Pokuta - Max Czornyj, czyli niby akcja i drastyczność, a emocji jednak poczułem niewiele

Miałem już wcześniej jakąś książkę Czornyja za sobą, trochę więc wiedziałem czego się spodziewać, do tego doszedł na pewno fakt, że zaczynam cykl jakby od środka, a nie od początku... Czemu o tym wspominam? Bo moim zdaniem szału nie ma. Nie trafia do mnie jakoś epatowanie krwawymi detalami i kolejnymi psychopatycznymi pomysłami seryjnego mordercy. Zabrakło mi tu jakiegoś pomysłu na to, by naprawdę budowane napięcie przeszło na czytelnika, a mi zamiast pytań o to, czy siedzący w psychiatryku sprawca ma ewentualnych wspólników, którzy dalej mordują, ciekawsze wydawały się prywatne losy prowadzącego śledztwo i członków jego ekipy.
Komisarz Eryk Deryło sporo przy ściganiu Cztery Iksa, jak nazwano tego psychopatę, sporo ryzykował próbując go dopaść, został ranny, ale nie zamierza leżeć w łóżku. Gdy tamten siedzi pod obserwacją, ważne by zebrać jak najwięcej dowodów przeciw niemu, a może jeszcze odnaleźć jakieś jego ofiary, które cudem wciąż żyją w jakiejś jego kryjówce.
Zgadza się więc na wszystko, nawet na eksperymenty z hipnozą, o ile one gdzieś ich doprowadzą. Niepokoi go fakt, że po schwytaniu tego obrzydliwca, pojawiając się kolejne ofiary - czy to znaczy, że miał on współpracowników, że to jakaś sekta? Rozpracowanie motywów nie jest proste, bo przy różnych ofiarach pojawiały się inne ślady. Czy więc teza o rozdwojeniu osobowości byłaby prawdziwa?
Dzieje się dużo, na pewno Czornyj potrafi dobrze odmalować różne potworności. Szkoda, że tym razem jak dla mnie ciut przekombinował z samą fabułą, jej realizmem np. od strony psychologicznej, a już na pewno w mojej ocenie nie zadbał o to, żeby czytelnik z ekscytacją wchodził we wszystkie wątki i je ze sobą łączył. Szczególnie obrazy z celu Cztery Iksa nie bardzo kleiły się z resztą, choć rozumiem że miały trochę nas zmylić, byśmy za szybko nie dotarli do rozwiązania. Natomiast za finał (mówię o ostatnich dwóch stronach) duże brawa - żeby całość właśnie tak waliła po emocjach to byłoby coś!
Dzięki krótkim rozdziałom czyta się błyskawicznie - tego nie można odmówić. Jest kilka ciekawych scen, na pewno zwolennicy powieści krwawych i obrzydliwych będą przeszczęśliwi, mnie to jednak nie rozpala. A że z trylogii seria się strasznie rozbudowała, nie wiem czy mam ochotę na nadrabianie całości albo zrobię to w swoim, powolnym tempie.