Jest w niej tyle intymności, ale i jakiegoś ekshibicjonizmu (mimo, że grają przecież aktorzy, a nie artyści, o których opowiada ta historia), narcyzmu, wywyższania się ponad maluczkich, którzy być może nie ogarniają twojej sztuki. Burzliwa relacja artystyczna (i uczuciowa) Wojciecha Bąkowskiego i Zuzanny Bartoszek uchwycona przez Łukasza Rotundę i zagrana przez Justynę Wasilewską i Jacka Poniedziałka jest po prostu genialnie. Czułość, fascynacja, wzajemne inspirowanie się, nadawanie na podobnych falach, ale również zazdrość, wściekłe awantury, odpychanie i przyciąganie. Już sam ich widok przyciąga uwagę, są tak inni, a jednocześnie w nosie mają to, że świat zwraca na to uwagę. Odważne i świetne role, a i wiele zostaje w głowie. To co może trochę przeszkadzać, to fakt iż chwilami trudno oddzielić to co ma być normalnym życiem od kreacji artystycznej (bo w sztuce nowoczesnej może być tym nawet obieranie ziemniaków jak zdążyliśmy się o tym przekonać). Próby odgadywania intencji, poszukiwania jakichś komunikatów, treści w tym jak wyrażają siebie było dla mnie chyba największą trudnością - na poziomie emocjonalnym jakoś jeszcze te rzeczy przyjmuję, choć nie do końca czuję, na poziomie intelektualnym są dla mnie kompletną abstrakcją i robieniem ludziom wody z mózgu. Dlatego podkreślam - pewnie "Serce miłości" dużo bardziej docenią ci, dla których sztuka Bąkowskiego, Bartoszek (a pojawia się ona zarówno w warstwie muzycznej, jak i wizualnej i stanowi dużą część filmu), jest czymś bliskim ich wrażliwości artystycznej. Ten film to jeden duży performance.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz