Dorosły mężczyzna, mieszkający wraz z matką na jakiś odległym od wszelkiej cywilizacji gospodarstwie, po jej śmierci pakuje cały dobytek i wyrusza w drogę. Ale nie sam. Spójrzcie jeszcze raz na tytuł. Teraz na plakat obok. Tak, dokładnie. Nasz bohater postanawia zabrać kobietę do miejsca, które wymarzyła sobie jako miejsce pochówku, a przy okazji odwiedza różne miejsca, robiąc pamiątkowe fotografie :)
Mamy więc kino drogi, czarną komedię i elementy dramatu. Trudno nie czuć empatii do tego milczącego gościa, który ewidentnie odzwyczaił się od kontaktów z ludźmi. Miał kiedyś szansę na zbudowanie swojego życia, ale jego matka mu na to nie pozwoliła. Został więc z nią, bo wydawało mu się że nie ma innego wyjścia. Nie buntował się. Słuchał z nią godzinami audycji radiowych nagranych na kasety, które przywożono mu na półwysep, robił na drutach, zadowalał się tym co tam mieli. On, matka, skromne gospodarstwo i pies Breżniew. Jakimś śladem jego niezależności pozostała mu pasja do robienia zdjęć.
I teraz też dokumentuje aparatem swoją podróż starym, zdezelowanym autem, każde spotkanie, rozmowę. Trup matki wciąż próbuje nim kierować z tylnego siedzenia, w nim jednak jest coraz więcej złości, że jego życie mogło wyglądać inaczej. Chce dojechać do celu, ale na własnych warunkach.
Kino raczej dla pasjonatów, ale ma w sobie dużo uroku. Niewiele tu słów, za to dużo ładnych obrazów. Raczej więc do zadumania się, niż śledzenia fabuły, bo ta jest mało skomplikowana. Minimalistyczne, surowe, opowiedziane z wrażliwością i w niespiesznym tempie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz