Notatnik kulturalny: Czasem więcej, czasem mniej, czyli podsumowania 2024 teatralne i muzyczne

Pod koniec każdego roku pisania Notatnika (a to już 13 lat) siadam by podsumować wszystkie wpisy i wskazać co było najciekawszego. Nie mam ambicji by upierać się, że wybrałem najlepsze premiery, bo na pewno nie czytam, oglądam wszystkiego co się ukazuje. Sięgam za to po rzeczy starsze, więc to jedynie podsumowanie tego o czym pisałem - znajdziecie tu tytuły nowe i sprzed lat, a wszystkie traktuję tak samo.

Kto jest ciekawy tego jak wyglądały podsumowania poprzednich lat - klikajcie na grudniowe notki w kolejnych latach. Może znajdziecie coś inspirującego dla siebie?

Zaczynam od podsumowania teatralnego - 46 spektakli w tym roku, a potem podsumowanie muzyczne. Oba pokazują przesuwające się zainteresowania, a może po prostu czasowe możliwości - teatru od od kilku lat jest u mnie więcej niż koncertów i wpisów o płytach. Listy wszystkich notek z danego obszaru umieszczam pod koniec podsumowania.

Co więc widziałem ciekawego w tym roku na scenie?

Z rzeczy lekkich. No co ja na to poradzę, że większość komedii, które podobno tak uwielbiają nasi rodacy, kompletnie mnie nie bawi. Chodzę na te spektakle, czasem bawię się grą aktorów, których lubię i szanuję, ale coraz częściej mam wrażenie że to dla nich jakaś forma chałtury, że sami są zażenowani tym co muszą robić dla kasy. Tym razem będą więc jedynie dwie małe polecajki krajowe, czyli Barabuum głównie za zaskakującą rolę Jowity Budnik oraz Teściowe wiecznie żywe Teatru Kamienica, ze świetnymi rolami Izabeli Dąbrowskiej i Ewy Gawryluk. Brakuje nam na pewno komedii, które poza śmiechem niosą też jakąś treść. Ach żebyśmy potrafili robić takie rzeczy jak kapitalne Present laughter które mogłem oglądać w Multikinie w ramach transmisji przedstawień National Theatre (polecam).

Cieszą za to rzeczy pojawiające się rzeczy lekkie, ale z innych gatunków. Co prawda kryminalnie w Ateneum wyszło średnio, ale próba zabawy z grozą w Teatrze Polonia (2:22 Historia o duchach) naprawdę fajna.

Do teatru chodzę często "na nazwiska", z wielką przyjemnością oglądając na scenie mistrzów, którym młodzi pewnie długo nie będą w stanie dorównać. Oglądany pod koniec roku Jan Peszek w Sztuce wywiadu po prostu zachwyca, a Jerzy Stuhr, choć widać już było że nie ma tyle energii jak dawniej, w Geniuszu był magnetyczny. Z Teatru Polonia i siostrzanego Och-Teatru wyróżniłbym jeszcze dwie ciekawe moim zdaniem rzeczy - całkiem udaną sceniczną adaptację filmowego przeboju Na rauszu i mocny spektakl na podstawie prozy Swietłany Aleksijewicz Koniec czerwonego człowieka.

Czasem "nazwiska" przyciągają choć same spektakle raczej nie dają powodu do zachwytów - jak tak miałem np. z Danutą Stenką w Marii Stuart w Narodowym i Agatą Kuleszą w Matce w Ateneum.

Pokochałem spektakle muzyczne. Nie musicale do których przyzwyczaiły nas Syrena, Roma, Rampa, czy Buffo, ale rzeczy totalnie zaskakujące, za to perfekcyjnie przygotowane. Takie spektakle w Collegium Nobilium jak choćby jedna z tegorocznych premier Alicji nie będzie czy starszy, ale wciąż grany w.a.s.o.w.s.k.i. FOTOPLASTYKON sprawiają, że wychodzisz pełen zachwytu, jak różne indywidualności mogą stworzyć coś pięknego zespołowo. Cudowne przedstawienia! Jest w nich lekkość, ale i jakaś przestrzeń na wsłuchanie się w tekst, jakąś refleksję.
Totalnym zaskoczeniem na pewno okazał się dla mnie Thrill me z Mazowieckiego Teatru Muzycznego. Rany - dwóch facetów i fortepian, a fabularnie opowieść o zbrodni. Ciary po prostu! No i te głosy!

Zostały mi jeszcze dwa spektakle, które mimo upływu czasu wciąż wspominam, w tym jeden z nich wskazałbym jako najlepszą rzecz sceniczną tego roku. Oba co zaskakujące były przygotowane w Teatrach poza Warszawą, ale dzięki różnym festiwalom na szczęście mamy okazję je oglądać również u nas. Pierwszy z nich to Genialna przyjaciółka chyba raczej ze względy na rozmach, pomysł (m.in. muzyka na żywo) na opowiedzenie na scenie, czegoś co wydawało się trudne na nią do przeniesienia.

No i wreszcie to co mną wstrząsnęło. Być może widzieliście też transmisję w Teatrze Telewizji. Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję naprawdę porusza, to się pamięta bardzo długo. I takie spektakle po prostu kocham.

Pełna lista obejrzanych spektakli na koniec notki.

A teraz jeszcze muzyka.

Jedynie 19 notek o płytach i jedynie 3 koncerty. Skromnie bardzo :( To nie znaczy że nie słucham muzyki, że nie szukam do tego okazji, ale jednak by o czymś napisać czuję że potrzebuję wysłuchać jakiegoś materiału więcej niż raz, poczuć coś więcej. Gdy wciąż brak czasu na filmy, na książki, niestety muzykę odkładam jako tło, nie zajmuje ona tak wiele przestrzeni jak dawniej. Taki czas. Może kiedyś znowu się to zmieni. Ale muzykę wciąż kocham, co potem wychodzi przy filmach czy spektaklach jak wskazane wyżej.

Zaskakujące jest to, że choć lubię ostre dźwięki gitar, gdy przychodzi do podsumowań, okazuje się, że najchętniej jednak wracam do rzeczy dużo bardziej nostalgicznych, wyciszonych, melodyjnych, ale też łagodniejszych. Gdy przeglądałem cały zestaw tegorocznych notek to wyszło mi, że szczególne rekomendacje byłyby dla trzech krążków.

Spięty - HeartCore który podobał mi się dużo bardziej niż poprzednia odsłona solowa tego artysty. Wciąż liczę na powrót Lao Che, ale tekstowo, emocjonalnie Spięty jak zwykle w świetnej formie. I jak przy projektach zespołowych - znowu coś innego. Więc brawa!

Mitch&Mitch con il loro Gruppo Etereofonico - Amore assoluto per Ennio to trochę kontynuacja moich zachwytów nad krążkiem koncertowym nagranym z Wodeckim. Wykonanie super profesjonalne - jest w tym lekkość, zabawa, ale i duch przeszłości, urok którego mam wrażenie brakuje wielu współczesnym projektom muzycznym. W końcu to jednak mistrz Morricone, choć w mniej znanej odsłonie.

Zachwyt.

A trzeci krążek to jednocześnie moje wskazanie na artystę, którego po raz pierwszy widziałem na żywo i to jego koncert uważam za najciekawszy tegoroczny występ na żywo. Z ogromną przyjemnością oglądałem co prawda też solowy występ Johna Portera (patrz tu) ale to Lech Janerka swoim powrotem na scenę i do słuchaczy z nowym materiałem podbił moje serducho. Wciąż ma coś ciekawego do opowiedzenia i wcale nie zamierza jedynie pozostać legendą grającą kawałki sprzed lat.

Gipsowy odlew falsyfikatu może i nie ma potencjału wielkich przebojów, ale i tu ciekawych tekstów, ile fajnych pomysłów muzycznych. Materiał bardzo do wsłuchiwania się na spokojnie.

A oto pełne listy

Muzycznie 2024:

koncerty 2024:

spektakle 2024

Notatnik kulturalny

Strony

czwartek, 26 grudnia 2024

Czasem więcej, czasem mniej, czyli podsumowania 2024 teatralne i muzyczne

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Łączna liczba wyświetleń

Obserwatorzy