu brakuje na dłuższe posiedzenie. Za to wśród filmów trochę posucha, co się złapię za coś to raczej rozczarowanie. Jak choćby tu: cholera, przełom lat 50 i 60 w podzielonym Berlinie, zmagania szpiegów, to temat, który mógłby naprawdę dostarczyć świetnych emocji. A tu raczej nudy. Nawet jeżeli coś ciekawego się szykuje, potem okazuje się, że nie zostaje do końca sensownie wykorzystane. Raptem 6 odcinków, więc można łyknąć szybko, raczej jednak w starym stylu i na dodatek bez klimatu i pomysłu.

Beirut - Artifacts, czyli i nagrania, które się nie ukazały + bonus

Piękna rzecz odkryta tuż przed świętami i to zupełnie przypadkiem. Jak ja mogłem to przegapić? Mój ukochany Beirut pojawił się z nowym materiałem! I co z tego, że nie do końca nowym, skoro kocha się właśnie ich za to co już poznaliśmy, a tu w dodatku mamy tego ogromną dawkę!
Artifacts jest bowiem albumem kompilacją wcześniej niepublikowanych utworów. Strony B singli, niewydane EPki, to rarytasy dla fanów, ale tu naprawdę można się zanurzyć w klimaty, które podbiły już nasze serce. I to nawet fajne, że to tak przekrojowe, że mamy próbki z różnych okresów i z różnych projektów. Dzięki temu odkrywa się ich jakby zupełnie na nowo. 

Dom jedwabny - Anthony Horowitz, czyli i to się nazywa dobra kontyuacja!

Zachwycałem się nie tak dawno dwoma tomami nowego cyklu Horowitza i postanowiłem sprawdzić jego starsze tytuły, które przegapiłem! Jeżeli lubicie Sherlocka Holmesa to oto macie kontynuację w klimacie i na podobnym poziomie. Może brak ciut tych wszystkich sztuczek detektywa, gdy obnażał przed światem jak doszedł do prawdy, ale intryga fajnie rozpisana i napięcie raczej rośnie, a nie maleje. Całość opowieści Watson snuje po wielu latach, tak jakby to była jedna ze spraw, o której obaj z Holmesem nie bardzo chcieli wcześniej opowiadać, a media z istotnych powodów nigdy się nie dokładnie nie zajęły. Horowitz nawet fajnie sugeruje jakoby tekst był ujawniony dopiero teraz, po 100 latach, na wyraźną prośbę jego autora. Dlaczego? Ano dlatego, że zbyt wiele wysoko postawionych osób było w tą historię umoczonych.

Zaczyna się od sprawy wydawałoby się mało znaczącej - pewien marszand zgłasza się na Baker Street z prośbą o pomoc, bo czuje że jest prześladowany przez kogoś kto chce na nim wywrzeć zemstę. Pozornie mało skomplikowana sprawa, w pewnym momencie dość tragicznie się urywa, ale pewne jej konsekwencje będą prześladować zarówno Holmesa jak i Watsona jeszcze długo.

Home - Josh Garrels, czyli znikam i zostawiam Was z życzeniami

Zaczyna się Triduum Paschalne a to już tradycyjnie pora na to żeby zawiesić na kołku bloga, powrócę po Wielkiej Nocy, czyli tak naprawdę w niedzielę, bo to mimo że dla większości rodaków początek świąt, tak naprawdę ich koniec - wszystko to co ważne już się zadziało. Zwykle wrzucałem na ten czas jakąś lekturę, ale w tym roku z braku czasu i w zabieganiu postanowiłem zrobić pewną odmianę. Na uspokojenie, wyhamowanie, odrobinę refleksji tym razem muzyka. Życzenia znajdziecie na koniec, a teraz kilka zdań o tym czemu akurat ta płyta.
Trochę przypadek. Ale ja lubię takie przypadki. U nas muzyki środka z odwołaniem się do wartości jest niewiele, w Stanach to ogromny rynek. Można by jedynie powiedzieć: szkoda. Szukałem więc czegoś co nie będzie czymś oczywistym, żaden Haydn, Mozart, czy pieśni uwielbienia, ale właśnie coś mniej oczywistego. Czemu choćby Ed Sheeran staje się wielką gwiazdą, a tylu artystów, choć tworzących równie piękne melodie i teksty, nie przebija się do masowego odbiorcy? Któż zna odpowiedź. Nawet jeżeli nie znasz artysty o którym dziś piszę, czyli Josha Garrelsa, kliknij może coś z filmików na dole. Spróbuj. Może Tobie się też spodoba. Melodie raczej spokojne, większość to kameralne ballady, ale to nie tylko instrumentalne, folkowo-rockowe brzdąkanie, ale i piękne, rozbudowane brzmienia symfoniczne. Co tu dużo gadać. ładnie jest. I w warstwie muzycznej i dźwiękowej.
Z tą muzyką Was zostawiam. A czego życzę?

Seanse dziwaczne, czyli Przedostatni i To już koniec

No tak, czasem trafi się na film, z którym nie bardzo wiadomo co zrobić. Może i czasem jest klimat, pomysł, coś wizualnego, ale scenariusz przypomina sen wariata i zastanawiasz się czy ktoś poza reżyserem kuma o co chodzi albo czy kogoś poza nim to bawi.
Przesadzam? Może ciutkę, ale do tych tytułów raczej wracać nie chcę, nawet w towarzystwie kogoś kto uważa, że są wybitne i będzie mi zwracał uwagę na detale.

Przedostatni do ponad 2.5 godziny wizji w Kafkowskim stylu, podkręcone jakimś surrealizmem rodem z mrocznej wizji szpitala psychiatrycznego, z którego nie można się wydostać. Dziwne postacie, labirynt, trudne do rozgryzienia zasady funkcjonowania - gdy bohater tam trafia początkowo ma nadzieję, że to jedynie jakieś zaburzenie jego dnia, obowiązków, potem zamienia się to w koszmar.

Córka, czyli kocham, ale nie zawsze potrafię...

No i powraca do mnie pragnienie by wreszcie sięgnąć po jakąś powieść Eleny Ferrante, bo skoro zrobiono z tego materiału taki film, powieść musi być smakowita. W końcu rzadkie są przypadki, że film przerasta pierwowzór literacki. A przy oglądaniu Córki (choć moim zdaniem film powinien nosić tytuł Matka), naprawdę siedziałem z dużym zaciekawieniem i zachwytem. To jest debiut? To tylko brawa za dojrzałość w podejściu do tematu. Historia, która jest ciekawa, niejednoznaczna, świetnie zagrana (Olivia Colman to klasa sama w sobie), ale i zgrabnie złożona (zdjęcia, muzyka). Oglądasz i rozkminiasz w jakim kierunku to pójdzie. I chyba będziesz zaskoczony. Nie szukaj tu bowiem akcji, wielkich zwrotów, dramatów - wszystko będzie się działo trochę pod skórą, równie istotne jak wydarzenia współczesne będą wspomnienia. One wpływają na bohaterkę, sprawiają, że nie zawsze zachowuje się racjonalnie, ale i sprawiają, że historia nabiera głębi.

Heart to heart - Krzysztof Herdzin, Robert Majewski, czyli nawet jeżeli nie słuchasz na co dzień jazzu...

Rzadko słucham jazzu, czasem jednak wpadam zupełnie przypadkiem na dźwięki, które wciągają mnie bez reszty. Ku mojemu zdumieniu ostatni tydzień Wielkiego Postu wypełnił się dźwiękami Heart to heart i okazało się, że ten krążek idealnie wpisuje się w nastrój zadumy, uspokaja, wypełnia jakąś harmonią. Zdaje się, że odkrywam kolejnych muzyków, których muszę sobie potem posprawdzać z ich wcześniejszą twórczością. Pianista Krzysztof Herdzin stoi też za kompozycjami z tej płyty, ale to wcale nie jego instrument jest tu dominujący - to piękny dialog z trąbką Roberta Majewskiego.

