Sęp, czyli produkt hollywoodopodobny

Obiecywałem, że dziś będzie o naszej krajowej produkcji sensacyjno-kryminalnej i widzę, że robi mi się z tego cykl - w kolejce jeszcze produkcja francuska, która wchodzi na ekrany w tym tygodniu. Ale jutro chyba dla odmiany jednak zrobię notkę na temat muzyki. 

O Sępie było głośno - oto po latach obwieszcza nam się wreszcie produkcję na światowym poziomie, która trzyma w napięciu, zapiera dech i wali po głowie. Cóż - można jedynie współczuć tym, którzy się dali nabrać na te reklamy, bo w sumie "Sęp" przy produkcjach zachodnich wypada raczej marnie. Głównie mam żal do scenariusza - nie tylko tylko chwilami śmieszy, ale też prawie przez cały film normalnie przynudza. Nie pomogą fajerwerki, bluzgi i znane twarze, jeżeli twórcy nie bardzo wiedzą jak co z czym skleić żeby się trzymało kupy i jak utrzymać uwagę widza.

Zacznijmy od początku - oto z sali sądowej znika jeden z groźniejszych przestępców. Policja jest kompletnie bezradna, wszystko wskazuje na robotę bardzo sprawnej ekipy i pojawiają się podejrzenia, że to wydarzenie łączy się w jakiś sposób z podobnymi dziwnymi "zniknięciami" morderców, gwałcicieli i psycholi z ostatnich kilku lat. Specjalnie powołany zespół pod kierownictwem policjanta zwanego Sępem oraz inspektora Bożka (słabiutki moim zdaniem Olbrychski), szeroko zastawia sieć, licząc na to iż ktoś z tych "zaopiekowanych" bandytów skontaktuje się z rodziną, lub pojawią się jakieś żądania za nich okupu. Wydaje się, że są już blisko rozwiązania, pytanie tylko czy to co mają, nie jest tylko zmyłką, która ma odwrócić ich uwagę.

Żebrowski w roli głównej - policjanta, który jest raczej typem intelektualisty niż Bonda (choć trenuje ostro) - wypada trochę mimozowato, a już zupełnie śmieszy gdy przed tablicą dochodzi do "genialnych" odkryć. To co w książce pewnie fajnie można by było oddać jako proces dedukcji tu wypada raczej zabawnie. Jest parę szybszych akcji, kilka dobrych pomysłów, ale całość jakoś miałem wrażenie, że rozłazi się w szwach. I nie chodzi mi tylko o pytania na temat prawdopodobieństwa np. tego, że po otrzymaniu SMSa z informacją iż mają szukać w lesie 20 km za Otwockiem, grupa rozciągnięta na 60 metrów coś znajdzie, albo że nikt nie zwróci uwagi na ludzi, którzy w biały dzień włażą z dźwigu przez okno, a potem wynoszą stamtąd ciało. Raczej chodzi mi o to, że te różne lepsze lub gorsze pomysły nie tworzą spójnej całości, a zakończenie (było do przewidzenia gdy tylko padło hasło bliźniak genetyczny) strasznie mnie rozczarowało. Do tego banalny wątek kobiety, która pojawia się w życiu bohatera (Przybylska), zbyt słabo rozwinięty wątek dotychczasowego partnera (Małaszyński), pewnie można by tak długo ciągnąć. Szkoda. Punkt wyjścia i pomysł całkiem ciekawy (przecież Wam nie zdradzę), ale potem ewidentnie mam wrażenie, że zbyt wiele osób władowało tam swoje pomysły. Nawet z dylematu moralnego, który zostaje postawiony na końcu pozostaje jedynie wydmuszka. Aktorsko nie jest najgorzej, ale co z tego...
Widz ma nie tyle wrażenie przesytu, co po prostu w którymś momencie zaczyna się wyłączać, czekając tylko na to co zafunduje mu się na koniec. Sensacja bez emocji? Niby zagadka jest, ale zabrakło czegoś by widz chciał ją rozwiązywać razem z bohaterem. Jedynie muzyka Archive dawała tam trochę życia - nie była przebojowa, jak często się to robi za oceanem, ale miała niezły pazur.