Kot w Tokio - Nick Bradley, czyli niebieski cień szczęścia, za którym się tęksni

Podobno dziś dzień kota, więc i książka musi się pojawić w temacie, prawda? Właśnie skończyłem wczoraj "Kota w Tokio", urokliwą opowieść człowieka, który zafascynowany jest kulturą Japonii, więc materiał mam idealny. Kot jest tu przewodnikiem, motywem, który łączy różne postacie. Kot i miasto, po którym się porusza. Na pierwszy rzut oka może wydawać się to bowiem zbiorem opowiadań, z innymi bohaterami, dopiero potem widzimy jak wszystko się łączy i uzupełnia. Każde z nich żyje bowiem trochę niczym w bańce, izolując się z różnych powodów, cierpiąc, ale i nie dostrzegając możliwości zmiany, nie widząc innych. Czy kot, który przetnie im drogę będzie w stanie to zmienić?
Tokio nie sprawia tu zbyt dobrego wrażenia, przytłacza swoich mieszkańców, przeraża, wymaga od nich zbyt wiele, a potem pożera ich nadzieje i wypluwa gdzieś na margines życia. To lepsze życie jest gdzieś poza miastem, w przeszłości, może w miejscach skąd przybyli bohaterowie. Potem popełnili jakieś błędy, wpadli w pułapkę jakichś decyzji i nie potrafią wyrwać się z pewnych sytuacji, mimo że one ich ograniczają. Chore relacje, lęk, żałoba, strach, narzucenie sobie kary - różny może być powód sytuacji w jakiej się znaleźli, ale konsekwencje są podobne: odczuwanie samotności, egzystowanie w jakichś swoich rytuałach, uciekanie przed głębszymi relacjami.
Smutne te historie, choć jest w nich dużo uroku, jakiejś tajemnicy. Już pierwsza opowieść o dziewczynie, która pragnie wytatuować sobie na plecach mapę miasta i to jak wygląda proces nanoszenia kolejnych detali, zachwycają i wciągają w dość wyjątkowy klimat. Do tego kot, który pojawia się w każdej z nich, a my próbujemy rozgryźć jego rolę. Jest realny, czy jest duchem miasta, jakimś znakiem, który widzą jedynie wybrani?
Zbliżająca się olimpiada zmienia miasto, sprawia że żyje ono jeszcze w szybszym tempie, brakuje w nim miejsca na oddech, odpoczynek, na osobiste szczęście. Ładnie napisane, różnorodne (bo nawet na mangę znalazło się miejsce), klimatyczne. Piękne po prostu, choć w niektórych rozdziałach mam wrażenie, że tłumaczka (Maria Makuch) miała sporą trudność, by oddać życie tego tekstu i jego wszystkie niuanse. Zbyt wiele trzeba tłumaczyć spraw, które dla Japończyków pewnie są oczywiste i mają inne znaczenie. To trochę jak z próbami tłumaczenia, z którymi trudzą się niektórzy bohaterowie tej książki - na pewno nie jest to proste i chodzi nie tylko o sztukę pisania haiku.