Michael W. Smith - Freedom, czyli odrobina pięknej muzyki

I po świętach. To co najważniejsze już się dokonało, a teraz pozostaje tylko radowanie się wolnymi dniami i czasem, który spędzamy z bliskimi. Oby nie tylko przy stole. I oby nie przy telewizji :)
Postanowiłem dzisiejszą notkę zrobić trochę wyjątkową - bo i płyta wcale nie nowa i artysta u nas chyba mało znany. No i nie będzie standardowego Alleluja (bo wtedy pewnie bym dał TGD), Stwierdziłem po prostu kilka dni temu, że warto czasem sięgnąć po coś instrumentalnego, by nie tylko się wyciszyć, ale i zachwycić się czymś co tworzy zupełnie inną przestrzeń.
Ten album własnie taki jest. I z ogromną przyjemnością uruchamiam go wciąż od nowa.

Michael W. Smith znany jest głównie tym, którzy sięgają po muzykę chrześcijańską. U nas to nisza, ale w Stanach to ogromny rynek - wytwórnie, stacje radiowe i nikogo nie dziwi takie określenie, jeżeli muzycy nie tylko przyznają się do swojej wiary, ale i starają się o niej mówić świadectwo na koncertach, czy nawet w tekstach. To nie tylko gospel, country i spokojne ballady, ale również rock i cięższe riffy. Może i to szufladkowanie nas dziwi, ale tam wymuszają je sami słuchacze.
Szkoda, że u nas tacy artyści rzadko goszczą np. na antenie radia (bo nawet tzw. religijne rozgłośnie nadają często mierną twórczość krajową, a nie to co dobre).
Słuchając dźwięków tej płyty zastanawiałem się czemu tak dużo tu klimatów irlandzkich, ale potem doczytałem, że nagrywał ją z The Irish Film Orchestra. A może to przyjaźń i współpraca z Bono tak go zainspirowała? Grunt, że jego kompozycje i cudne dźwięki grane na fortepianie, rozbudowane o wielką orkiestrę symfoniczną brzmią po prostu bajecznie. Harmonia. Piękno.
Jest w tym i nutka nostalgii, ale i ogromna dawka pozytywnej energii.
Posłuchajcie zresztą sami.