Furia, czyli jak to na wojence ładnie, tfu strasznie

Za chwilę zbieram się do Multikina na Makbeta, w domu będę cholernie późno, więc po raz kolejny okazuje się, że nie dam rady napisać porządnej notki. Sięgam więc do zasobów z filmami obejrzanymi  - tam mam tyle tematów, że jeszcze długo mi nie zabraknie. I niech będzie to Brad Pitt i jego "Furia". 

Nie wiem czy więcej widzów miało podobne oczekiwania przed filmem - znowu będzie jakaś produkcja z bohaterskimi Amerykanami, może trochę scen batalistycznych, ale głównie przygoda, patos i bohaterstwo. No i niby to jest, ale utopione w takiej warstwie błota, brutalności, pesymizmu, że człowiek naprawdę zaskoczony jest tym co widzi na ekranie. Przynajmniej ja tak miałem.

To trochę tak jakby pacyfizm wymieszać z nihilizmem i sadyzmem - skoro już rzucili nas na tę obrzydliwą wojnę i Niemcy zabijają bez litości, to my musimy być jeszcze twardsi dla tych sk...li. I niby ważne jest własny tyłek, bezpieczeństwo załogi czołgu i ludzi, którzy wyruszają z nami na akcję, ale gdy już dochodzi do walki to nie ma zmiłuj i cofać się nie ma dokąd. O poddawaniu się nikt nie myśli.

A wszystko to obserwujemy z punktu widzenia żółtodzioba, który z zaplecza został rzucony prosto na front i to od razu przydzielony został do załogi, która słynie ze swej bezwzględności. Młody chłopak, który nigdy w życiu nikogo nie zabił, będzie musiał szybko nauczyć się "życia". Pitt i jego koledzy to rzeczywiście świrusy jakich mało, dialogi między nimi i różne scenki pokazują jak bardzo się różnią, a jednocześnie jak bardzo musieli się nauczyć ufać jeden drugiemu.   

Wojna co prawda się kończy, wkroczyli do Niemiec, ale hitlerowcy wcale nie zamierzają składać broni. Możesz walczyć i zginąć jako człowiek, który miał odwagę albo po prostu zdechnąć jak tchórz. Dla nich to ogromna różnica.

Wszystko z perspektywy garstki żołnierzy, nie ma więc wielkich scen batalistycznych, ale to co zafundują nam kolesie na koniec to i tak niezły finał. W każdym razie ilość wystrzelonych pocisków pewnie niewiele mniejsza od wielkich widowisk batalistycznych.

Klaustrofobiczne wnętrze Shermana, szorstka przyjaźń, twardzi faceci i wojna, która zrobiła im sito z mózgu. Wyjątkowo trafnie jak na Amerykanów.