Miłość w czasach zagłady - Hanni Munzer, czyli nie przewracać oczami panowie

Po "Słowiku" już nie marudzę przy takich tytułach, bo wiem, że to połączenie historii i wzruszającej historii, może naprawdę się udać. Może i człowiek chciałby czasem jakoś inaczej, głębiej, a tu wciąż jakieś rozterki uczuciowe, rozdarte serca i dramatyzowanie takie, żeby czytelnik musiał koniecznie uronić łezkę. Taki to jednak już urok tego typu pozycji, że pewnie łatwiej w nich odnajdą się panie, lepiej wczuwając się w sytuację bohaterek i nie przewracają pewnie oczami tak jak panowie: "no weźcie dalej z tą akcją, bo to wszystko już wiemy". 

Opowieść napisana przez Hanni Münzer chyba od początku rozpisana była na kilka tomów, więc po przeczytaniu pierwszego znam dopiero pewien fragment i mam dylemat: oceniać, czy nie. Może poczekać na przeczytanie reszty? Bo pewnie się za zabiorę.

To spojrzenie na wojnę trochę dla nas inne, obce, bo z punktu widzenia Niemki. Nie tylko bohaterka jest z Niemiec, ale i autorka, co moim zdaniem trochę wpływa na to co pisze, np. na próby usprawiedliwiania Niemców, podkreślania, że byli wśród nich tacy, którzy się sprzeciwiali Hitlerowi. Czasami pisze ona o takich sprawach nawet gdy nie wynikają one wprost z samej fabuły, ot taki dodatek narratora, który ma większą wiedzę (np. na temat tego jaki straszny antysemityzm panował w Polsce przed wojną). Czepiam się? No może troszkę to mnie drażniło, ale sam pomysł, by pokazać koszmar drugiej wojny światowej jakby od drugiej strony jest interesujący. Małżeństwo żydowskiego lekarza i znanej śpiewaczki operowej nie było zresztą wolne od prześladowań, od początku będziemy mieli więc pełen obraz tego, jak w samych Niemczech i Austrii, obywatele poddawani byli różnorodnym represjom jeżeli tylko jakoś nie pasowali do idealnego wzorca. Również ich dzieci traktowane były jako obywatele drugiej kategorii. Tyle, że jeśli ktoś obejmie nad nimi "opiekę", może uda im się przeżyć w miarę bezpiecznie i wygodnie.

To chyba ten element może nas trochę tu uwierać. Czy przeżywszy cierpienia, więzienie, grabież majątku, prawdopodobne morderstwo męża, można zaakceptować hitlerowca w swoim domu? Albo dalej. Czy można wybaczyć różne rzeczy, nawet śmierć matki, bo w ma się osiemnaście lat i czuć pragnienie do mężczyzny, który z nią sypiał, a teraz chce uwieść i ją? Nie ukrywam, chwilami czułem prawie złość wobec bohaterki, na to jak została opisana, na jej balansowanie między depresją, skazywaniem się na ból i zatraceniem w ramionach esesmana, w przyjemnościach płynących z luksusów, zakupów i oklasków zbieranych po występach. Rozumiem, że to miało potem kontrastować z jej przemianą, z otwieraniem oczy na krzywdę jaka dzieje się zwykłym ludziom, ale to i tak dla mnie dość dziwne. 

Cały wątek romansowy drażnił mnie więc niesamowicie, na szczęście autorka postarała się też dać trochę historycznego tła. No i do tego dochodzi jeszcze cała sprawa z odkrywaniem tej tajemniczej przeszłości przez potomków w dniu dzisiejszym. Generalnie nie jest źle, choć troszkę zgrzytała mi jakaś niedojrzałość głównej bohaterki w zestawieniu z okrucieństwami wojny jakie działy się wokół niej (choć była ich świadkiem w niewielkim stopniu). Przeczytane, jest ciekawość ciągu dalszego, ale wielkich zachwytów nie ma. Chyba zbyt wiele jak dla mnie tu świata uczuć, a za mało realizmu.