To nie jest tak, że Marcin Januszkiewicz nie umie śpiewać, interpretować, nie ma słuchu muzycznego. On to wszystko ma i umie śpiewać, jednak to, co obejrzałam na scenie zupełnie mnie nie przekonało do zakupu jego płyty.
A jak nie kupiłam – to nie wiem w którą stronę poszły na niej interpretacje utworów Osieckiej, czy bardziej zbliżone były do tych prezentowanych na PPA czy innych spektaklach z Osiecką w tytule (można obejrzeć na YT) czy raczej w stronę jaką dano mi obejrzeć w AT. Marcin Januszkiewicz na czysty głos (choć jego tembr nie należy do moich ulubionych), ma dużą skalę, śpiewa czysto (brawo), potrafi z głosem robić rzeczy dla innych niewyobrażalne, ale interpretacje, które przedstawił – to nie była Osiecka. Dla mnie – nie była. I nie kupuję tego, że po koncercie ludzie wstali i klaskali – oglądałam już „Zemstę” gdzie nawet się nie uśmiechnęłam, choć grali świetni aktorzy, więc dla mnie to nie argument.
Agnieszka Osiecka to słowa i emocje. Zdaję sobie sprawę, że tekst piosenki można jak papier zmiąć w dłoni a potem przedstawić w taki sposób, że np. zaakcentujemy słowa najbardziej widoczne albo najmniej zgniecione. I to w interpretacji jest ok. Muzykę ze znanych przebojów można jak gumę rozciągać, zawijać w każdy możliwy sposób – w interpretacjach chyba nawet o to chodzi… jednak zostawmy cząstkę czegoś osieckiego jeśli już posługujemy się jej nazwiskiem. Tytuł: „Osiecka po męsku” sugerował męski punkt widzenia, rozumienia jej tekstów. Otrzymałam coś co nazwałabym: „Co potrafi zrobić Marcin Januszkiewicz z Osiecką”. A potrafi dużo, dla mnie – aż za dużo. I tu jest problem. Bo jeśli słyszę „Kołysankę dla Okruszka” to raczej spodziewam się kołysanki, a nie wibracji głosu w tonach wysokich, zakończonych niemal krzykiem, co akurat prędzej pasowałoby do „Wariatka tańczy” – choć akurat interpretacja tej piosenki w wykonania aktora najbardziej mi się podobała. Jeśli w „Wybacz mamasza” widzę wyciągniętą pięść, to nie przekonują mnie nawet łzy w oczach śpiewającego: choć otwierająca koncert piosenka „Niech żyje bal!” sugerowała, że interpretacje w wykonaniu Marcina Januszkiewicza będą super. Potem, z piosenki na piosenkę, było coraz gorzej. Wszystko poszło w stronę popisów zarówno wykonawcy jak i towarzyszącego mu skrzypka, na zasadzie: zobaczcie co potrafię zrobić z głosem (wokalista) czy instrumentem (skrzypek).
Marcin Januszkiewicz otrzymywał nagrody na PPA i Festiwalu „Pamiętajmy o Osieckiej” i te piosenki zaśpiewał w tym spektaklu. Nie wierzyłam, że w takiej interpretacji były nagrodzone. Wróciłam do domu i odszukałam je na YT. To nie były te same interpretacje. Gdybym obejrzała interpretacje choć trochę bardziej podobne do tamtych nagrodzonych zapewne byłabym szczęśliwa; tamte, nagrodzone miały w sobie i ducha Agnieszki Osieckiej i pokazywały wrażliwość, umiejętności aktorskie wykonawcy. Wzruszały, poruszały. Te, które obejrzałam – nie miały nic takiego. To był jedynie popis możliwości. Tylko Osieckiej tam nie było. Szkoda.
MaGa
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz