Dzika droga i Wszystko za życie, czyli podróż do wnętrza siebie

Tym razem notka podwójna, bo z filmem "Dzika droga", który nominowany jest do Oscara za główną rolę kobiecą, skojarzył mi inny film, który widziałem już chyba ze dwa razy - Wszystko za życie. Łączą się nie tylko tym, że bohaterowie szukają spokoju, jakiegoś katharsis w samotności, w kontakcie z siłami przyrody, ale podobne są nawet w samym sposobie opowiadania historii. Wyprawa przeplata się ze wspomnieniami z przeszłości, tłumaczy w pewien sposób przyczyny, dla których bohaterowie wyruszyli z domu. W obu przypadkach zmaganie się ze sobą, zadawanie sobie pytań o przeszłość i przyszłość, jest równie ważna, jak i to co spotyka nasze postacie. 

Człowiek stając przed wyzwaniem, stając oko w oko z dziką przyrodą, doświadcza czegoś, co nie jest możliwe nawet u najdroższego psychoterapeuty - wciąż przesuwa swoje możliwości, pokonuje ból, zmęczenie, głód... Chwilami może nawet stajemy się jak zombie, bo już nie tylko ciało, ale i umysł nie znajduje energii i motywacji by dalej iść, a i tak okazuje się, że jednak jesteśmy zdolni do postawienia kolejnego kroku. I potem kolejnego. Nic dziwnego, że takie doświadczenie zmienia życie, pokazuje, że wszelkie bariery, kryzysy mogą zostać pokonane. Droga staje się symbolem życia, a życie zamienia się w drogę.

Dzika droga. Ekranizacja autobiograficznej powieści Cheryl Strayed (Amerykanie zaraz pewnie dodali by, że kultowej, czy bestsellerowej). Niepozorna blondynka porywa się na wyzwanie, które okazuje się zbyt trudne nawet dla mężczyzn. Ponad 1700 kilometrów szlaku Pacific Crest Trail, do przejścia blisko trzy stany, pustynia, góry i pustkowia. A wszystko po to, by uporać się z własnymi demonami - śmiercią matki i załamaniem nerwowym, które potem nastąpiło. 

I tyle. Bo niewiele da się więcej powiedzieć. Reese Witherspoon idzie. Wspomina. Cierpi. Idzie. Wokół piękne krajobrazy, sympatyczni (choć nie zawsze) ludzie, a w tle El Condor Pasa i równie przyjemna muzyczka. No i parę ogólnikowych "głębokich" niczym cytaty z Coelho przemyśleń... Jeżeli ktoś pamięta moje marudzenie przy 127 godzin, niech uwierzy, że tam przynajmniej były emocje. A tu opowieść snuje się, nic się nie dzieje, próbujemy zrozumieć bohaterkę, współczuć jej i tak aż do końca filmu. Trochę to wszystko zbyt proste i powiedziałbym dość naiwne. No ale w sumie przynajmniej daje to jakąś nadzieję, że droga rzeczywiście coś pozwoli jej "pozałatwiać" w głowie i w sercu. 

Bo z drugim filmem jest nawet większy kłopot. 

 

  

"Wszystko za życie" jest bowiem filmem lepszym, ciekawszym, ale też dużo bardziej (dla mnie) wkurzającym. Budowanie legendy  i inspirowanie innych młodych ludzi do podobnych wariactw budzi we mnie jakiś spory niepokój. 

Chris urodził się w dość zamożnej amerykańskiej rodzinie, skończył szkołę, ale zamiast podjąć jakąś dobrą pracę po studiach, wszystkie oszczędności przekazywane mu przez rodzinę "na dobry start", oddaje na cele charytatywne i wyrusza na wędrówkę, próbując zacierać za sobą ślady. Najchętniej pozbyłby się dawnej tożsamości i zaczął zupełnie nowe, wolne życie. 

I film daje nam właśnie taką iluzję - że jest to możliwe, że takich wolnych duchów krążących po świecie jest sporo, że dopiero wtedy człowiek jest szczęśliwy gdy nie martwi się o jutro. Liczy się dziś. Pracujesz byle zarobić na wyżywienie, a gdy masz ochotę ruszyć dalej, o prostu to robisz, bo nie musisz się z nikim liczyć, nie jesteś do nikogo przywiązany. To mnie zadziwiało w tym filmie - mimo różnych dobrych i głębszych relacji jakie nawiązywały się w trasie z różnymi ludźmi, nasz Supertramp wszystko odrzucał, za ideał uznając życie samotne w kompletnej głuszy, na Alasce. 

O ile "Dzika droga", miała wymiar motywacyjno-terapeutyczny, to "Wszystko za życie" jak dla mnie jest pseudo filozoficznym bełkotem. Zamiast jakiegoś duchowego misterium, szczęścia płynącego z życia w zgodzie z naturą, odrzucenia wszystkiego co dzisiejszy świat uznaje za wartość, chłopak mam wrażenie, że ucieka przed odpowiedzialnością, przed relacjami. Goni za jakaś ułudą, która gdy się jej bliżej przyjrzeć, jest dziś jedynie zabawą w survival. Co z tego czy trwa ona tydzień, czy miesiąc? To niewiele zmienia. Bo prawdziwą pustynię do medytacji można zbudować przecież w sobie, niezależnie od otoczenia, od warunków jakie nas otaczają...   

Czym jest prawdziwa wolność? Co daje szczęście w życiu?

Świetne zdjęcia, soundtrack, kusząca opowieść o włóczędze. I dopiero koniec może przynieść trochę otrzeźwienia.