Hamlet - National Theatre Live, czyli w roli głównej Cumberbatch i... scenografia

Co prawda notka miała być ciut wcześniej, by chętni mogli jeszcze załapać się na pokaz 30 listopada, ale nic straconego - macie szansę zdobyć bilety jeszcze na 8, 15 lub 17 grudnia. Tyle razy pisałem już o spektaklach Multikina i British Council, że mam nadzieję linki do wydarzeń nie są dla Was miejscem w sieci zupełnie nowym. Zaglądajcie tam regularnie!  

"Hamlet" zapowiadany jest jako przebój tej jesieni. Podobno to przedstawienie, które w Londynie sprzedawało się najszybciej w jego teatralnej historii, ludzie na nie przyjeżdżali z całego świata, a i na pokazy kinowe też walą tłumy. Pomyślicie sobie: ale czemu? Ano odpowiedź widzicie obok na zdjęciu. Takie mamy czasy, że wystarczy obsadzić znanego aktora w głównej roli, a tłumy i rozgłos mamy zapewnione. Na szczęście tym razem nie ma wstydu i adaptacja jest ciekawa, nie tylko ze względu na samego Cumberbatcha. 
Oglądana na wielkim ekranie - gdy widzimy twarze w zbliżeniach, gdy kamera pokazuje nam to co zdaniem reżysera było najbardziej istotne, jesteśmy prowadzeni trochę jak za rączkę, ale mimo wszystko zostaje chwila, aby zachwycić się niektórymi pomysłami, zostaje miejsce na nasze przemyślenia.


Przyznam się, że paradoksalnie to co najbardziej mnie urzekło to nawet nie sama gra aktorów, a scenografia - zbudowana z rozmachem, a potem bardzo inteligentnie wykorzystana (choć to schody i sala pałacu, to potem stają się cmentarzem, pustkowiem). Robi to naprawdę niesamowite wrażenie, tyle, że ta wizja jest widoczna chyba lepiej na żywo, niż w tej kinowej wersji, gdzie kamera rzadko pokazuje nam całość sceny. Coś za coś. Możemy za to przyglądać się twarzom aktorów z bliska.
Dzięki temu nasza ocena poszczególnych postaci obejmuje nie tylko ruch, wypowiadany tekst, wkładane emocje, ale i to co pokazują wypowiadając dane słowa. I tu niestety można wskazać sporo postaci, które trochę rozczarowują. Może wynikało to również ze scenariusza - przeniesienie akcji sztuki w bliższą nam rzeczywistość, mieszanie gadżetów i strojów współczesnych z odniesieniami do scen znanych nam z oryginału, wpływa na to, że pewne postacie bledną, a ich fragmenty robią się dziwne. Horatio jako trochę bezpłciowy okularnik z plecaczkiem? Rozenkranc i Gildenstern, którzy są kompletnie w tle, nieciekawi i nudni? Nawet król Klaudiusz jakiś taki blady i niewiele w nim widać tego okrucieństwa jakie jest w sercu. Są więc słabości tego spektaklu i pewnie można by się jeszcze przyczepić do paru rzeczy.
A czy są mocne strony?
No ba!

Benedict Cumberbatch radzi sobie z rolą naprawdę dobrze - zarówno w scenach lżejszych, jak i tych bardziej dramatycznych. Może trochę słabiej wypada w niektórych monologach, ale tu znów przychodzi mu kilka razy z pomocą świetny pomysł reżyserski na to jak nasza uwaga ma skupić się tylko na nim. Jest wyrazisty, emocjonalny, widać jak wiele z siebie daje i skupia na sobie prawie 100% naszej uwagi. Jak zobaczyłem go w koszulce z Davidem Bowie na koszulce, po prostu mnie rozwalił. O dziwo jednak nie zgrzytało to wcale z tym jego udawanym szaleństwem, znakomicie dopełniało tę postać. W jego wykonaniu tragiczną, ale i jakoś zadziwiająco nam bliską, dającą się zrozumieć. To już nie jest ramota, cień z przeszłości, który plecie coś o duchach zmarłych, ale ktoś do kogo czujemy empatię, ba, nawet go lubimy... 
Poza nim niewiele jest postaci, które tak intensywnie potrafią zaistnieć na scenie. Może Ofelia w drugim akcie. Może cudownie zabawna rola grabarza. Ale to naprawdę wyjątki. 
Co by się stało gdyby pozwolić temu aktorowi zagrać to samo, ale w dużo bardziej kameralnych warunkach, bardziej surowej aranżacji? Czy jego gra, zaangażowanie wypadłyby jeszcze lepiej? Moim zdaniem tak. Choć scenografia zrobiła na mnie ogromne wrażenie, to przecież to trochę odciąga od tego co najważniejsze - tekstu, przesłania tego dramatu. Doceniam więc pomysł, zachwycam się Cumberbatchem i choćby dla tych dwóch argumentów mogę z ręką na sercu rekomendować Wam ten spektakl. Czy jest on jednak w jakiś sposób przełomowy, wyjątkowy, genialny? Pewnie takim mógłby być, ale moim zdaniem jednak zbyt wiele elementów zagubiono po drodze.     
Zdjęcia pochodzą ze strony spektaklu - tam też więcej informacji.