Zimna wojna, czyli kino skromne i piękne

Wszystko mnie w tym filmie zachwyca: zdjęcia (Łukasz Żal), muzyka, scenariusz, gra aktorska. Pawlikowski stworzył film, który jest tak inny, od tego do czego przyzwyczaili nas nasi twórcy - on opowiada historię dwójki ludzi, a wielka historia naszego kraju jest jedynie w tle, nie próbuje na siłę nic wyjaśniać, edukować, tłumaczyć. Nawet pewnego rodzaju niedopowiedzenia wychodzą tu jedynie na dobre, nie czujemy przeciążenia żadnym fragmentem. Czasem jedna scena może powiedzieć dużo więcej, niż przeciągane w nieskończoność fragmenty mające pokazać sytuację bohaterów.
Naprawdę "Zimna wojna" może stać się świetną wizytówką Polski i powinniśmy się nią chwalić gdzie się tylko da. Cudowna ścieżka dźwiękowa, w dużej mierze bazująca na muzyce ludowej, zmieszana z jazzem, klimatem lat 50 i 60, tak idealnie wpasowuje się w te zdjęcia, w całą historię, jest tu nie mniej ważna niż aktorzy.  

Skupienie się na emocjach bohaterów, na ich szarpaniu się z rzeczywistością, własnymi rozterkami, jest dużo bardziej poruszające, od udowadniania tego jak bardzo krzywdzi i niewoli ich system. Fragment naszej historii, oglądany w dużym przyspieszeniu, jedynie jako tło dla dla wyborów, tęsknot i marzeń bohaterów i tak jest czytelny - widzimy jacy ludzie odnoszą sukcesy, co pomaga im trwać mimo zmian władzy i ile kosztuje przeciętnego człowieka utrzymywanie się na powierzchni, gdzie każde słowo, każda decyzja, mogła kosztować nie tylko karierę, ale i wolność.

Miłość ponad strachem, ponad granicami. Taka dla której poświęca się wszystko. Ale też taka, która spala niczym ogień. Nie umieją żyć bez siebie, ale też wcale niełatwo jest im być razem. Po której stronie żelaznej kurtyny znaleźć szczęście - kto ma się poświęcić dla tej drugiej połowy...
Piękna historia. Tomasz Kot i Joanna Kulig potrafili pokazać cały smutek, dramatyzm związku tej pary. Nie ma co się rozpisywać, to po prostu trzeba koniecznie zobaczyć!