Misery, czyli straszyć trzeba umieć

Dziś Wczoraj bardzo intensywny dzień - nasza akcja wymiany książek została zaproszona na piknik miejski, więc męcząco, ale i satysfakcja ogromna!
Jednak w takiej sytuacji aż ciężko znaleźć czas na pisanie notek. Znowu będzie więc jedynie szkic. Zwłaszcza, że za chwilkę wychodzę na kolejny wieczór planszówkowy (raczej noc), że potem nastąpiła długa nasiadówa przy planszówkach, a rano trzeba było zerwać się na Comic Con z córką. 
Napisałem, że mam nadzieję, iż będzie chwila, by napisać o jednej z moich ulubionych ekranizacji powieści Stephena Kinga. Tak niewiele trzeba było, żeby trzymać nas w napięciu przez dwie godziny. 
I zadąłem pytanie - którą ekranizację Wy lubicie najbardziej? Zaskoczyły mnie głosy, że ktoś nie kojarzy żadnej. Jejku, czyżbym był tak stary, że tylko ja pamiętam takie filmy jak Lśnienie, Zielona Mila, Carrie (ale koniecznie stara wersja), Skazani na Shawshank i jeszcze parę innych ciekawych produkcji? Kręcone często lata temu, ale miałem wrażenie, że wciąż jest w nich ten pazur, ta energia, która będzie do nich przyciągać. Zwłaszcza, że te ekranizacje dawały często okazję do zagrania wyśmienitych kreacji aktorskich. Sprawdźcie!
Uzupełniam więc wpis o Misery, a zaraz potem może o jakiejś planszówce? Po nocy, rozpiera mnie energia.

Nie wiem czy ten film robiłby takie wrażenie, gdyby nie genialna kreacja Kathy Bates. Dostała jednak wymarzony scenariusz. Psychofanka, która wyciąga z rozbitego samochodu swojego ulubionego pisarza, z czasem staje się jego największym koszmarem. Niby tak prosta historia, a tyle w niej napięcia. Te zmiany nastrojów, odkrywanie jej przeszłości, wreszcie psychologiczna gra, jaką próbuje podjąć z nią autor. Na początku tłumaczy mu, że ma połamane nogi, a z powodu śniegu karetka nie może dotrzeć do jej domu, by go przetransportować, ale z czasem coraz mocniej dociera do niego, że nikt nie wie co się z nim dzieje. I że jest od swojej "wybawicielki| kompletnie uzależniony.
Choć w filmie nie ma tych wszystkich smakowitych kwiatków, gdy zmuszany przez kobietę autor tworzy kolejne wersje losów Misery (a my możemy je czytać), której już serdecznie nienawidzi i planował uśmiercić, to i tak wyczuwamy to ile kosztuje go powrót do tej postaci. Romanse przyniosły mu sławę i pieniądze, ale on marzył o napisaniu czegoś poważniejszego.
Jeżeli myślicie, że jak horror to koniecznie albo duchy albo psychol z piłą mechaniczną, zobaczcie tę sympatyczną kobietę i założę się, iż ciarki przejdą Wam po plecach. Od razu z większym dystanem patrzymy na fanów, którym nie dość zbierania książek, ale gromadzą gadżety, zdjęcia albo budują sobie "ołtarzyk" dla swoich ulubionych bohaterów/pisarzy.
Trochę zmian w stosunku do książki, bynajmniej tu nie zaszkodziło - to naprawdę świetny film. A lekturę i tak polecam!
Pewnie i ja do niej niedługo wrócę. Przecież właśnie rozpocząłem zbieranie kolekcji :)