Terror, czyli chłód, głód, strach i szaleństwo

Troszkę przyspieszyłem z czytaniem, na dniach recenzje dwóch bardzo dobrych kryminałów, ale dziś jeszcze filmowo. Tu się rozleniwiam, nagrywam sporo, ale oglądam bardzo mało, bo i wcześniej chodzę spać. Wakacje się skończyły i teraz trzeba trochę inaczej ustawiać wszystko w domu...
Nadrabiam z Terrorem dlatego dopiero teraz, choć AMC kusiło mnie już od wiosny tą produkcją.
Co prawda jak dotąd z Danem Simmonsem mi trochę nie po drodze, ciekawość była spora. Horror w krainie lodu? XIX-wieczna brytyjska ekspedycja na Arktykę i zło jakie wkrada się pomiędzy nich? No powiedzcie, że nie kusi...

AMC już kolejny raz udowadnia (wcześniej choćby Nocny recepcjonista i Syn, bo do Walking Dead jakoś nie mogę się przekonać), że choć nie mają wielkich budżetów, nadrabiają dobrymi pomysłami. Nie trzeba wielkich nazwisk aktorskich, by na ekranie było interesująco. A tu jest. Choć nie nazwał bym raczej tego horrorem, to klimat na pewno jest ciekawy - duszny, a mróz i noc polarna dookoła potęguje poczucie zagubienia. Gdy statki utknęły w lodzie z powodu uporu i błędnych decyzji dowódcy, pomysły na to jak przetrwać w takich warunkach pojawiły się różne i natychmiast doprowadziły do starć. Czekać na odwilż, czy szukać ratunku? Zapasy niby spore, ale nastroje wśród ludzi niekoniecznie pozytywne.
W dodatku ci, którzy oddalają się od statku zaczynają ginąć, mordowani przez jakiegoś dziwnego stwora. Nie ukrywam, że ten wątek moim zdaniem jest trochę niewykorzystany, bo zbyt mało dowiadujemy się o jego powiązaniach z Innuitami i ich wierzeniami. Widzimy trupy, zmagamy się z bestią, ale najciekawsze sceny to te, gdy jeszcze nie wiemy jak to nadciągające zło wygląda. Samo oczekiwanie, narastający strach, intrygi pomiędzy załogą i oficerami, szerzące się choroby i sekrety skrywane przez lekarzy - im wszystko jest bardziej tajemnicze i mniej dosłowne, tym lepiej to robi serialowi. Gdy potem dochodzi do skumulowania różnych czynników i widzimy jak ogarnia ich wszystkich coraz większe szaleństwo, trochę ten urok znika.  
Akcja rozwija się dość powoli i przez kilka odcinków jedynie czekamy na to co przewidujemy, poznajemy postacie, ich tajemnice i emocje jakie nimi kierują. Wszystko to będzie miało swoje znaczenie potem, choć w tych zarośniętych, zakutanych w różne ubrania ludziach, potem niektórych trudno rozpoznać.
Na pewno na brawa zasługują zdjęcia i atmosfera filmu, pokazanie jak powoli zanika dyscyplina, a chaos i emocje biorą górę nad rozsądkiem. Ridley Scott nie unika okazania przemocy i scen niezbyt przyjemnych, zrezygnował prawie z muzyki, budowania napięcia, a dzięki temu stworzył obrazy dość naturalistyczne, przytłaczające nas to klaustrofobiczną atmosferą pod pokładem, to znowu lodowymi pustkowiami. W tych warunkach człowiek nawet w tłumie czuje jakąś samotność i lęk przed tym, że już nigdy nie wróci na normalny ląd.
Może nie jest to dzieło wybitne, ale oglądałem z przyjemnością.