Co za gość, czyli Eastwood w Na linii ognia i Doskonały świat

Nie wiem czy to kwestia tego, że sam się starzeję, ale z coraz większym szacunkiem podchodzę do aktorów, którzy towarzyszyli mi przez lata mojej przygody z filmem i serce mi się raduje gdy nie schodzą na psy (bo niektórzy schodzą). Do takich gości należy dla mnie na pewno Clint Eastwood. I dziś łączę dwa szkice notek o oglądanych jakiś czas temu (po raz kolejny) filmach, by oddać mu hołd. I mam nadzieję, że będzie mi to dane jeszcze nie raz. Trzymaj się staruszku w zdrowiu i bądź sobą!
Grywał bardzo często twardych gości, z zasadami, takich, dla których honor jest ważniejszy niż cokolwiek innego. Starzeje się znakomicie, bo nie tylko grywa, ale i sam tworzy filmy (i to niezłe), ma wyraziste poglądy i nie boi się iść trochę pod prąd temu co promuje czasem Hollywood. Broni tego co dla niego jest ważne. I dziś o dwóch bardzo dobrych filmach, które uwielbiam i gdzie pokazał to co potrafi.

Na linii ognia to typowy thriller sensacyjny - jest psychopata, który grozi śmiercią prezydentowi, a jako partnera do swoich gierek, wybrał sobie starzejącego się agenta służb specjalnych, który prawdę mówiąc, powinien być już na emeryturze. Weteran musi więc nie dość, że zmierzyć się z wyzwaniem, by ochronić prezydenta, to i z brakiem zaufania, lekceważeniem przez "młode wilki", które uważają, że wszystkie rozumy zjadły. Dla Franka Horrigana ta ostatnia misja to bardzo osobista sprawa, bo rozpoczynał karierę w służbach za prezydentury Kennedy'ego i zamach na niego uważa za swoją osobistą porażkę. Twórcy umiejętnie budują napięcie, bawią się trochę w kotka i myszkę,ale to przede wszystkim wyraziste role aktorskie dają się tu zapamiętać. Eastwood nie udaje młodszego niż jest, zmaga się z własną słabością, ale daje z siebie wszystko, a jego przeciwnikiem jest John Malkovich - jeden z moich ulubieńców w rolach psychopatów (obok Oldmana). No to się po prostu ogląda!

A Doskonały świat? Znowu bardzo dobre kreacje (bo obok tym razem trochę przerysowanego Eastwooda główną rolę gra zadziwiająco dobrze Kevin Costner), ale i trochę ciekawszy, bardziej oryginalny scenariusz niż w przypadku "Na linii ognia". To historia niczym ze "Ściganego", czyli gra psychologiczna i pojedynek na inteligencję między uciekinierem i ścigającym go gliną. Tyle, że do tego umiejętnie wprowadzono wątek rodzącej się więzi między przestępcą i porwanym siedmioletnim chłopcem. Haynes nawet tego nie chciał, nie lubi przemocy, w więzieniu siedział za napad z bronią w ręku, ale mimo, że kara była niewspółmierna do winy, nie przeszedł "na ciemną stronę mocy". Coraz częściej więc zgrzyta między nim i współwięźniem, z którym uciekł z paki - tamtemu jest wszystko jedno kogo będzie musiał skrzywdzić w trakcie ucieczki, byle mu się udało. Przestępca, który chroni swoją ofiarę, stara się być prawy i jeszcze potrafi być wzorem dla dziecka? Eastwood (bo to jego dzieło) świetnie przemyślał sobie psychologiczne relacje między bohaterami, by nie wyszło sztampowo i jedynie sensacyjnie. To bardzo ciekawa, ciepła choć smutna historia, w której nawet nie sam pościg jest najważniejszy, co cel, marzenie o tym co będzie gdy on już się zakończy.