Niebo istnieje naprawdę, czyli słaby film, ale za to dla Was dobre życzenia

Dziś Wielki Czwartek, znikam więc na kilka dni z sieci i zostawiam Was z życzeniami:
światła w Waszym życiu, szukania dobra, tego co najważniejsze;
tego żebyście mieli czas dla siebie i dla bliskich;
radości,
bo życie jest tego warte.


Niebo istnieje naprawdę i czasem można nawet dotknąć go tu na ziemi, ujrzeć jego kawałeczek.
Film, który ma to samo stwierdzenie w tytule dotyczy jednak możliwości zajrzenia "za kulisy", czyli próby opisania tego co tam zastaniemy ludzkimi słowami. I to chyba mnie tak w nim drażni, bo słowa zawsze będą zbyt małe.

Gdy doświadczymy dobra, gdy czujemy, że chodzimy Bożymi ścieżkami, gdy zrobimy dobry uczynek, czujemy szczęście i jest ono o wiele głębsze niż to tzw. konsumpcyjne. Nawet wtedy nie łatwo o tym opowiadać. Świadectwa o tym iż ktoś doświadczył obecności Boga, spotkał Go, doświadczył przemiany życia, mogą poruszać, ale nie do wszystkich jakoś potrafią dotrzeć. Tam jest konkretne życie, a co jeżeli zamiast tego co znamy - ktoś zacznie opowiadać o kwiatkach, jasności, aniołach i tronie niebieskim i będzie twierdził, że je widział? Tu już zwykle większość ludzi reaguje stukaniem się w głowę.
To nie tak, że nie wierzę chłopcu, który jest bohaterem tego filmu i nie mam zamiaru wchodzić też w dywagacje naukowe na temat tego co może się dziać w ludzkim mózgu w trakcie śmierci klinicznej, jakie obrazy może widzieć. Mówię jedynie o tym, że ludzkie słowa na oddanie tego co jest po drugiej stronie są zbyt małe i dlatego wydają się tak sztuczne, dziecinne, jak z ilustracji z katechizmu. A jeszcze pokazać to w filmie? Gdyby było tu więcej niedopowiedzeń, pozostawienia miejsca na własne spotkanie z tym słowami o niebie - może wyszłoby lepiej. Ale Amerykanie (szczególnie protestanci) uwielbiają łopatologiczne podejście - wszystko ma być podporządkowane wizji, a im bardziej ona daje się nazwać, pokazać jako coś realnego, tym lepiej. Pamiętacie jak znęcałem się na "Rozdrożami", autora bestselerowej "Chaty"? Tu mam podobne zarzuty.
Wszystko w tego typu moralizatorskich opowieściach jest takie przewidywalne, wyłożone tak prosto - musi pojawić się zwątpienie, doświadczenie cierpienia, a potem nagle odkrycie, że wystarczy się pomodlić i już, za pstryknięciem palca Bóg wszystko naprawia i znów jesteś bogaty, szczęśliwy, pewny, że już nigdy nie pójdziesz w ciemność grzechu i braku wiary. Po co pytać, po co szukać, skoro wszystko jest takie proste. A tłumy słuchając takiego przesłania, oglądając film, natychmiast czują chęć poprawy, przylgnięcia do kochającego Ojca. I tak przez godzinę, może dwie od obejrzenia, wysłuchania kazania czy świadectwa żyją w takim poczuciu. I jest im z tym dobrze. A potem wracają do tego co było.
Może Amerykanie inaczej do tego podchodzą. Dla nich to wydaje się takie proste - bestselerowa książka, po której ludzie odzyskują wiarę... To i ekranizacja będzie równie dobra.
Może zresztą ja jestem spaczony. Ale po prostu wiem, że zmiana nie raz musi boleć i wiara nie polega jedynie na podskakiwaniu i krzyczeniu Alleluja. Nie wszystkim dana jest też pewność.
I dlatego nie ruszają mnie takie opowieści - zbyt proste, zbyt słodkie, zbyt oczywiste. Są jak kazanie, które może i zachwyca barwnością, bawi i zaciekawia, ale nic nie zmienia. Bo nie dotyka Twojego życia.

Jeżeli mam wybrać film o wierze, to zamiast kiczowatych i uproszczonych (ach ten scenariusz) obrazków, wybieram jednak coś bardziej poetyckiego jak choćby "Faustyna" albo nawet mnie oczywistego jak "Jezus z Montrealu". A jaki będzie wchodzący właśnie na ekrany kolejny film z amerykańską "historią z życia wziętą"? Może on zmieni moje nastawienie do tego typu produkcji.