Jagodowa miłość, czyli ciut zbyt słodko

Ostatnie dni to nadrabianie serialowych zaległości po dłuższej nieobecności w domu i przyznam, że już dawno nie miałem takiej frajdy jak przy końcu 4 sezonu Breaking Bad. Jeżeli taki zrobili finał, to nie wiem co może być w 5 sezonie, ciekawość zżera. Ale na dziś o innym filmie. I od razu muszę przyznać, że nie sprawił on tak wielkiej frajdy. Co prawda nie spodziewałem się fajerwerków, bo większość dobrych reżyserów, którzy tworzyli ciekawe filmy w zupełnie innej kulturze, po przeprowadzce do Hollywood nagle tracili skrzydła. I tak też myślałem będzie i z Wong Kar Wai  (pamiętacie jak byłem zachwycony niedawno jego Spragnionymi miłości?). Niespodzianki więc nie było, ale jeszcze miałem cichą nadzieję. Niestety dostajemy film, który się dłuży, może i z ciekawym klimatem, ale ewidentnie nawet ta nostalgia, zagubienie bohaterów i ich historie, która może pociągać zostaje przesłodzona przez sztampowy happy end. Hollywood. No i niestety - na rzeczy skomplikowane i nie daj Boże, które źle się kończą mało kto chce wyłożyć kasę. Czy nie lepiej dla wszystkich widzów byłoby gdyby nie kuszono wszystkich wyjątkowo zdolnych reżyserów by tam ściągali i kręcili kolejne filmy? Tu ciekawostką, która może przyciągać wzrok (i słuch) jest obsadzenie w roli głównej Norah Jones i zafundowanie nam jej ciepłej, delikatnej muzy, która ma uzupełniać obraz. 

Charakterystyczne są nadal wysmakowane, spowolnione zdjęcia, niespieszny sposób opowiadania historii, skupianie się na twarzach i emocjach bez konieczności ciągłego gadania. I to się może podobać - nie jest to zwykłe romansidło, bohaterowie jak to tego reżysera obarczeni swoimi historiami, do tego mamy jeszcze wątki poboczne, wcale nie mniej smakowite (nasza bohaterka rusza w Stany by się odnaleźć i potrafi słuchać). Podróż przez różne miasta i w każdym z nich chłonięcie jego atmosfery i ludzi, którzy tam mieszkają są dla dziewczyny lekcją życia i pomagają jej otworzyć się na innych.
Jak na produkcję z Hollywood nie jest więc źle - ale jednak ciut brakuje tej magii i tego za co można było pokochać Kar Waia. Happy end i przezwyciężenie przeszłości jakoś wydaje się doczepione tu trochę na siłę (amerykański widz innego zakończenia by nie zaakceptował?).
Aktorsko Jude Law i Norah Jones średni, dużo lepiej zagrały w wątkach pobocznych Rachel Weisz i Natalie Portman.
Film o miłości, ale takiej do której się dojrzewa, miłości ludzi, którzy już niejedno mają za sobą i ten bagaż nic im nie ułatwia. Wątek kawiarenki, w  której po raz pierwszy spotykają się nasi bohaterowie i słoik z kluczami - historiami ludzi, którzy je zostawiają i nigdy nie odbierają fajny, ale dużo bardziej wciągnęła mnie historia opuszczonego przez żonę policjanta. Kto jest ciekaw - spokojnie można obejrzeć, ale jednak bardziej polecam wcześniejsze filmy tego reżysera.

Za to - jeżeli tylko lubicie muzykę Jones to polecam Wam gorąco zatopienie się w ścieżce dźwiękowej - to mocny punkt tego filmu!

Film można obejrzeć i to legalnie na platformie iplex.pl