Jedz, módl się, jedz - Michael Booth, czyli co różni facetów i kobiety

Ha, wybaczcie ten lekko z przymrużeniem oka (i stereotypowy) tekst w tytule notki, ale trudno w ocenianiu tej książki nie porównywać jej z tym co kojarzy się i co było pierwsze, czyli z tytułem Jedz módl się i kochaj. A więc faceci mają myśleć głównie o jedzeniu i rzeczach przyziemnych, gdy kobiety bujają w obłokach marząc o nie wiadomo czym?

Dziwna ciut dla mnie jest ta książka. Po pierwsze tytuł troszkę wprowadza w błąd. Przypomnę, że w "kobiecej wersji" chodziło o to, że w każdej części bohaterka odnalazła kawałek siebie, ale pełnię szczęścia dopiero w miłości. Tu ten tytuł żartobliwie obiecywał, że ta pełnia zostanie osiągnięta w sposób epikurejski, czy nawet  subarycki. Tymczasem książka ma tylko dwie części i jest zdecydowanie nierówna. Pierwsza część to dowcipna i z polotem napisana pochwała życia przyjemnościami dla ciała - jedzeniem, piciem, biesiadowaniem. Można się uśmiechnąć gdy napotykamy na różne fragmenty, w których autor próbuje wykręcić się przed tym co go nie interesuje by poświęcić się tylko temu co jest przyjemne. 
Michael Booth, bo całość jest pisana w formie pamiętnika to facet w średnim wieku, który pod pretekstem pisania o kulinariach całą swoją energię, myśli i działania poświęca na przyjemności. Jego żona ma już tego trochę dość i argumentując to dbałością o jego zdrowie psychiczne, trwałość małżeństwa i kondycję fizyczną (oskarżając go m.in. o uzależnienie od alkoholu) proponuje wspólną rodzinną wyprawę do Indii - by tam Michael odnalazł spokój i wyciszenie.
Jak wspominałem wcześniej, prawie do połowy książki, autor broni się przed wszystkim co duchowe z humorem i wrodzonym sceptycyzmem. Żona ciąga go po świątyniach i zabytkach, on w tym czasie myśli już o tym gdzie pójdą na kolację (a najlepiej sam się na nią urwie). W tej części sporo mamy dowcipnych rodzinnych scenek (wybrali się do Indii z dwoma małymi chłopcami), troszkę opisów miast, krajobrazów, no i masy różnych potraw i smaków.
Żona Michaela wkurzona tym, że jej starania nie przynoszą skutków, a jej zdaniem destrukcja fizyczna i psychiczna postępuje coraz szybciej, zmusza wreszcie go szantażem do tego by poszedł na zajęcia do znanego nauczyciela jogi.
I tu zaczyna się część druga, nazwijmy ją duchową przemianą. Bo choć poprzez intensywne i bardzo wycieńczające ćwiczenia nasz bohater pracuje tylko nad swoim ciałem, okazuje się, że to początek pewnej drogi. Bardzo trudnej, ale już po kilku tygodniach, pozytywne zmiany jakie w swoim funkcjonowaniu dostrzegł sam autor były  bardzo zaskakujące. A więc droga pewnej przemiany. Przewartościowania życia. Im dalej postępujemy wgłąb tekstu tym więcej tu filozoficznych rozważań na temat przemijania, przeszłości, wyrzutów sumienia i poszukiwania jakiejś równowagi. Gdzie ją znajdzie sceptyk, który przez prawie całą książkę wykpiwa wszystkie religie, formy modlitwy, mistrzów duchowych? Ano znajdzie tę równowagę jak twierdzi w medytacji transcendentnej (u tego gościa). I tu już zaczyna się dla mnie jazda bez trzymanki - coraz mniej konkretów, coraz więcej dziwnego wciskania kitu, jakich to cudów dokonuje ta metoda, jak jest genialna, prosta, uzdrawiająca itd. No coments (choć warto dodać, że wiele uważa organizację promującą tę metodę za sektę ukierunkowaną jedynie na zarabianie pieniędzy na łatwowiernych klientach). Jak dla mnie nie tylko mało przekonywujące, kończą się konkrety i humor, które były choćby jeszcze we fragmentach książki gdy opisywał lekcje jogi, a zaczynają się nudy, jakieś mgliste kawałki na temat kosmicznej energii i tego co daje powtarzanie prostej mantry. Pod koniec ziewałem.
Autor miał napisać książkę o kuchni tamtego regionu - nie sprawdzałem czy to zrobił, ale ten produkt, który dostałem do łapek to dla mnie jednak rozczarowanie. Zaczyna się lekko, humorystycznie, potem robi się troszkę bardziej gorzko, osobiście, refleksyjnie, ale koniec jest po prostu nijaki - rozbabrany, mędrkujący i mało konkretny. A kulinariów w części drugiej już nie uświadczysz. Książka powinna więc mieć raczej tytuł: jedz, powtarzaj mantrę i już nie myśl o niczym tak prozaicznym jak jedzenie.
Cholera, a to przecież takie przyjemne... 

Książka jest dla Was. A żeby ją dostać proszę chętnych oczywiście o deklarację "zgłaszam się", ale tym razem coś jeszcze. W książce jest sporo różnych smaków, ciekawostek kulinarnych, a więc i ja proszę Was o jakieś Wasze opisy kulinarnych eksperymentów. Ale nie wystarczy suchy przepis - to ma być potrawa upichcona przez Was lub kogoś bliskiego i związana z jakimś wydarzeniem, sytuacją, która sprawia, że zapamiętaliście ten właśnie posiłek wyjątkowo. Jasne? Potem córy albo żona wybiorą najbardziej oryginalną, ciekawą opowieść sprawiającą, że ślinka pocieknie :) Nie ma ograniczeń co do rodzajów jedzenia i regionów świata. A czas - powiedzmy do 15 sierpnia do godziny 15.00

Powodzenia.