Londyn w ogniu, czyli co mi tam jakieś zagrożenie

Dziś miłe godziny przy Intrygantach ze znajomymi (może jutro napiszę o tej grze), trochę jeżdżenia rowerkiem, a że mam trochę zaległości z różnymi tekstami, to notka dziś bardziej z tych lekkich i łatwych. Dać facetowi karabin albo nóż i dać mu niewykonalną misję przeciw setce wrogów - skąd my to znamy. W końcu w latach 80 takie produkcje królowały na kasetach vhs w naszych domach.
Dziś nawet Bond już wydoroślał i spoważniał, ale zdaje się, że wciąż są reżyserzy, którzy wierzą, iż proste rozwiązania są najlepsze. Zalejemy widza wybuchami, strzelaninami, ciosami, a żeby widz polubił bohatera, to musi on być nie tylko świetny w tym co robi, ale mieć też cyniczne poczucie humoru i dystans do zabijania - w końcu on został sprowokowany i te kolejne trupy to przez to, że go wkurzyli.


O. I już macie schemat filmu "Londyn w ogniu".
Dodajcie do tego walące się kolejne budynki Londynu, zamach na najważniejszych przywódców tego świata i macie już komplet. Potem jeden facet broni prezydenta, bo wszystkich jakby wymiotło z miasta, nie zadawaj więc widzu pytań, nie myśl, tylko oglądaj i raduj oczy tym jak źli dostają łupnia.
Ach - no to jest własnie zmiana od lat 80. Nie ma tak naprawdę prawdziwych złych - po prostu to biedni, skrzywdzeni ludzie, których zapomniano przeprosić za cierpienie, więc teraz się mszczą. Nie akceptujemy tego co robią, ale przecież im też należy się współczucie, nieprawdaż? Zwłaszcza, że ta filmowa pokrętna psychologia tak naprawdę bliska jest temu co jest prawdziwym źródłem terroryzmu - najpierw bogate kraje narozrabiały, a potem dziwią się, że wyrośli na biedzie i bólu prawdziwi fanatycy.
Film prosty jak budowa cepa, ale widać są ludzie, którzy to kupują i wydana kasa na te fajerwerki się zwraca.