Zakochani w Rzymie, czyli lekko, przyjemnie i tylko tyle

Oj uzbierało się trochę materiałów na różne notki, ale odkładam na bok pisanie o lekturach i filmach starszych by zająć się na gorąco nowością. Chyba głównie ten film skusił mnie do tego by po raz pierwszy spróbować Nocnego Maratonu Filmowego. 4 filmy Woody'ego Allena pod rząd i ponad 7 godzin w kinie? Uff! Pocieszaliśmy się tym, że w razie czego zależy nam głównie na dwóch najnowszych i tak też się stało - nie nadajemy się na długie dystanse :) (choć jak później się okazało po powrocie i tak spać nie poszliśmy). Nieskładność myśli i słów w tej notce zwalajcie więc na niewyspanie i ogólny mętlik w głowie, bo myślę jednocześnie już o innych zaległych notkach i rzeczach, które w trybie natychmiastowym powinienem skończyć czytać, oglądać itd.

Ci, którzy lubią tego reżysera pewnie już naczytali się recenzji i wiedzą czego się spodziewać :) Ale powiedzcie sami - czyż jest to zaskoczenie? Wszak kilka ostatnich produkcji Allena to tylko klony, które realizowane są wg. podobnego schematu - Amerykanin/nka przyjeżdża do ... i tu wstaw jakieś miasto europejskie. Do tego jakieś znane twarze aktorów i jedziemy. A treść? W sumie mniej ważna - to kompilacja jakichś elementów, które znamy z innych jego filmów, choć coraz częściej wszystko kręci się wokół szczęśliwej/nieszczęśliwej miłości, zdrady (i jej bagatelizowania) i namawiania by "otworzyć się" na innych, na atmosferę miejsca, a na pewną znajdziesz szczęście, miłość itd. Mieliśmy już Barcelonę, Paryż, Londyn, teraz Rzym i wcale by mnie nie zdziwił ciąg dalszy. Nawet jak Kraków nie wyłoży tych 10 mln. dolarów, których zażądali agenci reżysera zawsze można jeszcze nakręcić np.: "Olga, Natasza, Petersburg", "Zauroczeni w Berlinie", "O 11 w nocy w Budapeszcie", "Poranek w Pradze", "Upaleni w Amsterdamie" albo "Noc polarna w Helsinkach"...

   

Co można bowiem powiedzieć o najnowszym filmie Allena oprócz tego, że jest lekki i zabawny. Ano właśnie to, że cały ten miszmasz, czyli kompletnie nie powiązane historie są jedynie okazją do tego by pokazać piękno Rzymu, serdeczność jego mieszkańców i przekonać by więcej turystów przyjeżdżało tu ze względu na magię tego miasta. Jest pięknie i określenia, które padały już w recenzjach, że to po prostu widokówka wcale mnie nie dziwią. No owszem ogląda się przyjemnie, jest sporo znanych twarzy (również włoskich ze sporą rolą m.in. dla Roberta Benigniego), mamy z tego trochę zabawy, ale po zakończeniu seansu w głowie pozostaje niewiele. Gdyby inny reżyser popełnił coś takiego nikt specjalnie by się tym nie zachwycał, ale, że to Allen, wszyscy próbują znaleźć jakiś powód do zachwytów.       

O samych historyjkach nie będę Wam pisał by nie odebrać zabawy - dość powiedzieć, że będzie o sławie celebrytów, zdradzie, zauroczeniu, wszystko podane jest bardzo lekko, komediowo, a sam reżyser dla siebie przydzielił dość zabawną rolę producenta muzycznego, który pragnie skłonić do współpracy przyszłego teścia swojej córki (emerytura dla niego to śmierć, więc nadal chce być aktywny - skąd my to znamy?). Aktorzy specjalnie się nie wysilają, każdy odgrywa swą rolę na nutach, które mogliśmy zobaczyć już w innych ich filmach, ale pewnie mieli niezłą zabawę z tego, że mogli spotkać się w takim gronie. No jakże to - zagrać u Allena to przecież powód do dumy. Na ekranie pojawią się m.in.: Judy Davis, Alec Baldwin, Penelope Cruz, Jesse Eisenberg, Ellen Page.

Jedne wątki bardziej zabawne, inne mniej, w całość się to składa średnio, ale w sumie powiem Wam, że być może to kwestia oczekiwań. Jeżeli ma się w głowie jego dawne filmy, to wciąż człowiek spodziewa się nie wiadomo czego. A Allen najwyraźniej postanowił kręcić coś, co ma się podobać ludziom. Skoro większość nie przepada za myśleniem w kinie, ale szuka tam zabawy - dostajemy to co dostajemy.

Tu trochę zabrakło dobrego pomysłu scenariuszowego, jakiejś klamry, która by może spięła to wszystko do kupy (Jak choćby w "Vicky...", czy w "O północy...". Cztery historie i myślę, że każdy znajdzie coś tu dla siebie, pewnie kręcąc nosem na pozostałe wątki. 

Ja nie żałuję. Niezła zabawa - lekka, niegłupia (choć momentami ocierająca się o stereotypowe, zbyt proste jak na Allena dowcipy), w sam raz na wypad do kina. 

Do postawienia na półce jako dzieło wyjątkowe? U mnie na pewno nie. Wolę "O północy...", które oglądaliśmy jako drugi film maratonu. Ale o nim kiedy indziej.