Rikszą do nieba - Krzysztof Beśka, czyli wojna, miłość i inne przygody

Przy pierwszym tomie trochę kręciłem nosem na bohatera i choć przy drugim wciągnąłem się bardziej nadal trochę nie bardzo rozumiem pomysły autora na konstrukcję tych historii. Jest ciekawie, nie brakuje dramatycznych sytuacji, ale nie ma za bardzo w tym jakiegoś punktu centralnego, który by generował napięcie, a sam finał znowu raczej rozczarowuje niż daje jakieś odpowiedzi i klucz do całości. No dobra, częściowo daje, ale wiele pozostaje bez wyjaśnienia, a to co dostajemy nie budzi jakiejś wielkiej ekscytacji. To co ciekawe u Beśki jest jakby trochę w tle, czyli wielka historia, przez którą bohater (czy raczej bohaterowie) przebijają się, próbując zachować życie i jednocześnie czyste sumienie. Czasem wpadną w kłopoty, popełnią błąd, będą czegoś żałować, ale zwykle z dużym szczęściem ratują swoją skórę... Odwaga? Patriotyzm? Wielkie słowa. To raczej bycie człowiekiem. Czasem człowiek nie zrobi tego co powinien, a innym razem zachowa się jak powinien. Tylko tyle i aż tyle.

Sequence, czyli emocje jak w kasynie

Po dzisiejszym spacerze (26 km) troszkę umieram, więc i na notki nie bardzo jest siła. Ale z wieczoru konferencyjnego, gdzie poznawaliśmy różne planszówki, by potem wykorzystywać je w pracy z dziećmi, na szczęście mam jednego hiciora, równie fajnego jak Rummikub. Chyba nawet prostszy, a fakt iż gra się tylko indywidualnie, ale również w zespołach, zwiększa jeszcze frajdę.
Emocje niczym w kasynie, bo plansza przypomina trochę stół do obstawiania, mamy też żetony, którymi obstawiamy poszczególne pola. Tyle, że...

Polskie znaki - Rzeczy ostatnie, czyli w poszukiwaniu drabiny do nieba

Gdy widziałem ich na żywo podobali mi się średnio, ale to projekt tak specyficzny, że w dużej sali koncertowej, jako support kapeli nie zawsze super poważnej, wypadają trochę niczym z kosmosu. No bo jak to - śpiewać pieśni żałobne, melodie ludowe, wielkopostne, dotykać tekstami śmierci i spraw ostatecznych, a tu ludzie stoją z piwem i czekają na dobrą zabawę. Te szok jednak może też być czymś ciekawym, może właśnie dzięki temu zespół się zapamięta? Przemijanie w końcu wciąż jest trochę tematem tabu, nie gości zbyt często w naszych myślach, a już na pewno w muzyce, która jednak kojarzy się z rozrywką.

O włos - Katarzyna Bonda, czyli polowanie na Kosiarza z Kabat

Powrót do Huberta Mayera przez wielu fanów Katarzyny Bondy został przyjęty z entuzjazmem, ale zdaje się autorka nie ma zamiaru jedynie odcinać kuponów od historii, które już polubiliśmy. Była próba historii bardziej obyczajowej, teraz znowu mamy kryminał, ale z nowym bohaterem (chyba będzie seria) i zupełnie w nowym środowisku. Jak wyszło?

Nie tylko o górach, czyli Climbing Iran, One year on a bike

Kolejna, już trzecia odsłona JackWolfskin Lądek Film Tour, czyli pokazów filmów związanych z górami w kilku miastach Polski. Pełne kina są dowodem na to, że potrzeba ewidentnie jest - w końcu oglądanie dokumentów w sieci to nie to samo, a choć kino to nie to samo co sala festiwalowa po dniu łażenia, to i tak jest fajny klimat. Brawa dla organizatorów, choć tym razem byłem trochę filmami rozczarowany.
Czemu? W obu przypadkach czymś innym. A może nałożyło się na to również moje zmęczenie po długiej jeździe autkiem?
W pierwszym przypadku ciekawa jest historia - oto reżyserka podejmuje temat tego jak trudno jest realizować marzenia kobietom w Iranie. Dodajmy marzenia związane z uprawianiem sportu, choćby takiego jak wspinaczka. Problemem jest nie tylko strój, ewentualne problemy ze strażnikami moralności - tam wszystko co może zbliżać kobiety i mężczyzn niezamężnych może wydawać się podejrzane, a już oficjalne zgody na członkostwo w klubach, organizacjach to w przypadku kobiet raczej marzenie ściętej głowy.

Bisy (Czarny Wygon) - Stefan Darda, czyli udało się uciec, ale zło wcale nie zniknęło

O ile "Słoneczna Dolina" i "Starzyzna" zaskoczyły mnie całkiem pozytywnie, to niestety kontynuacja ewidentnie jest zamulaczem. To znaczy jako pewnego rodzaju rozwinięcie historii, jej uzupełnienie, fanów cyklu na pewno ucieszy, ale chyba jedynie pod warunkiem, że czyta się szybko jeden tom za drugim. Jeżeli mieliśmy przerwę (jak ja), to niestety człowiek gubi się w zawiłym gąszczu wspomnień, domysłów, podejrzeń i obaw. A klimatu cholera brak. Pojedyncze sceny może i go mają, ale brak połączeń, całość nie trzyma się kupy.

Szkoda. Aż trochę mam obaw przed sięgnięciem po ostatni tom cyklu.

Ginczanka. Przepis na prostotę życia, czyli życie nie jest proste

Przedziwnie się losy ludzkie układają… Ginczanka czyli Sara Polina Gincburg mieszkała na Ukrainie, miała żydowskie pochodzenie, mówiła po rosyjsku, jednak chciała być Polką. Zauroczyła ją nasza mowa, kultura i sztuka. Ukraińska dziewczyna, która chciała tworzyć poezję w języku Tuwima. Przy pierwszej nadarzającej się okazji wyjechała do Warszawy. Młoda, piękna, smagła na twarzy, w niedługim czasie stała się znana w kręgach literackich stolicy. Może jej dziewczęce marzenia o podbiciu świata wydają się niedorzeczne, ale któż zabroni młodym marzyć. Tym bardziej, że miała w sobie determinację, śmiałość i odwagę by próbować to osiągnąć, zmierzyć się z poetami „ze świecznika”.


A potem wybuchła II wojna światowa…

Percy, czyli Dawid i Goliat

Szczerze? Film taki sobie. Ale historia za to ciekawa, choć pewnie raczej na dokument pogłębiony, obnażający pewne mechanizmy. Historia dodajmy autentyczna bo z roku 1997. Percy Schmeiser odkrył wtedy na swoim polu zmodyfikowany genetycznie rzepak. Nigdy nie kupił nasion tego typu, a jego rodzina od dekad hodowała własną odmianę rzepaku. Międzynarodowy biotechnologiczny koncern Monsato, który posiadał prawa patentowe do modyfikowanego rzepaku, oskarżył jednak Schmeisera o bezprawne wykorzystywanie nasion. W końcu rośliny miały odporność na polu Schmeisera właśnie dzięki nim - ich zdaniem oczywiście. Tyle lat bronił się przed ofertą ich współpracy, choć sąsiedzi na to szli, a teraz może stracić wszystko, bo rzecz idzie o miliony. Dla koncernu ma stać się nie tylko małym robaczkiem, którego zmiażdży ich walec, oni chcą sprawić, by jego przykład był również postrachem dla innych. Nie chcesz procesów, to płać nam i kupuj ziarno tylko od nas...

Belfast, czyli żyję w mieście murem podzielonym

Wśród obejrzanych dotąd przeze mnie filmów z puli oscarowej do tej pory Belfast zrobił chyba największe wrażenie. Paradoksalnie jednak nawet nie wartością artystyczną, co raczej emocjonalną. Po prostu cudownie odnaleźć odrobinę nadziei w dzisiejszych czasach, w tym co niełatwe. A Branaghowi się właśnie to udało zawrzeć w jego filmie. To historia o chwilach trudnych, kryzysach, ale opowiedziana w taki sposób, że zostajemy z wrażeniem ciepła w serduchach. I za to mogę tylko bić brawa. Nie jest to jednocześnie film bardzo sentymentalny, ma w sobie klimat podobny do tego, który dotąd przypisywałem np. kinu czeskiemu - nawet o tragediach można opowiadać z odrobiną poczucia humoru, jakąś iskrą optymizmu, choćby to było trochę wisielcze.

Eksplodujące kotki. Imprezka, czyli rozbroisz czy wylecisz w powietrze

Kolejny wieczór na konferencji gdy z planowanej godzinki robią się dwie albo trzy godziny grania w planszówki z ludźmi których często widzisz pierwszy raz na oczy. To integruje. A że konferencja dla nauczycieli, którzy pracują z dzieciakami, są chętni na uczenie się nowych narzędzi, bawiąc się przy tym sami i pewnie kombinując ile zabawy dostarczą swoim podopiecznym. Mam do opisania zatem kolejne dwa nowe tytuły, ale odkładam je chyba na jakiś czas, na razie podrzucając Wam inny tytuł, trochę starszy, ale mam wrażenie, że wciąż popularny.

