To umiem, a tego nie, czyli jak to jest z tą edukacją?

Na HBO udało się upolować ciekawy dokument. Wiem, wiem - ze Stanów, a nie nasz, więc jak przełożyć  to na nasze warunki? A mimo wszystko polecam! Jako ciekawą rzecz do przemyślenia dla wszystkich, a szczególnie jako pewien przekaz edukacyjny dla wszystkich rodziców i nauczycieli. 

Słyszeliście o dysgrafii, dyskalkulii, dysleksji? A wiecie jak się powinno z dzieciakami z takimi trudnościami pracować? Przecież to nie o to chodzi by mieć papier, który daje taryfę ulgową! W tym filmie bohaterami są dzieciaki z różnymi zaburzeniami zdolności uczenia się, które same opowiadają o tym co czują, ile je kosztuje sukces, co im pomaga, a co jedynie doprowadza do wybuchów agresji. 

 Opowiadają o bezsilności, o tym ile przykrości doświadczali w środowisko szkolnym, jak uczą się dzięki pomocy dorosłych odbudowywać własne poczucie  wartości i nabierać wiary we własne możliwości. Naprawdę warto zobaczyć! Oprócz wcześniej wymienianych przeze mnie zaburzeń umiejętności uczenia się mamy tu też np. nadpobudliwość psychoruchową, zaburzenia przetwarzania słuchowego. Film oczywiście nie daje nam pełnych informacji ani diagnostycznych ani programów naprawczych, ale to co ważne daje możliwość zrozumienia i daje też nadzieję!

Bo mimo trudności w uczeniu się, każde z nich zaczyna już dostrzegać też swoje mocne strony, dzięki pracy znajduje też możliwość aby powoli nadrabiać zaległości, które bez pomocy bardzo szybko się pogłębiają i powodują coraz większą frustrację. I dodajmy frustrację nie tylko ich samych, ale też rodziców i nauczycieli. Ileż razy mamy taką pokusę by powiedzieć dziecku, że jest leniem, że musi się po prostu przyłożyć, że to nie jest trudne, że musi się skupić. A ileż razy jest tak, że zamiast cierpliwości i szukania warunków i sposobu na to by dziecku pomóc coś zrozumieć okazujemy mu jedynie zniecierpliwienie, wymyślamy system kar i obietnic, "mobilizujemy" i oczekujemy, że samo ma pokonać trudności. 

Tu każde z nich opowiada o nie tylko o tych trudnościach i mękach jakie przechodziło w szkole (np. zostawanie na każdej przerwie w klasie by dalej coś pisać), ale też o tym jak otrzymało pomoc - cześć z nich ma specjalne indywidualne zajęcia wyrównawcze, inne znalazły się w placówkach, które mają doświadczenie w pracy z dzieciakami z różnymi trudnościami w uczeniu się. To chyba najbardziej fantastyczne - słuchać jak się cieszą ze swoich sukcesów, opowiadają o tym co już potrafią, co im się udaje. Bo przecież mimo, że nazywane przez swoich rówieśników czasem "niedorozwiniętymi" wcale nie są mniej zdolne, każde ma jakieś pasje, talenty, warto tylko pomóc im je odkryć. A w obszarach w których mają trudności po prostu muszą włożyć więcej pracy niż ich rówieśnicy i być może pracować w innych sposób, w innych warunkach. Każde z nich zdaje sobie już sprawę ze swoich słabych, ale i również mocnych stron. Wiedzą, że nie są głupie. I dzięki temu, że to już wiedzą, że nikt im tego nie mówi, nie oskarża ich o to, że są wspierane i chwalone, nagle z nowym zapałem rzucają się do nauki, odkrywają w niej na nowo radość. Powołując się na przykład Einsteina któreś z nich stwierdza: Każdy ma jakąś wadę i jakiś talent.
Możemy się wyśmiewać z amerykańskiej mentalności, edukacji, która nie jest może na super wysokim poziomie, ale to co robią dla tych dzieciaków to niestety dla naszego systemu oświaty wciąż odległa bajka... Bo tam ludzi, którzy potrafią pomagać i tak pracować z dzieckiem i rodzicami jest mnóstwo. A u nas?
Notkę dedykuję mojej koleżance z pracy Agnieszce, z nieustannym podziwem dla dzieła, które współtworzy. Szkoły Fundacji Adys są u nas jednym z takich miejsc, które dają nadzieję i jednocześnie mogą być wzorem dla tych, którzy szukają pomysłów na zmianę. System nie musi traktować wszystkich jednakowo, odrzucając i skazując na porażkę każdego kto nie mieści się w jakiejś przyjętej normie, w dodatku bez refleksji nad źródłem trudności. W systemie powinna liczyć się nie tylko grupa i średnie wyniki, ale każda indywidualność, której możemy pomóc się rozwijać.