Notting Hill, czyli niech żyje drugi plan!

Porządki. Nie wiem kiedy na blogu będę je w stanie dokończyć, ale powoli coś dłubię (w przerwach między wyjazdami - patrz wypad do Kazimierza Dolnego), rozgryzaniem zagadek w Escape Roomach i innymi przyjemnościami/obowiązkami. 
Pojawiło się kilka wpisów rozbudowanych: 
"Czarna wdowa" Daniela Silvy, której lektura po zamachu w Barcelonie jakby nabiera jeszcze bardziej realizmu
Koncert Luxtorpedy i No Longer Music
i wpis o "Pani z przedszkola" na miejsce zakończonej drugiego tygodnia rozdawajki. 

Pamiętacie o zgłoszeniach? Do poniedziałku!

A dziś klasyk, obejrzany niedawno po raz n-ty. Niby kolejna dość banalna komedia romantyczna, ale jakoś trudno mi się nie uśmiechać przy kapitalnie zarysowanych postaciach z drugiego planu, począwszy od Spike'a (Rhys Ifans). To oni tworzą tu magię. Nawet nie Julia i Hugh. Choć są uroczy. Ale i słodcy aż do przesady. A przyjaciele i bliscy Williama Thackera (Grant) po prostu rozwalają.


Najpiękniejsza aktorka filmowa, gwiazda ze Stanów, która przybywa na jakiś czas do Londynu i troszkę zakompleksiony księgarz - czy coś z tego może wyniknąć? Chyba jedynie w filmach, ale przecież lubimy te romantyczne bajki, gdy bohaterowie pokonują kolejne przeciwności. On myślał, że... Ona bała się... Czyli kopciuszek w roli męskiej i piękna księżniczka. A co za fasadą, gdy poskrobiesz trochę pod tym złotym papierkiem? Ano okazuje się, że pragnienie "normalnego" życia może być czasem równie ważne jak kolejne miliony na rachunku. 
Znam fabułę świetnie, a mimo to oglądam, choćby dla tych głupich min przy przeprowadzaniu wywiadu (ja z magazynu "Koń i pies"), domowych porządków Spike;a i rodzinnych nasiadówek, jak choćby te z grą o ostatni kawałek ciasta (kto ma najbardziej spieprzone życie?).