Miłość, czyli rozedrganie

Seans ciężki i bolesny niczym oglądanie wiwisekcji. Tytuł (ile to już było filmów w ostatnim czasie o tym tytule) podobnie jak w przypadku filmu Hannekego dość przewrotnie wskazuje nam główny temat. O ile tam tę miłość się czuło, choć realia wystawiały ją na ciężką próbę, tu mamy raczej historię o tym jak szybko to uczucie może się skończyć. 

Szczęśliwe małżeństwo pary trzydziestolatków Tomka (Marcin Dorociński) i Marysi (Julia Kijowska) żyje w świecie prawie idealnym - stabilność finansowa, kariera, dziecko w drodze. Niewiele o nich i o ich życiu dowiadujemy się więcej, bo tak naprawdę od pierwszych dziesięciu minut filmu sprowadzeni jesteśmy do zupełnie innej perspektywy. Nieważne już będzie otoczenie, praca, ich świat zewnętrzny, a jedynie to co dzieje się w ich głowach, ich stan psychiczny. Nadaje to filmowi dziwny klimat i trzeba przyznać, że nie jest to łatwe w oglądaniu. Szczególnie gdy ktoś stara się w każdym obrazie znaleźć prawdopodobieństwo wydarzeń, postaci, jakiś sens. Tu może trochę tego brakować. Ale nawet jeżeli w poszczególnych scenach nie odnajdujemy jakiejś prawdy, to wszystkie razem tworzą coś cholernie intensywnego i prawdziwego.

Chyba muszę zdradzić o co chodzi - bo wydarzenie z pierwszych minut filmu tak naprawdę rozpoczyna całą historię. Marysia zostaje zgwałcona przez swego szefa (prezydenta miasta) w swoim domu. Nigdzie tego nie zgłasza - możemy jedynie zgadywać czy z powodu wstydu, szoku. Rodzi się Ilonka i zaczynają się normalne trudne chwile, jakie zna każdy rodzic. Tomek, pewnie jak wielu facetów jest przemęczony, rozdrażniony zmianą trybu życia i nie rozumie dziwnego stanu w jakim jest jego żona. Na depresję poporodową nakłada się tu ogromna trauma i lęk przed jakimkolwiek wyjściem z domu.

I tu zaczyna się to co najciekawsze. Pierwsze plotki, jakieś podejrzenia wyzwalają u Tomasza jakąś paranoję i z każdym dniem coraz bardziej odsuwają go od żony. Zamiast wsparcia z jego strony jest obarczanie winą, obrzydzenie i coraz większy chłód. Tymczasem ona potrafi dla dobra dziecka wziąć się w garść, wybaczyć, zapomnieć. W obliczu tego co dzieje się z Tomkiem nie ma dobrego wyjścia - nawet uznanie własnej winy, na co on naciska, przecież nic nie zmieni. To on nie potrafi poradzić sobie z sytuacją, która przecież nie jego zraniła najbardziej, to on okazuje się bardziej bezradny. Tu agresja nie jest wyrazem siły, bo nic nie zmieni. Mężczyźni w tym filmie (bo również ojciec Tomasza) bardziej skupieni na sobie, na własnych lękach i wyobrażeniach są po prostu słabi i nie radzą sobie z trudnymi sytuacjami.

Mocny (choć dość intymny) dramat psychologiczny o kruchości uczuć i bliskości. Nie brak w nim pewnych wad, ale i tak warto zobaczyć. 

PS Oglądać w skupieniu, bo jak zwykle nasi dźwiękowcy kompletnie spieprzyli dialogi - połowy tego co mówi Kijowska nie da się prawie zrozumieć (jej rola jest strasznie wyciszona, ale to nie znaczy, że mamy nic nie słyszeć).

PS 2  pomysł na scenariusz pochodzi z reportażu Lidii Ostałowskiej "To się stało mojej żonie" - może warto to odgrzebać.