Notatnik kulturalny: Obejrzane 2018, czyli trzy, dwa, jeden, akcja!

Ostatnia notka w roku 2018. Udało się ósmy rok z kolei napisać tyle wpisów co dni w roku. Szalone to, ale zamierzam to kontynuować. Co prawda wkrada się sporo bałaganu ostatnio, niektóre wpisy są dość skromne, inne to zaledwie szkice. Może kiedyś będzie chwila, by to uporządkować. Na razie spis obejrzanych zrobiony na roboczo, czyli jeszcze bez dat produkcji i tytułów oryginalnych. Ale jest. 149 obejrzanych i opisanych filmów i seriali. A gdyby ktoś miał ochotę sprawdzić jak to wyglądało w poprzednich latach, to niech wbija tu.
Nadal podstawowym źródłem dla mnie jest tv, do kina chodzę nieregularnie i pewnie przegapiam sporo nowości, do Netflixa nie mam dostępu, ale powolutku zaczynają do mnie docierać stamtąd niektóre rzeczy. Co było najciekawszego dla mnie w tym roku? A co dla Was?

Gatunkowo na pewno różnorodnie, ale mam wrażenie, że to co najciekawsze, z czym zostaję na dłużej, to rzeczy, które zmuszają do myślenia, bardziej kameralne, ale poruszające. Rozrywka wpada jednym okiem, a potem szybko się o niej zapomina.
Najpierw dokument. Tu w tym roku niewiele rzeczy widziałem, ale na pewno jeden tytuł polecam: Mc Quinn fascynuje nawet jeżeli ktoś jak ja jest daleko od mody i ona go nie interesuje. Film o Westwood nie jest tak fascynujący, choć osobowościowo pewnie równie ciekawa.

Idąc tym tematem trzeba by wspomnieć o świetnej roli Daniela Day-Lewisa w Nić widmo, gdzie równie gra projektanta i krawca. Takich rzeczy jak ten obraz, piękny, klimatyczny, a jednak pozostawiający troszkę niedosytu było więcej - choćby Lady Bird, Florida Project czy Disaster artist. I prawdę mówiąc właśnie je zapamiętam z Oscarów, bo to co miało zachwycać, wizualnie i scenariuszowo dużo bardziej rozdmuchane, raczej niosło rozczarowanie (Kształt wody ). Wielkie nazwiska niestety nie zawsze dają satysfakcję. Nie tylko dlatego, że poprzeczkę ustawiamy wysoko, po prostu nie zawsze można tak zaskoczyć i zachwycić widza, każdemu zdarzają się rzeczy słabsze.
Miło się oglądało Gilliama (Człowiek, który zabił Don Kichota), natomiast czasem warto było odejść od swojego stylu, by jak Spike Lee sprawić frajdę (Czarne bractwo). Dobre było Mother! Aronofsky'ego, rozczarowało zakończeniem Dziedzictwo. Hereditary, w głowie wciąż mam nowego VonTriera, naprawdę jednak więcej emocji dostarczają takie kameralne produkcje jak Dogman czy wspomniany już wyżej Florida project. Mówią więcej o człowieku, o jego problemach, to nie jest czarowanie symbolami, za którymi niewiele stoi.

Nie ma co uciekać w publicystykę, czasem lepiej skupić się na emocjach, choć pewnie nie przełoży się to na wynik w kinach. Takie rzeczy jak Twarz (rozczarowanie spore), czy Kler (świetny aktorsko i mocny) zawsze wygrają z czymś takim jak zagadkowa Fuga, Jak pies z kotem, czy surowe Dzikie róże. To był dobry rok dla kina polskiego i do wyróżnień na pewno warto dorzucić nie tylko nowy film Koterskiego, ale choćby mniej znane Juliusz i Atak paniki..

Sporo było kryminałów, ale jedynie Cormoran Strike pozostawił tak dużą ciekawość na ciąg dalszy, że nie mogę się doczekać. No może jeszcze Pan Mercedes, ale to głównie z sympatii dla głównego bohatera - tu jest drugi sezon dopiero przede mną. Stranger Things oglądany z córką był świetną zabawą, Opowieść podręcznej okazała się interesująca, ale nie tak wciągająca jak np. tajemnicze Ostre przedmioty. Patrick Melrose dobry ze względu na główną rolę Cumberbatcha, jednak męczący na dłuższą metę. Szukam intrygujących tematów i stąd może zachwyt takim serialem jak historia kilku pokoleń pastorów (Jeźdźcy burzy). A zwycięzcą serialowym bezapelacyjnie jest dla mnie Młody papież, igrający z naszymi oczekiwaniami i przekonaniami. To wcale nie jest kino antyreligijne...
Sporo oglądałem w tv rzeczy starszych, czasem od razu całymi cyklami jak w przypadku Pusher, czy
Przed wschodem słońca. Oj fajnie czasem wrócić do produkcji sprzed lat, odkrywać je na nowo i bez tych obciążeń reklamowych i recenzenckich.

No i wreszcie czas ogłosić najlepsze z tego roku. Chyba bez zaskoczeń. Polska to to Zimna wojna.
A zagranica: Trzy billboardy za Ebbing, Missouri.
Tam wszystko jest idealne: scenariusz, aktorstwo, dialogi, a w filmie Pawlikowskiego jeszcze zdjęcia i muzyka! Magia kina.

A tu lista wszystkich obejrzanych w tym roku (no może nie wszystkich, ale o tym pisałem).

2 komentarze:

crouschynca31 grudnia 2018 22:45
U mnie w tym roku z filmami trochę słabo, bo uzupełniłam kolekcję o sporo tytułów, a jeszcze ich nie obejrzałam. :( No nic, nie uciekną i włączę je już w roku 2019. Z wyżej podanych obrazów szczególnie ciekawi mnie zaś m.in. "Zombie express" i "Kształt wody".

Przy okazji życzę wszystkiego dobrego w Nowym Roku!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi

Dodaj komentarz

Notatnik kulturalny

Strony

poniedziałek, 31 grudnia 2018

Obejrzane 2018, czyli trzy, dwa, jeden, akcja!

2 komentarze: