Newsroom, czyli dziennikarz jaki jest każdy widzi

Nawet wakacje dla serialowych maniaków nie są czasem straconym. Oprócz czasu na powtórki i nadrabianie zaległości niektóre stacje spokojnie puszczają też nowe rzeczy. Newsroom - nowy serial HBO, którego pomysłodawcą jest Aaron Sorkin, był od dłuższego czasu reklamowany np. w środowisku dziennikarzy Wybiórczej jako bardzo ważny, świeży, genialny, itd. Nie tylko dlatego, że rzecz dzieje się w środowisku dziennikarskim (tu akurat telewizja), ale głównie dlatego, że to dziennikarze wyjątkowi. W zalewie różnych serwisów informacyjnych, portali i ogólnej gonitwy za sensacją, ci postanowili robić wydanie wieczorne wiadomości jak najbardziej "obiektywne" - to ich misja by "edukować" społeczeństwo i pokazywać "prawdę" taką jaką widzą oni sami (czyli w najlepszym świetle). Dużo podobieństw prawda? Od lat naczelny i wszyscy jego dziennikarze owładnięci są podobną misją i ktokolwiek ma inne zdanie natychmiast musi być zgnojony jako dziennikarz (albo jeszcze lepiej obywatel) niedouczony, ksenofobiczny, zakompleksiony i bez chęci przejrzenia na oczy. Prawda jest po ich stronie.

Wybaczcie ten lekko zgryźliwy wstęp, ale trudno rzeczywiście w tym serialu nie dostrzec elementów, które jawnie świadczą o tym iż zamiast uczciwego, rzetelnego dziennikarstwa mamy raczej do czynienia z selekcją tematów, produkowaniem materiałów, które mają z jednej strony pokazać w czarnych barwach jednych polityków, a z drugiej strony laurek i wybielaczy (inne media kłamią!) dla innych. To oczywiście kwestia przypadku, że politycy opluwani są z prawej strony, a bronieni z lewej, bo to przecież najlepsi z najlepszych i w żaden sposób w naszej głowie nie powinno się pojawić żadne podejrzenie o nierzetelność. Prowadzący (w roli głównej Jeff Daniels) wcale nie ujawnia swych poglądów i nie manipuluje komentarzami czy formułowaniem pytań, skądże znowu. On nigdy się nie myli, walczy o prawdę nawet gdy lecą słupki poparcia i oglądalność (ale tylko na chwilę, bo w serialu taki "prawdziwy dziennikarz" musi być ostatecznie nagrodzony entuzjazmem i podziwem). 

Znowu jestem zgryźliwy? Przepraszam, ale bawi mnie ten serial. Jestem po 5 odcinkach (lubię pisać już w trakcie serialu, nie znając jeszcze całości, bo wrażenia są bardziej świeże i na pewno uniknę pokusy wtrącenia spoilerów). Całość jest trochę staroświecka w swej formule, podobna do dziesiątek innych seriali, które znamy ze środowisk lekarskich, policyjnych, biurowych itd. Każdy odcinek to jakieś wydarzenie, np. gorący wieczór gdy robią przełomowe wydanie dziennika, do tego jakieś wątki obyczajowe z życia kilku wybranych postaci, które poznajemy bliżej. Oto cudowny zespół, który poświęca swoje życie prywatne dla ratowania ojczyzny, tfu dla informowania ojczyzny. 

Nic odkrywczego - przynajmniej jak dla mnie. Być może gdyby to było nasze krajowe poletko, nasze wydarzenia to łatwiej by było nam się tym emocjonować, porównywać sposób mówienia o tych samych wydarzeniach, bo byśmy je pamiętali. Hasła typu tego jakie kiedyś rzucił T. Lis odnowy moralnej, mocniejszego zaangażowania w przemianę kraju (i sposobu uprawiania dziennikarstwa również) byłyby bardziej czytelne. A tak - ogląda się to bez specjalnego wzruszenia, patos (np. ratowanie swoich wysłanników za własne pieniądze) raczej drażni, a jedną z niewielu przyjemności jaką mam to wyłapywanie w dialogach i sytuacjach kwiatków typu tłumaczenie czemu Obama jest świetny, a Partia Herbaciana to idioci. Na dodatek z podkreślaniem, że to poglądy republikańskie. Sorkin i scenarzyści dali plamę po prostu przeginając z nazywaniem tego wszystkiego nowoczesnym, rzetelnym dziennikarstwem.

Ech. Jakby powstał taki serial u nas, wzorowany na środowisku np. TVN to mielibyśmy przynajmniej komedię. A tak przeciętniak, ani zaskakujący, ani specjalnie wciągający. Żeby jeszcze trochę więcej dowiedzieć się o samych kulisach zawodu - ale tu też zawód. Narady programowe wyglądają jak pogaduchy w pokoju socjalnym, większość czasu nikt nic nie robi, gapiąc się w ekran i bijąc brawo na koniec, a dopiero gdy coś się wydarz wszyscy rzucają się do telefonów i komputerów, mamy więc totalny chaos.

Podsumujmy: nie dość, że mało rzetelnie, zbyt wiele tu idealizmu i za mało realności, to jeszcze ani nie bawi ani nie wciąga.        

PS Przekazywanie informacji wolnych od nacisków politycznych, biznesowych, personalnych (znajomi), poglądów przełożonych  własnych? Wolne żarty. Chyba, że w lokalnej gazecie w Pipidówku (ale to też trudne) albo na blogu :)

Ale żeby to nie było tak jaskrawe i jednostronne (obojętnie z jakiej strony by się nie patrzyło).