Wzgórze - Ivica Prtenjača, czyli o jakże miła odmiana

Przyznaję się do tego, że często czytam po kilka tytułów na raz, jak coś nie idzie, to na chwilę odkładam, zabieram się za coś innego gatunkowo. Czytadła w wakacje idą najłatwiej, stąd one na notatniku goszczą często, ale chyba dużo bardziej cieszą mnie takie lektury jak "Wzgórze". Po prostu na dłużej zapadają w sercu i głowie, a i językowo zachwycają dużo bardziej.
A gdy jeszcze ma się okazję dotknąć trochę innej kultury, innego regionu, to zapowiada się uczta. Tym razem zapraszam więc do Chorwacji, a dokładniej, na niedużą wyspę w Dalmacji. To właśnie tam udaje się bohater powieści. Nie na urlop, nie na wypoczynek, ale szukając ucieczki od dotychczasowego życia, od ludzi i od siebie samego. Przez kilka miesięcy będzie mieszkał na odludziu, na szczycie góry, by pomagać w ten sposób lokalnej społeczności chronić ich przed pożarami. Turyści bowiem niejednokrotnie niosą ze sobą duże zagrożenie, a straż pożarna jest nieliczna i nie zawsze dotrze na zalesione wzgórze na czas, jeżeli nikt ich nie powiadomi.


Przeplata się opowieść o tym jak to koczownicze życie wygląda, ze wspomnieniami z przeszłości, dzięki którym bohater próbuje wytłumaczyć nam przed czym ucieka. To nie tyle nadmiar obowiązków, co raczej zmęczenie tym, że nikt nie doceniał jego pracy, jakieś poczucie wypalenia, marazmu i złości na otoczenie, które zajmuje się głupotami, ślepe na sprawy istotne. Proste życie, proste obowiązki, brak kontaktu z ludźmi mają dać wyciszenie, uspokoić natłok myśli, wprowadzić serce na nowe tory, znaleźć na nowo sens i chęć do życia.
Z pozoru niewiele się tu dzieje, warto jednak zanurzyć się w tą pełną melancholii prozę. Emocji tu nie zabraknie, choć większość dotyczy nie tyle relacji z innymi, a kotłuje się wewnątrz jednego człowieka.
Ciekawy klimat. Fragmenty, które się smakuje niczym poezję. O jakże miłą odmianą są powieści takie jak ta. Jak dobrze, że one są. I jaka szkoda, że mogą zginąć w zalewie śmieci.