Droga życia, czyli jak zmienić swoje życie

Zauroczył mnie ten film. Wiem, będziecie się śmiać ze mnie, że przecież to sentymentalna, mało ciekawa opowieść z ładnymi obrazkami, że to poziom "mądrości życiowych" produkowanych przez Coelho. No co ja na to poradzę? Ja po prostu od lat marzę aby przejść tę drogę, a po tym filmie po raz kolejny sobie powtarzam, że chcę to zrobić w najbliższym roku (akurat fajny prezent na 40-te urodziny, nie?). Dla wierzących pielgrzymka, jej trud, pewnego rodzaju osamotnienie, oderwanie od wszystkich spraw codziennych to czas na oddanie się we władanie drodze, modlitwie, wyciszeniu. Ale Camino de Santiago od lat przyciąga nawet niewierzących, którzy doświadczają tam czegoś szczególnego, odkrywają inne spojrzenie na swoje życie, na innych ludzi, na Boga. I o tym trochę jest ten film. Wiadomo - dość uproszczony, na pewno trudno go nazwać religijnym, cele z jakimi idą tam przedstawieni bohaterowie mogą bawić (Amerykanie uwielbiają wszystko trywializować) i dziwić, ale nie skupiajmy się na tym. Główny wątek też można powiedzieć, że zgrany i mało skomplikowany, ale ja i tak będę upierał się przy tym, że film warto obejrzeć. Choćby po to, żeby choć minimalnie zrozumieć fenomen szlaku, który przemierza od setek lat tyle ludzi. Może kogoś zachęci to, aby szukać dalszych informacji.

Tom (Martin Sheen) to amerykański lekarz, który dotąd prowadził w miarę spokojne i uporządkowane życie. Nie bardzo mógł się dogadać z synem - ten rzucił studia, bo stwierdził, że nie chce marnować życia i marzy o zwiedzaniu świata. Tom jakoś (choć z trudem) to przyjął. I oto nadchodzi dzień gdy dostaje telefon z Europy - jego syn Daniel zginął od uderzenia pioruna w Pirenejach. Tom jedzie po jego ciało i na miejscu postanawia, że spełni marzenie syna - wyruszy z jego prochami Szlakiem Świętego Jakuba. Przemierzając tę drogę lepiej zrozumie nie tylko syna, ale też ich wzajemna relację i samego siebie. To film o wybaczeniu, przyjaźni i poszukiwaniu w swoim życiu harmonii, której tak wielu w dzisiejszym świecie brakuje.    

Nasz bohater nie ma specjalnego doświadczenia w takich wędrówkach, na szczęście na swojej drodze spotyka kilkoro ludzi, którzy będą mu towarzyszyli na tym szlaku i nie pozwolą mu na pogrążanie się w rozpaczy. Każde jest inne, każde z nich ma jakieś swoje wady, ale przecież pielgrzymka uczy nas między innymi tego że każdy te wady posiada, jak te własne przekraczać, jak być dla innych... Przypadkowa wydawałoby się zbieranina kilku osób stanie się sobie bardzo bliska.

Pragnienie zmian. Poszukiwanie nowych sił do życia. Może odpowiedzi. Pokuta, albo próba wybaczenie sobie. Intencja własna lub kogoś bliskiego. Ładowanie akumulatorów. Nie każdy pewnie otrzymuje to o co prosi dokładnie jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. To tak nie działa. Ale obojętnie jak określi się cel to Droga i tak naprawdę przemienia człowieka. Warto tylko na tę przemianę być gotowym, słuchać i patrzeć. Nie gadać. Iść.

Proszę. Tak banalna historia, spokojna, trochę sentymentalna, troszkę trywializująca samą pielgrzymkę, ale jednak jak widać może poruszyć w człowieku pewną tęsknotę, wrażliwość i dostrzec tam coś wyjątkowego. Na mnie zadziałało. A na Was?