Pan Mercedes, czyli może i schematyczne, ale i tak się podoba

Już ponad 3 lata minęły od przeczytania książki Stephena Kinga i wtedy "Pan Mercedes" mnie jakoś nie powalił, nawet w tytule notki napisałem: król jest nagi. Książka była przeciętna i tym bardziej zaskoczony byłem, że tak szybko ktoś pokusił się o ekranizację.
Ale wiecie co? W tej odsłonie (mimo, że jak się okazuje sporo pamiętałem, więc zaskoczeń nie było), jest lepiej! Spora w tym zasługa grającego główną rolę Brendana Gleesona, ale całość po prostu ma fajny, niespieszny klimat. Skupieni jesteśmy głównie na obsesji z jaką emerytowany gliniarz powraca do sprawy tzw. klowna mordercy, który wjechał rozpędzonym autem w tłum ludzi czekających przed giełdą pracy. To jedno z tych śledztw, które dręczą brakiem rozwiązania i teraz, najmniejszy trop, natychmiast budzi do życia psa, który wydawało się, że poszedł już w odstawkę.

 Bill Hodges paradoksalnie zamiast przestraszyć się, załamać, że nieuchwytny morderca powrócił, a on jest bezradny, nabrał wigoru i sił. Dotąd leniwie spędzał dni, głównie jedząc i pijąc, a że żył samotnie coraz bardziej się zaniedbywał. Teraz wyciąga garnitur z szafy i choć jest kompletnie bezradny wobec nowych technologii, przy pomocy młodszych od siebie znajomych, wchodzi do gry.
Emeryt nie jest wolny od wad, jest mrukiem, szorstkim w obyciu, nawet nie jest bardzo błyskotliwy. Ale jest uparty. I cholera, naprawdę się go lubi.
Ponieważ równolegle (w powieści było podobnie) śledzimy poczynania sprawcy, więc wszystko jest jasne i czekamy tylko na starcie między nimi, spokojnie można było trochę rozwinąć psychologię oby postaci. Może i to schematyczne (traumy, relacja z matką, freak komputerowy), mało odkrywcze, a mimo wszystko ogląda się to z dużą frajdą. Nie chodzi o to kto zabił, ale o to czy go złapią, zanim znów to zrobi (i aż dziwne, że tyle czasu miał przerwy).

Znalazło się trochę miejsca na humor, jakieś wątki uczuciowe, samo śledztwo może i nie galopuje z wielką prędkością, bo też i nie o to w tej historii chodzi. Kinga (i twórców serialu) zainteresował sam pomysł przywrócenia do życia i do pracy, typa który się rozpił, samotnika na progu zawału i śmierci we własnym fotelu z pilotem w ręku. Nagle odkrywa on, że wcale nie jest spisany na straty, a to że nikt mu z początku nie wierzy, jeszcze bardziej go mobilizuje.