Labirynt, czyli a zapowiadało się tak dobrze. I post nr 1000

Ponieważ lubię zarówno powieści, jak i filmy historyczne, jak naiwny wciąż daję się łapać na koszmarki, których pełno po Kodzie da Vinci. Tym razem dałem się złapać na mini serial, który powstał na podstawie powieści Kate Moss pod tym samym tytułem co i film.
Jest święty Graal, są Katarzy, których prześladują m.in. przedstawiciele zakonów katolickich, jest historia i śledztwo we współczesności, w którym trupy padają niczym muchy. No czy Wam to czegoś nie przypomina? Cholera, czemu nie powstają powieści w stylu Folleta, albo chociażby Noaha Gordona, tylko wszyscy uparli się na łączenie sensacji z jakimiś bujdami pseudo mistycznymi? Już tyle było wersji tego czym miał Kielich Graala być i gdzie się znajdować, że niedługo wszyscy zapomną, że miał on mieś związek z ukrzyżowaniem Jezusa. Ludzie naczytają się bzdetów i uważają, że dzięki tym lekturom, czy filmom, stają się specami od historii Kościoła...


A co o filmie? Cóż warstwa współczesna kompletnie rozczarowująca i schematyczna - jakaś sekta z nawiedzoną przywódczynią, jeszcze bardziej nawiedzony (bo wierzący) prawnik wynajmujący dwóch ciamajdowatych morderców. Naiwne to trochę i mało wciągające. Ale za to warstwa historyczna całkiem ciekawa i widać, że zainwestowano sporo środków żeby to było autentyczne (kiedy my się doczekamy takich produkcji?). Mimo bajek w stylu: tajemne księgi, spisek, który ma na celu ich zdobycie (i przy okazji wykończenie herezji Katarów), to ta historia była dużo ciekawsza i od strony wizualnej i scenariuszowej.

Wszystko połączone oczywiście przypadkowym odkryciem archeologicznym, piękną główną bohaterką, której pomaga nie mniej przystojny młodzieniec. Wszystko dość przewidywalne i nawet trzyma jakiś poziom, aż do finału, którego ckliwość jest raczej rozkładająca na łopatki.   

Podsumowując: może powieść ciekawsza, bo na film raczej szkoda czasu. Nuda i nic porywającego. I tylko Carcassonne ciekawe. 

 

****************

Ile??? Jak zaczynałem prowadzenie bloga raczej do głowy mi nie przychodziło, że dojdzie się takiego momentu. Ostatnia notka (o Rylskim) była notką numer 1000, a zważywszy, że prawie wszystkie dotyczą konkretnych tytułów książek, filmów, płyt (można sprawdzić wchodząc w zakładki na górze), to jak na dwa i pół roku blogowania całkiem nieźle. 

Ktoś czytał mój pierwszy post? 

Ciekawe od jak dawna zaglądacie na moje notki... 

Bez Was, Waszych odwiedzin, komentarzy, pewnej interakcji, pewnie już dawno bym to porzuci. Więc po prostu Wielkie Dzięki!.A za wszystkie wpadki, literówki, niedociągnięcia i przynudzanie: przepraszam (mam nadzieję, że Was to zniechęca do kolejnych odwiedzin). Pewnie długo by wymieniać tych, którzy byli wsparciem, radością, inspiracją w blogosferze, staram się Was odwiedzać, choć czasu coraz mniej, ale nawet gdy nie zostawię śladu, chciałbym żebyście to usłyszeli: dobrze, że jesteście! 

W tym całym zabieganiu, w jakie ostatnio wpadłem specjalnie nie ma czasu na świętowanie, ale postanowiłem choć w minimalny sposób sprawić i sobie i Wam przyjemność. Oprócz tego, że cały czas zapraszam do wybierania książek z pakietu na wrzesień (patrz zakładka konkursy) i przygotowuję dla Was trójpak na październik, naszykowałem dla Was trzy, mam nadzieję miłe niespodzianki. Jest coś do czytania, do oglądania, a może i coś do słuchania dorzucę. Całą paczuszkę z tymi niespodziankami (to rzeczy wybrane ze świeżutkich gratisów) przekażę jednej osobie, która zostawi komentarz pod tą notką. Jeżeli tylko macie ochotę napiszcie coś od siebie - może jest jakaś notka, z mojego bloga, która utkwiła Wam szczególnie w pamięci, jakoś poruszyła, zainspirowała, by po coś sięgnąć.

Za dwa tygodnie, czyli w okolicach 13 października, wśród wszystkich komentarzy moje oko, nos i serce wskażą jakiegoś szczęściarza. 

Coś muzycznego? A proszę bardzo...