Hastag - Remigiusz Mróz, czyli stworzę cię na nowo

O Mrozie piszą prawie wszyscy, choć rośnie liczba osób, które zwracają uwagę na to, iż ilość nie przekłada się na jakość. I przy kolejnym tytule spokojnie mogę dołączyć do tej grupy. Pewnie pozostanę z ciekawości przy seriach o Chyłce i Froście, ale na pewno nie dam się naciągnąć na kolejne tytuły, reklamowane jako bestsellery, zanim się jeszcze ukażą. Co z tego, że pomysł jest, skoro wykonanie jest takie, że zęby bolą przy czytaniu. Namącić, namącić i potem próbować wcisnąć niby zaskakujący finał, który wszystko ma tłumaczyć. Ratunku.
To się po prostu kupy nie trzyma. O ile jeszcze Czarna Madonna mnie wkurzała, ale z ciekawości ją czytałem do końca, ta Hashtag kompletnie mnie nie wciągnął. Psychologiczne rozgrywki między bohaterami i ich niepewność co do osaczającej ich rzeczywistości, byłyby ciekawe, gdyby nie rosnąca ilość sprzeczności w tekście. Skoro retrospekcje rozjeżdżają się z tym co jest teraz, z góry wiesz, że coś jest bardzo nie tak. Nawet sugerowanie problemów psychicznych, urojeń, nie tłumaczyłoby wszystkiego. Jeżeli tak się dzieje i czytelnik to czuje, znaczy że autor po prostu przekombinował.


Czyniąc bohaterką otyłą, młodą kobietę, pełną kompleksów i z myślami samobójczymi, Mróz po raz kolejny zaskakuje. To nie jest kryminał, w którym mielibyśmy jasny podział na ofiarę i sprawcę. Choć Tesa wydaje nam się ofiarą w rękach Architekta, który manipuluje jej emocjami, wkręca ją w niezrozumiałą sytuację, zmuszając do grzebania w przeszłości, dopóki zagrożenie bezpośrednio jej nie dotyka, nie czujemy tego napięcia, które tak lubimy w tym gatunku. Osaczenie ma naturę psychologiczną, otwiera dawne zabliźnione już rany. Boli, ale chyba bardziej nie sam strach, co poczucie bezsilności, trudność w odgadnięciu kolejnych wysyłanych do niej sygnałów. Tesa została wciągnięta do gry, której nie rozumie. Czy pomoże jej w tym dawny wykładowca, zaprzyjaźniony i jednocześnie będący kiedyś obiektem fascynacji? A może to on jest Architektem i teraz jedynie odgrywa przed nią jakąś rolę? Co się stało z wszystkimi zaginionymi, którzy pojawiają się w wiadomościach do Tesy - co ich z nią łączy?
Wiele pytań, niewiele odpowiedzi. I prawdę mówiąc nawet finał ich nie daje w satysfakcjonujący moim zdaniem sposób. Zostajemy nawet nie z mętlikiem, bo taki dyskomfort czasem jest fajny, co z poczuciem zażenowania. Konstrukcja powieści może i pomysłowa, nie udało się zapanować nad strukturą tej historii, jej prawdopodobieństwem, a w efekcie nie budzi ona też aż tak wielkich emocji. O kłopotach psychicznych rzadko kiedy potrafimy opowiadać tak dokładnie sami, relacjonując wszystkie fazy popadania w destrukcję, zwłaszcza, gdy to się dzieje teraz, a nie w przeszłości. Pod tym względem mam wrażenie, że Mróz musi jeszcze pisania się nauczyć. Do thrillerów psychologicznych, choćby Gillian Flynn, gdzie jest aż gęsto od emocji i sekretów, jeszcze mu daleko. Tu hashtagi, nowoczesność, a tu dywagacje na temat Platona, mętne dialogi, które chwilami brzmią jak cytowane z wikipedii - rany, przecież to jest na kolanie pisane jak nic - byle szybciej, bo wydawca czeka na kolejny bestseller! Dla mnie niestety rozczarowanie. Choć nadęta reklama powinna być ostrzeżeniem, że podobnie jak w przypadku Bondy, liczy się chyba na to, że dzięki nazwisku autora sprzeda się dużo egzemplarzy na początku, z obawy przed tym co się stanie gdy pojawią się pierwsze recenzje czytelników.