Zjawa, czyli ziewamy

Zadrżała mi ręka przy zaznaczaniu etykiety "przygodowy", ale weź i jakoś mądrze się odnieś do tego obrazu. Kino drogi, he he. 

Traper poturbowany przez niedźwiedzia i ciężko ranny zostaje porzucony przez kompanów w surowych warunkach zimowych. I jak na złość nie zamierza umierać, tylko wstaje i idzie.

Doceniam zdjęcia, klimat, ale naprawdę ten film potrafi zmęczyć. Di Caprio zwija się z bólu, cierpi, walczy o przeżycie, czołga się, kuśtyka... I do przodu. Do ludzi. A potem by wywrzeć zemstę.

Prawdę mówią ci, którzy stwierdzają, że nie ma chyba rzeczy, której by nie wykonał w tej roli, byle się wreszcie doczekać na Oscara. Wysiłek spory, ale cholera za zmagania ze swoim ciałem i grymasy Oscar to trochę słabo. Jak nie dali za lepsze role, to teraz to wygląda dziwnie. 

Naprawdę nie wiem co w tym filmie jest takiego wyjątkowego. Emocji zbytnich nie ma. Mistycyzm natury - ledwie się ocieramy, by zaraz znowu wrócić do skupienia się na wysiłki bohatera, by iść, by iść, by iść...

Epickie? Gdzie tam. 

I nawet nie mam ochoty wracać za czas jakiś, by sprawdzić, czy zdania nie zmienię, czy nie dostrzegę czegoś więcej między tymi cięrpiętniczymi minami. 

Obejrzyjcie zwiastun. Wystarczy.