Spragnieni miłości, czyli piękny, zmysłowy i... niedopowiedziany

W Krakowie pada. Co prawda ciepły deszczyk, ale powietrze jest tak gęste, nadal czuć duchotę (a może to moje zmęczenie po podróży i zajęciach?), że chyba nigdzie dziś się nie ruszę. Może uda się spokojnie coś obejrzeć, albo przeczytać. A dziś o filmie, który troszkę by pasował do tej pogody - jest przesiąknięty deszczem, emocjami, pragnieniem, lepki, zmysłowy i zarazem pełen niespełnienia. Pożądanie, tęsknota, fascynacja przebijają tu prawie z każdej sceny, mimo że przecież nie ma w nim żadnych scen, nie ma nawet jednego pocałunku, a co dopiero mówić o scenach erotycznych. Wszystko jest tak ulotne, niedopowiedziane, wiele dzieje się tylko w naszych głowach. Ale może dzięki temu jest to jeden z filmów, które pozostają w naszej pamięci. Jeden z najpiękniejszych filmów o miłości.

Ona i on. Przypadek sprawia, że stają się sąsiadami. Mijają się, wymieniają uprzejmości. Każde z nich ma małżonka, swoje życie, pracę. Ale to życie nie układa się tak jakby tego chcieli - coraz bardziej samotni, oczekując powrotu męża/żony z delegacji szukają bratniej duszy, kogoś kto by ich zrozumiał.

On i ona. Pierwsze zamienione słowa, jakieś przysługi. Potem rozmowy. Pierwsze dotknięcie dłoni. Jakiś gest. Słowo. Zdumieni tym co zaczynają czuć i jednocześnie przerażeni. Bo jakże to - przecież mają własne rodziny.

Ona i on. Przelotne spojrzenia. A potem długie chwile gdy trwają obok siebie, onieśmieleni, coraz bliżsi, a jednocześnie tak dalecy. Tęsknota, telefony, wyczekiwanie i unikanie, ucieczka, odkładanie słuchawki.

On i ona. Nawet gdy już wiedzą, że to oni zostali zdradzeni, porzuceni, cały czas są pełni skrupułów, lęku, wyrzutów sumienia. Ale jednocześnie uczucia aż przepełniają ich całych - jak odrzucić coś co wydaje się miłością życia.

Obejrzyjcie jeżeli nie widzieliście. Bo jeżeli oglądaliście to pewnie z przyjemnością wrócicie jeszcze do tego obrazu. Niesamowita w swym klimacie (i muzyka i zdjęcia robione w półmroku, z zaskakującej perspektywy) opowieść o uczuciach. Tak subtelna, a jednocześnie tak prawdziwa. Tak nieuchwytna, niedopowiedziana, a jednocześnie tak rzeczywista.

Jestem zachwycony tym filmem, tą historią. Ale i sposobem w jaki to zostało opowiedziane - bliskie plany, jedynie kilka postaci (nigdy nie widzimy ich małżonków), a przecież widzimy wszystko jak na dłoni. Wystarczy jakaś prosta scena, a ile możemy sobie na jej podstawie dopowiedzieć. Jakże chciałoby się żeby im się udało, żeby mieli szansę zbudować coś od nowa razem.

Wong Kar-Wai stworzył coś cholernie oryginalnego i pięknego. Takie filmy wracają człowiekowi wiarę w magię kina.