Gra w kości Elżbieta Cherezińska, czyli nasza historia może być świetnym tematem

W planach na najbliższy tydzień znowu sporo rzeczy kryminalnych - m.in. Krajewski, Ćwirlej, seriale, bo w końcu w tym tygodniu startuje kolejna premiera HBO. Ale póki co trochę dwie notki trochę bliżej historii. W obu pojawia się postać papieża, ale w różnych czasach. Ktoś zgadnie jaki tytuł będzie jutro?
Zajrzyjcie też do notki, która została ciut rozbudowana - staram się, żeby w miejsce zakończonych konkursów albo notek pisanych przez kogoś, pojawiło się również coś ode mnie. Tym razem o książce Sławomira Kopra - Zachłanne na życie.

A dziś Cherezińska. Tyle słyszałem zachwytów o jej powieściach, a ja wciąż te cegły odkładałem na bok. Wreszcie DKK mnie zmobilizował, żeby sięgnąć po jedną z nich. Podobno nie najlepszą. Więc muszę przyznać, że jeżeli to co czytałem ma być "słabsze", to jestem bardzo ciekaw tytułów o innych naszych władcach. Pomysł by oprzeć się na naszej historii i zaproponować powieść opartą na faktach, ale rozbudowując ją o własne interpretacje, domysły i pomysły fabularne uważam za kapitalny. Co prawda znawcy historii mogą się czepiać detali, twierdzić, iż historyk, który to konsultował jest hochsztaplerem (Urbańczyk), ale chyba wszyscy zdajemy sobie sprawę, że w końcu jest to tylko powieść. Wariacja na temat, a nie suche fakty. Więc zabawa w stawianie hipotez na temat różnych decyzji, przebiegu zdarzeń, cech charakteru poszczególnych postaci i przebiegu ich wzajemnych spotkań jest tylko zabawą. Z ciekawym tłem (w końcu autorka uczestniczy w grupach rekonstrukcyjnych, więc zna te szczegóły i kocha je, to nie jest cepelia dla mas), wciągająca, z dość atrakcyjnymi dla współczesnych wątkami, ale jednak tylko powieść. Więc nie ma co kłócić się o drobiazgi.


Wszyscy uczyliśmy się w szkołach o drodze Bolesława Chrobrego do korony, o znaczeniu tzw. Zjazdu Gnieźnieńskiego, ale gdy czytamy o tym na kartach "Gry w kości" wszystko nagle nabiera zupełnie innych barw, zaczyna tętnić życiem. Misja św. Wojciecha okazuje się nie tyle przedsięwzięciem nieszczęśliwie zakończonym, ale dobrze zaplanowanym aktem, który ma pomóc w zwiększeniu znaczenia Polski. Książek Bolesław wraz z zaufanym biskupem Ungerem wiedzą bowiem, że posiadanie męczennika i to w dodatku zaprzyjaźnionego wcześniej z cesarzem, jest największą szansą na arcybiskupstwo. A to nie tylko sposób na uniezależnienie się od zachodniego sąsiada, wzmocnienie pozycji w regionie, ale i najlepsza droga do korony dla władcy, którego ziemie zyskują taki zaszczyt.
Cała akcja książki (dość grubej dodajmy) to raptem 5 lat - wydarzenia, które prowadzą do tak ważnego dla Bolesława spotkania i wizyty cesarza Ottona III na ziemiach Polski. I choć nie znajdziecie tu zbyt wiele akcji, bitew, to same opisy dworskich intryg, tworzenia w wąskim gronie planów, które mogą zmienić prawie całą Europę, są na tyle interesujące, że trudno się od tej cegły oderwać.
Może i jest trochę dłużyzn, szczególnie w wątku dotyczącym otoczenia cesarza, jego wizji i marzeń, ale też dzięki próbie pokazania go jako trochę egzaltowanego, rozmodlonego i pełnego ambicji młodzieńca, kontrast pomiędzy nim - "cywilizowanym" władcą i "dzikim" księciem ze wschodnich rubieży Europy, wypada ciekawiej. Jak się dogadywali? Co o sobie myśleli? Jak patrzyli na przyszłość?

Porównania tego do "Gry o tron" czy kapitalnych "Królów przeklętych" są trochę na wyrost, ale po pierwsze trzeba się cieszyć, że ktoś bierze na warsztat naszą historię, nie mniej interesującą niż francuska czy brytyjska, a po drugie, że robi to w sposób interesujący. "Gra w kości" mnie nie zawiodła.