Carte blanche, czyli czy to koniec życia?

Wszyscy chyba lubimy dobre historie. Takie, gdzie nawet dramat można przezwyciężyć i wlać w serducha odrobinę nadziei, ciepła. Gdy tylko przeczytałem o nauczycieli historii, który blisko rok tracił wzrok, ale ukrywał to, nadal ucząc w szkole, czułem, że to będzie temat na film. No i jest. 
Pal licho opinie krytyków i niedociągnięcia w tym filmie. Tu wartością jest sam bohater i choć scenariusz był jedynie inspirowany jego życiorysem, to mając świadomość tego, chce się bić brawa dla niego. No i Andrzej Chyra. Niby bez wielkich fajerwerków, ale i tak przykuwa uwagę. 
Dramat człowieka, który z dnia na dzień, dowiaduje się, że nie ma dla niego ratunku, że kłopoty ze wzrokiem będą każdego dnia się pogarszać, gdy próbuje to ukrywać, balansując wciąż między rozpaczą i próbami oswojenia nowej rzeczywistości - udało się to naprawdę nieźle oddać.


Trochę za mało dzieje się za to na drugim planie - niby ciekawa pani dyrektor, jakiś wątek romansowy, przyjaciel, dla którego decyzja o ukrywaniu problemu jest trudna do pojęcia.
Może to ja spodziewałem się więcej sytuacji z życia szkolnego, pokazania tego czemu ten człowiek był tak przez młodych ludzi szanowany, lubiany. 

Ile w takim trzymaniu się prawie na siłę dotychczasowego życia, było lęku przed zmianą, a ile naprawdę uporu i próby przeciwstawienia się losowi. Pytania, które być może w nas się pojawiają, nie wpływają jednak na odbiór całości: co prawda Amerykanom feel good movies wychodzą dużo łatwiej, nasi twórcy też się tego uczą. A ciekawe zdjęcia i pomysł na to jak pokazać coraz bardziej ograniczoną percepcję, świadczy o tym, iż nie chcą pozostać jedynie na poziomie banalnych i wzruszających scenek.