Martha Marcy May Marlene, czyli o uciekaniu

Jakiś kryzys mnie chyba dopadł jeżeli chodzi o bloga :( Nie chodzi nawet o małe zaległości jakie mi się robią i coraz większe zniechęcenie, by trzymać się minimum jednej notki dziennie. Nałożyło się na to jeszcze kilka innych spraw i coraz bardziej zaczynam się zmuszać by coś napisać. Czytać czytam, oglądam sporo, nawet i płytek parę się przewinęło przez odtwarzacz, ale do pisania jakaś niemoc. Może to kwestia jakiegoś syndromu wypalenia, który pewnie musiał przyjść - człowiek zaczyna się porównywać z innymi blogerami, wpada w kompleksy, widzi jak ograniczonym zasobem porównań szermuje, na dodatek dochodzi jeszcze uzależnienie od zaglądania do statystyk, przejmowanie się brakiem komentarzy, brak zainteresowania konkursami. I co z tym zrobić? Korzystając z kilku dni urlopu postanowiłem jeszcze uporządkować różne rzeczy, np. archiwum i przemyśleć sobie przez ten czas cały projekt. Rzucić w diabły? Mieć więcej czasu na inne aktywności? Nadal widzę sens prowadzenia tych notatek - choćby tylko dla siebie, ale widzę, że muszę się uczyć tego jak się ograniczać do minimum, nie rozwlekać w nieskończoność tych notek, bo potem sam ich nie będę miał siły czytać...

Ponieważ jednak szkiców i tematów zrobiło się kilka zaległych, więc żeby nie umknęły z głowy zupełnie: dziś o filmie. Przeszedł jak burza m.in. przez festiwal w Sundance, temat ciekawy, zrobiony też dobrze - warto zobaczyć samemu. Z ciekawostek:  pamiętacie serial "Pełna chata"? Tu główną rolę gra siostra słynnych bliźniaczek Elizabeth Olsen...

"Martha Marcy May Marlen" Seana Durkina w ciekawy sposób podejmuje temat manipulowania ludźmi przez sekty (czy też grupy subkulturowe). Ale o wszystkim co przerażające dowiadujemy się jakby przy okazji, przy okazji, fragmentarycznie - nie jest to na pewno analiza tego co się tam wewnątrz może dziać. Jeżeli już to mamy opowieść co dzieje się wewnątrz głowy naszej bohaterki - na tej podstawie można zresztą powiedzieć wcale nie mniej.

Wszystko rozpoczyna się od ucieczki młodej dziewczyny - nie wiemy skąd ucieka, co ją do tego skłoniło. Widzimy jedynie, że się boi, że jest zagubiona, nie wie co ze sobą zrobić. O pomoc prosi swoją siostrę, z którą miała raczej chłodne stosunki. I oto trafia do jej domu - idealnego miejsca na wypoczynek poza miastem - piękna willa nad jeziorem, wszystkie wygody, przystojny i bogaty mąż. Ale Martha jakoś nie bardzo może odnaleźć się w tym "raju" - wciąż poprawiana, karcona za różne "tak nie wolno", jeszcze bardziej zamyka się w sobie i nie powie siostrze co działo się z nią przez ostatnie dwa lata. Coraz bardziej dręczą ją też wspomnienia, sny, dzięki którym poznajemy różne etapy "wtajemniczania" w życie wspólnoty, do której trafiła. To jej powolne "wejście w rodzinę" jaką tworzyła grupa mężczyzn i podporządkowanych im kobiet na pewnej farmie, to ciąg fascynacji, upokorzeń, bólu, manipulacji i podporządkowania się chorym zasadom. To co wydawało się piękne i pociągające z czasem zaczęło ukazywać jej też swą mroczną stronę. Ale to co ciekawe - dziewczyna nadal wydaje się wierzyć we wszystko co tam słyszała, co jej powtarzano. 

Powoli coraz bardziej zaczyna poddawać się swoim lękom, gubić w rozpoznawaniu co jest realnym doświadczeniem, a co jedynie koszmarnym wspomnieniem, albo co gorsza imaginacją jej wyobraźni. Z traumy wcale nie pomaga jej wyjść nowe otoczenie, którego zasad nie specjalnie nie rozumie i nie chce przyjąć. 

W samym obrazie sekty nie ma zbyt wielu szczegółów, ale tym bardziej może to zainteresować. Zwykle wmawiamy sobie, że to kwestia "fanatyków religijnych" - a tu przecież religii nie ma wcale. Są za to nieźle zarysowane mechanizmy od poszukiwania i ściągania do siebie zagubionych, poszukujących dziewczyn, przez oswajanie, bombardowanie ciepłem i miłością, a potem przywiązywanie do siebie, wpajanie nauk, które tłumaczą wszystkie dziwne zasady i postępowanie, czy wciąganiem we współodpowiedzialność za to co moralnie dotąd było dla nich jednoznacznie złe.  W świecie zagonionym za konsumpcją wcale nie jest trudno w kontrze zbudować coś co pod pozorem totalnej wolności, wspólnoty tak naprawdę jest jeszcze gorszą pułapką niż wyścig szczurów. Tu mamy dodatkowo stado samców, którzy żyją wygodnie wykorzystując te kobiety w przeróżny sposób.

Do obejrzenia i przemyślenia. Film oglądało mi się ciut ciężko, ale może po prostu nie miałem nastroju na ten specyficzny wyciszony klimat, niespieszne tempo i stonowane zdjęcia. Ale warto!

Plusy na pewno zarówno dla Elisabeth Olsen za rolę główną i dla niepokojącego elektryzujący Johna Hawkesa w roli guru "komuny".