Hobbit. Niezwykła podróż, czyli do kina i z powrotem

Wszędzie o Hobbicie się pisze, więc może ja już nie muszę? Ale wybaczcie - choćby dla zachowania w pamięci tego seansu i wrażeń - czuję, że chcę to zrobić. Postaram się jedynie streszczać, bo i tak wszystko sobie już możecie wyczytać w sieci. Nie odważyłem się na eksperyment z prędkością 48 klatek na sekundę, ale za to wymogłem na rodzinie, że nie ma nawet mowy o dubbingu (chcąc nie chcąc dzieci zrezygnowały z seansu i bardzo dobrze, bo są jeszcze za młode). Bajka dla dzieci jak ją niektórzy nazywają oglądana była przez dorosłych. Ale to chyba tak już z Tolkienem jest: choć Hobbit jest łagodnym wstępem do dojrzalszej trylogii, często czyta się to wieku lat nastu, to sentyment i ogromny podziw dla tego dzieła pozostaje na lata. Nie brakuje dorosłych, którzy Kroniki Narnii czytają swoim dzieciom, ale sami już nie mają w sobie tej ciekawości i iskry, jedynie nostalgię. Ale gdy przychodzi do czytania o Śródziemiu...
Osobiście należę na pewno do tego grona, która wciąż sięga po te opowieści z przyjemnością. Oczywiście nie jestem fanatykiem - nie mam zamiaru przebierać się za elfa, ganiać z mieczem itd. Lektura to dla mnie przede wszystkim wejście za każdym razem z zachwytem w cudownie wykreowany i opisany świat. Niech ci co nazywają te opowieści zwykłymi bajkami i zestawiają z Muminkami czy Puchatkiem, sami spróbują stworzyć coś tak rozbudowanego, z tłem, historią, legendami i na dodatek wciągającego i napisanego pięknym językiem. Do tego nie wystarczy zwykła wyobraźnia, ale potrzeba dużo więcej...
No tak ale miało być o filmie. A więc jak najkrócej:
- jest widowiskowo, ale jednak miałem dziwne poczucie, że już to przecież wszystko widziałem (nawet prawie te same ujęcia pościgów, lawin), czyli jednak nie ma tego zachwytu jaki towarzyszył Władcy...
- poczucie, że to powrót do miejsc już znajomych i to na dodatek w towarzystwie, które już kojarzymy (zwracał uwagę jedynie Martin Freeman jako Bilbo, reszta jakoś bez rewelacji) nie osłabiło zachwytów nad plenerami  - cholera, albo Nowa Zelandia jest najpiękniejszym miejscem na ziemi, albo Jackson jest kłamcą doskonałym...
- nie nudziłem się ani przez chwilę, więc mimo różnych "ale" (wtórność, za lekko i cukierkowo, zbyt hollywoodzko) jakie mogą mi się pojawiać w głowie trzeba powiedzieć jasno i wyraźnie: to wciąż robi wrażenie, wciąga widza niczym czarna dziura, to się ogląda nie jak bajkę dla dzieci, ale magiczno-fantastyczny spektakl dla dziecka, które siedzi głęboko w każdym dorosłym. Orły co niosą bohaterów w szponach - a czemu nie? Od Tolkiena i Jacksona kupuje się prawie wszystko, bo to na pewno nie jest robione "na odczep się". Klimat, bogactwo szczegółów i kreacja świata w książce są prawie idealnie przeniesione na ekran...
- nie przeszkadzały mi nawet sceny i wątki dodane ciut na siłę by rozciągnąć film (jednak z tymi trzema częściami to przegięcie) - no mówi się trudno, każdy ma prawo do jakiejś tam własnej kreacji...

A o fabule nie mam zamiaru pisać nic. No bo jak to - nie znać Hobbita?
 
Całość można moim zdaniem sprowadzić do widowiskowej opowieści przygodowej, ale wszystko: plenery, muzyka, charakteryzacje, zdjęcia, scenariusz są na takim poziomie, że (podobnie jak w przypadku książki) zapominamy, że to fantazja i dajemy się wciągnąć w ten świat z butami (czy kapciami i z kotem na kolanach jeżeli ktoś będzie za jakiś czas oglądał w domu). Ja się nie rozczarowałem, choć muszę przyznać, że trylogia zrobiła na mnie dużo większe wrażenie.