Sedno - Marek Stelar, czyli zjechać do piekła bez pewności powrotu

Ależ to dziwna powieść. Marek Stelar przyzwyczaił już czytelników do mocnych kryminałów, ale przecież nie zawsze ograniczał się jedynie do tego gatunku. Filia wznawia trochę zredagowaną inaczej jego powieść sprzed kilku lat, której bliżej do thrillera psychologicznego, dramatu, czy nawet fantastyki. 

Wydawałoby się zwyczajna podróż pociągiem, zmienia się w jakiś koszmar. Nie tylko zmusza do spojrzenia na własne życie, błędy i grzechy, ale i do tego by uczestniczyć w zmaganiach innych ludzi z taką próbą zmierzenia się z przeszłością.  

Kto jest bez winy, niechaj pierwszy rzuci kamień.

Ale przecież lubimy oceniać innych, przypinać im jakieś własne opinie i uprzedzenia - ten zadziera nosa, ten jest głupim osiłkiem. Gdy jednak towarzysze podróży stają się jednocześnie towarzyszami w zagrażającej ich życiu, tajemniczej sytuacji, stają się bliżsi, człowiek chce ich trochę poznać, wysłuchać. 

 

Czy będzie też miał odwagę szczerze powiedzieć o własnych przewinach. Sumienie jest udręczone i nawet śmierć byłaby przyjęta pewnie z ulgą. Tylko skąd odwaga, by jednak się na to zdobyć.  

Chwilami atmosfera jak u Kinga, jakieś skoki w czasie i przestrzeni, tajemnicze sytuacje, których za cholerę nikt nie potrafi racjonalnie wyjaśnić. Tyle że to wszystko mocno zapętlone wokół rozważań moralnych, powracania do popełnionych błędów. Analiza, próby wyjaśnienia i obrony, wulgarne chwilami dialogi. Za mocno tkwimy w głowach tych ludzi, nie zawsze świadomi skąd nasza wiedza o ich czynach, skoro sami tego nie ujawniają. Za mało sensownej akcji i połączenia kropek. 

Mroczna atmosfera, zamknięta przestrzeń stanowią ciekawe tło, jednak tak jak kiedyś Mróz poległ moim zdaniem totalnie na tematyce religijnej, tak i Stelar napisał moralitet, który chyba jest zrozumiały głównie dla niego samego.