Notatnik kulturalny: Teatralnie i muzycznie, czyli co na dawało frajdę oczom i uszom

Już trzeci rok w podsumowaniach tego co na blogu, łączę muzykę i teatr. Przede wszystkim dlatego, że teatru robi się coraz więcej, a o muzyce piszę rzadziej i nie ma co robić jakichś specjalnych notek dla tej niewielkiej ilości wpisów. Mam nadzieję, że takie połączenie nikogo nie oburza. Te zmiany na korzyść teatrów widać w statystykach: w roku 2017 pisałem o 12 koncertach, 15 płytach i 39 spektaklach, w roku 2018 było podobnie, ale w tym roku spektakli było już 49, a koncertów jedynie 6. To znaczy tych opisanych. Ale o tym za chwilę. Wszystkie listy z całego roku znajdziecie na końcu notki, a poniżej kilka zdań o tym co wydaje mi się najciekawsze z roku 2019.
Zacznijmy od muzyki...

Wpisów o krążkach doliczyłem się 15. I mogłoby pewnie być więcej, gdyby nie to, że rzadko kiedy mam okazję wysłuchać płytę od początku do końca w skupieniu, a do tego by o czymś napisać, potrzebuję czasem jeszcze tego, żeby potem wracać do każdego numeru, wyszukiwać to co najciekawsze. Jest różnorodnie i najbardziej chyba cieszę się z odkrywania nowych (oczywiście dla mnie) rzeczy - być może dla Was to nie będą zaskoczenia ani nowości, ale mnie tak właśnie było. Największe i najmilsze zaskoczenie muzyczne: Bitamina - Kwiaty i korzenie. Ileż w tym jest zabawy słowami, ileż pomysłowości!

Podobały się i to bardzo również Mikromusic oraz Kwiat Jabłoni. Tu moje rekomendacje od serca! Ci ostatni pewnie na blogu wrócą niebawem, bo właśnie w moich rękach płyta z ich koncertu na PolandRock Festiwal. A ci których znałem wcześniej? Na pewno warto przesłuchać nowy krążek Muńka. A płyta do której będę wracał z przyjemnością to również Ania Rusowicz.

Koncerty. Aż sam się dziwię, że napisałem tak mało, choć byłem przecież na większej ilości. Czasem jednak bez większych emocji, czasem byłyby powtórzeniem tego co już przeżywałem (Lao Che w Ursusie na rocznicy 1976, ale pojawią się w notce w roku przyszłym bo bilety już kupione), no po prostu brakło chęci do pisania. Zacząłem ostro, bo to i Zacieralia i ukochana Armia.Potem spełnienie marzenia, czyli Dead Can Dance na żywo. Gdybym jednak miał powiedzieć na czym przeżyłem największe emocje od początku do końca, dając się porwać do skakania, choć to kompletnie nie moja bajka muzycznie to zwycięzca byłby jeden: Bass Astral. Kurcze, genialny koncert! We dwóch na scenie czarują i tworzą taki kontakt z publiką, że o innych koncertach się zapomina.

Bawiłem się świetnie na Cyrk Deriglasoff (i to dwa razy), PolandRock to oczywiście świetna atmosfera na Majce Jeżowskiej w deszczu, ognista Łydka Grubasa (znowu w planach), klimatyczny dr Misio i magiczny koncert Kultu. Czyli trochę tych wspomnień muzycznych jednak jest...

W teatrze rzeczywiście byłem jednak w tym roku na tyle często, że i wpisów pojawia się coraz więcej. Widać pewnie po tej liście gdzie pojawiam się częściej (czytaj: najczęściej jestem zapraszany) - przyznaję się bez bicia, gdybym musiał za każdym razem sięgać po portfel na pewno nie bywałbym w teatrze tak często (może z 10 razy), ale nawet moje ulubione sceny, gdzie już jestem rozpoznawany, wcale nie mają u mnie forów. Zawsze piszę szczerze, nie brakuje więc mojego marudzenia, choć w tym roku miałem sporo szczęścia do spektakli przy których raczej marudzić się nie da.
O rozczarowaniach pisał nie będę, o nudzie też nie, więc skupmy się na tym co najlepsze. Trudno ustawić jakieś podium, ale powiedzmy tak:

za porywające kreacje aktorskie nagrody ode mnie poleciałyby za:
Akompaniatora dla Edyty Olszówki i Piotra Polka
Bette and Joan dla Haliny Chrobak i Marzeny Trybały

za scenariusz, reżyserię, kapitalną pracę zespołu i generalnie świetne show nagrodziłbym aż trzy spektakle. Każdy inny, ale na swój sposób wyjątkowy: