Kochankowie z księżyca, po prostu smakować

Ciąg dalszy porządków - notka o filmie Highland Park. Teraz pozostaje mi jeszcze tylko zapukanie do ludzi by zbadać co tam w akcji Podaj dalej książkę i uzupełnienie spisów. Ufff. W domu remont i na blogu wciąż trzeba jakieś porządki robić :)

A dziś coś oryginalnego. Na wieczór danie zarazem słodkie, dziecięce (jak np. budyń z sokiem malinowym), ale jednocześnie wytrawne i jakieś takie wyjątkowe (niczym najdroższy kawior podany na zwykłej grzance)... Zaskakuje. I smakuje. 

Kto zetknął się z kinem Wesa Andersona wcześniej ten pewnie zaskoczony nie będzie, ale jeżeli ktoś spotyka się z twórczością tego reżysera po raz pierwszy? To chyba będzie przyjemne kosztować coś takiego po raz pierwszy, przy następnych mamy już zbyt wiele porównań i oczekiwań. Tu najlepiej podchodzić bez nich. Po prostu smakować.

Fabuła streszczona jednym zdaniem? Dwójka nastolatków - dziwaków, troszkę odstających od swych rówieśników - i nagle wybuchające między nimi uczucie. Dodajmy uczucie tak gorące, że nie zważa na żadne zakazy i potrafi przełamać różne piętrzące się trudności. Co tam poszukiwania, pogoń, ba! nawet wszystkie żywioły nie rozdzielą dwojga bohaterów. I już. Ale w tym opisie nie da się zmieścić tych wszystkich rozczulających, zabawnych, niegłupich scenek, pokazujących co to znaczy troszczyć się o tą druga osobę, słuchać, rozmawiać, dzielić tym co dla nas ważne, doceniać te chwile, które są im dane, cieszyć się nimi. To trzeba zobaczyć samemu. Nie tylko tą dwójkę bohaterów, ale i tych wszystkich "poważnych i dojrzałych" dorosłych, którzy uważają, że wiedzą co dla ich podopiecznych najlepsze. Zobaczyć dziadka Willisa albo Edwarda Nortona troszkę w innych rolach - bezcenne :)

Jest w tym filmie jakaś nostalgia - nie tylko w tym, że akcja umieszczona jest w latach 60-tych, ale w całej atmosferze tego filmu. Zabawna komedia z przerysowanymi postaciami, pełna absurdalnych, komicznych scen, opowiedziana ze wzruszającą nastoletnią wrażliwością i nieśmiałości? Jak najbardziej. Ale też jest w tej historii wiele bardzo celnych, ironicznych obserwacji świata dorosłych, które sprawiają, że nie jest to kino familijne w stylu Świnki Babe. Dorośli dużo lepiej wyczują pewne niuanse tego obrazu, zachwycą się jego warstwą wizualną, zadumają się nad relacjami między dziećmi i rodzicami, lub pochylą nad tym jak często dorośli wyolbrzymiają pewne rzeczy i tylko powiększają rozżalenie i poczucie braku zrozumienia. 

Machnijcie ręką na durny tytuł - to ani romansidło, a ni nie ma tu za grosz kontrowersji. Szkoda, że nie zostawiono oryginalnego tytułu w spokoju - Moonrise Kingdom to nadana przez dwójkę uciekinierów nazwa zatoki gdzie znaleźli schronienie. Dajcie się zauroczyć tej dziwnej opowieści. Dziecięcej i zarazem bardzo dojrzałej. Muzyka i zdjęcia skutecznie w ten czar wciągają.