Tak naprawdę to cała rodzina gier karcianych, o podobnej mechanice, różniąca się jedynie detalami na kartach. Były odjechane jednorożce, teraz są eksplodujące kotki. A ta wersja, czyli Imprezka ma jeszcze dodatkowy bonus. Ale o co w tym  biega?

Kwiecień plecień, czyli parę fotek i wspomnień

Blog daje możliwość notek bardziej prywatnych, rzadko jednak z tego korzystam. W końcu powstał głównie po to by pisać o kulturze. Od czasu do czasu pojawiały się jednak wpisy podróżnicze, czy raczej krótkie relacje z wypadów, z nadzieją że kogoś zainspiruję. Najczęściej chodziło o wyjazdy z dziećmi, nastawione na zwiedzanie, a nie na siedzenie na tyłku. Dzieci porosły i choć czasem jeszcze jeździmy razem (ostatnio głównie Dolny Śląsk), to coraz częściej zdarzają się wyprawy rowerowe (coraz dłuższe) i kilkudniowe wypady samotne lub z przyjaciółmi. 

Większość fotek idzie wtedy na FB i to na ten prywatny, a nie na Notatnikowy. Kto chce ten znajdzie. Ileż skarbów i urokliwych miejsc skrywa nasz kraj i ile życzliwych ludzi można czasem spotkać właśnie poza głównymi, udeptanymi szlakami.
 

 

Uznałem, że choć trochę podzielę się tym co mnie ostatnio mocno kręci, czyli wypadami w góry, by zdobywać Koronę Gór Polski (28 szczytów z różnych pasm). Zacząłem na wiosnę w ub roku, na razie nie jest jakoś tego dużo, bo i kasy brak, ale 9 szczytów już jest. I ponieważ nie miałem z kim jeździć, jeden zrealizowałem samotnie, a ostatnio zacząłem korzystać z ofert mini biur podroży, specjalizujących się w weekendowych wyprawach. Dla mnie człowieka raczej mało towarzyskiego i o średniej kondycji trochę wymaga to przełamania się, ale atmosfera jest fajna i lada dzień jadę na kolejny wypad. Trochę z obawami o pogodę, bo zapowiadają śnieg, a miał być wyjazd w poszukiwaniu krokusów, ale jak by nie było, przygoda będzie ciekawa!

Lubomski - Sęk You, czyli nadal kieszenie jak ocean, wrażliwość też

Plan na ostatnią notkę w tym miesiącu jest, ale na razie jeszcze coś muzycznego. I specyficznego. Raczej chyba dla tych, którzy nie boją się trochę improwizacji jazzowych, złamania melodyjności. Niektóre numery Mariusza Lubomskiego zyskały status przebojów (kto pamięta Spacerologię?), można je nucić, ale to przede wszystkich kawałki do wsłuchania się, do spotkania z wrażliwością i głosem dość wyjątkowym. Kto raz usłyszy jego charakterystyczną manierę, rozpozna go potem już raczej bez trudu. Chyba tylko jeden jedyny raz miałem okazję widzieć go na scenie i to na koncercie pośród rockowych kapel, ale charyzmę się zapamiętuje.

Skłodowska, czyli niezbyt wiernie i bez większych emocji

Filmów o Marii Curie-Skłodowskiej, podobnie jak książek mamy już całkiem sporo, ale ciężar tematyczny jest rozkładany bardzo różnie - czasem bardziej liczy się kariera, czasem życie prywatne. Siłą filmu irańskiej reżyserki Marjane Satrapi jest pokazanie sporego odcinka czasowego, więc różne oblicza bohaterki - młodej naukowczyni, uznanej badaczki, żony, matki, kochanki, kobiety, która nawet pod koniec życia była aktywna, szukała aktywności. Czy to obraz porywający? Szczerze mówiąc średnio. Czy ciekawy? Niby znamy cały życiorys, więc Polaków ten film nie zaskoczy, nie pokaże innego oblicza Marii. Reżyserka starała się pokazać trudności na jakie napotykała nasza słynna rodaczka, tylko dlatego, że była kobietą. Nie przeszkodziło jej to jednak w tym, by udowadniać, że te bariery można pokonać.