Teoria wszystkiego, czyli który plakat i którą historię Ty byś wybrał?

Coś się namnożyło wśród nominowanych biografii w tym roku, nieprawdaż? Ale mimo tego, że to zwykle dobry materiał na przebój kasowy, rzadko okazuje się, by to przełożyło się na wielkość filmu, na to czy jest wart zapamiętania. I podobnie jak w przypadku Gry tajemnic, mam wrażenie, że zmarnowano potencjał materiału, skupiając się na jakimś fragmencie obrazu, a tracąc możliwość pokazania widzom tego co dużo ciekawsze. Możemy oczywiście spierać się na ile dało by się pokazać na ekranie prace i teorie Hawkinga, nazywanego jednym największych umysłów naszych czasów. Ale do cholery nie spodziewałem się, że zamiast opowieści o ciekawym człowieku i jego przenikliwym intelekcie, otrzymam dość banalne romansidło. No może przesadzam - melodramat. Bo do tego sprowadzić można "Teorię wszystkiego". Zamiast filmu, który byłby realizacją tego co na plakacie z prawej strony, dostajemy ten z lewej. I chyba jedynie Eddi Redmayne ratuje całość.

Zero kontrowersji, jakiegoś napięcia, nawet dramat przecież wszystkim znany, więc trudno mówić o większych emocjach. Choroba (stwardnienie zanikowe boczne) dopada młodego doktoranta Stephena Hawkinga praktycznie na początku jego kariery w Cambridge. Pewnie gdyby nie wsparcie otoczenia i silna osobowość, nie byłoby tych wszystkich późniejszych prac, odkryć. Nietrudno się załamać, gdy ciało odmawia ci posłuszeństwa, gdy w którymś momencie nawet tracisz możliwość mówienia, a lekarze dają ci góra dwa lata życia. Hawking jakby kompletnie ignorował ten "wyrok" na siebie - żyje już lat 50. Dobry żart Pana Boga, zwłaszcza że słynny astrofizyk i spec od kosmologii jest też mocno deklarującym się ateistą. 

Ile w tym jego determinacji, a ile pracy i zaangażowania osób jemu bliskich, możemy się dowiedzieć właśnie z tego filmu. Powstał na podstawie książki jego pierwszej żony, która spędziła z nim 30 lat, trochę więc tłumaczy to fakt na co położony został nacisk w scenariuszu. Wszystkie odkrycia, praca naukowa jest trochę na drugim planie, a na pierwszy wysuwa się życie rodzinne i dramat zmagania się z chorobą, nie tylko samego Hawkinga, ale przede wszystkim jego towarzyszki życia Jane. Bliskość i gorące uczucie jakie było między nimi z czasem trochę się wypala, ustępując pod naporem codzienności, rutyny, zmęczenia. Ale przynajmniej jej uczucia pokazano wyraźniej, bo przy postaci głównego bohatera, prawie ich nie ma - to cierpiący, ale zawsze pełen optymizmu, chodzący wzór motywacji dla wszystkich chorych. Ba, nawet potrafi świetnie zadbać o swoje potrzeby i zmienić partnerkę na "lepszy model" bez cienia skrupułów.

I o tym jest właśnie ta historia. Dość poprawnie i powiedziałbym nawet nudno opowiedziana, z niewielkimi przebłyskami ironii i poczucia humoru, z jakich słynie autor "Krótkiej historii czasu".

Wspomniałem, że trochę ratuje całość rola Redmayne'a, bo chwilami jest naprawdę bardzo przekonujący, ale powiedzcie sami: czy to kwestia jedynie umiejętności aktorskich, czy po prostu zawsze tego typu role budzą ogromne emocje i pozostają w naszej pamięci na dłużej. 

PS A za wprowadzenie w ciągu jednego roku dwóch filmów na nasze ekrany pod tym samym tytułem, dystrybutorom należą się po prostu bęcki.