Uwikłanie, czyli co wy zrobiliście?

Pisałem już, że nadrabiam różne filmowe zaległości? W telewizorku w ramach przeprosin od NC+ za całe zamieszanie z umowami doszedł mi Canal+ i AleKino, więc sporo tytułów do upolowania... Jak się doliczyłem to już 466 film, któremu poświęcam notkę na blogu. Trochę tego jest... A jaka frajda wrócić do niektórych notatek :)

Co mam napisać o Uwikłaniu, żeby nie połamać klawiatury ze złości? Książkę Miłoszewskiego uważam za naprawdę niezły materiał, ale przecież tu wszystko jest na opak - zamiast faceta, mamy kobietę, zamiast dziennikarki - policjant, zamiast Warszawy - Kraków i tak by można ciągnąć - zostały nazwiska i ogólny zarys. Małopolska zaciera ręce, bo zyskała ładne obrazki miasta i okolic, a więc darmową reklamę (oczywiście policjanci i prokuratorzy są tak majętni w naszym kraju, że umawiają się w najlepszych kafejkach przy rynku, żeby mieć ładny widok), ci co czytali powieść wolą zapomnieć jak najszybciej o filmie, a ci co nie czytali zastanawiają się o co tu biega... No bo niby jest morderstwo, ale żeby poskładać elementy układanki i odgadnąć jaki związek ofiara miała z całą rozwijającą się potem intrygą, to już trzeba nie lada geniuszu. Ja rozumiem uproszczenia w filmie, ale zlitujcie się - nie da się robić czegoś byle jak, licząc, że widz przyjmie coś na wiarę, albo sobie doczyta...

Przejdzie mi to przez gardło? Prokurator Agata Szacka (przeszło z trudem) - w tej roli Maja Ostaszewska, oraz cyniczny komisarz Smolar (Marek Bukowski) spotykają się po latach w jednym śledztwie (wcześniej romansowali na studiach). Sprawa morderstwa jednego z pacjentów grupy terapeutycznej (terapia ustawień Hellingera jest ciekawą ale bardzo kontrowersyjną metodą) nie jest prosta - brak motywu, powiązań, dowodów. Drążenie w przeszłości ofiary i trochę intuicyjne strzelanie hipotezami na oślep średnio przynosi efekty. Ale oczywiście w filmie żeby było szybciej możemy pomóc akcji - mimo braku zagrożenia, grupa ludzi z dawnych służb specjalnych, sami będą włazić w oczy pani prokurator, żeby szybciej powiązała fakty, a oni będą mogli zaproponować łapówkę w zamian za zatuszowanie sprawy... Cała świetnie poprowadzona w książce intryga, tu mam wrażenie, że jest nie tylko strasznie toporna, ale i zagrana jakoś tak drętwo (np. Pieczyński), że momentami aż boli. 

Jacek Bromski nie tylko zmarnował ciekawego bohatera jakim jest Szacki, machnął ręką na fajne klimaty i tło społeczne, które pojawiały się obok całego śledztwa w powieści, to jeszcze mam wrażenie, że nawet nie bardzo potrafił wykorzystać dynamit jakim był wątek silnej, współcześnie działającej i mającej ogromne możliwości organizacji panów ze PRL-owskich służb bezpieczeństwa. Wątek kuszący, bo przecież wszyscy domyślamy się, że towarzystwo miało możliwości, pieniądze i świetną broń w postaci teczek, tak by spokojnie urządzić się po 89-tym. To nie są wymysły ani spiskowa teoria dziejów, ale do postawienia takich hipotez, wystarczy odrobina zainteresowania doniesieniami medialnymi i umiejętność kojarzenia faktów. Aż dziw, że te sprawy są tak mało obecne w literaturze czy filmie w naszym kraju. Niestety produkcję panów Bromskiego/Machulskiego uważam za próbę podjęcia tematu raczej zmarnowaną (szczególnie finał)... Choć na tym tle i tak bawi zajadłość naczelnego Gazety Wybiórczej, który atakował ten film za to, że mąci Polakom w głowach, bo demonizuje wpływ dawnego aparatu bezpieczeństwa. Czyżby nawet nieśmiałe próby wzmiankowania o takich podejrzeniach w popkulturze były zakazane?

Wyszło mocno przeciętnie. Podstawowy zarzut - nie czuje się tu prawie żadnego napięcia, a nawet coraz mocniejsze naciski na naszych bohaterów, by zakończyli śledztwo, niespecjalnie przekonują nas w tym, że mamy do czynienia z realnymi ludźmi, którzy posługują się w swych działaniach logiką, a nie marionetkami naszkicowanymi na szybko przez scenarzystów.   

Pewnie bym się tak nie gotował, gdybym nie czytał książki. Ale czytałem i nie mogę się nadziwić, jak można zepsuć taki fajny materiał.