Tost. Historia chłopięcego głodu - Nigel Slater, czyli spragniony uczuć

Okładka jaką widzicie obok jest związana z filmem, ale o nim innym razem, a dziś o książce, która była przedmiotem niedawnego konkursu u mnie. Prawdę mówiąc, ponieważ nie posiadam w domu dostępu do Kuchnia TV postać Nigela Slatera do niedawana była więc dla mnie kompletnie nieznana, ale nie tak dawno wyczaiłem jego programy na BBC i muszę przyznać, że są całkiem smakowite, a on sam jest postacią ciekawą i wyrazistą. W Wielkiej Brytanii jest uznawany za jednego z najlepszych, kto wie może i do nas kiedyś dojdzie moda na jego książki i programy. 

Ta książeczka nie zawiera jednak bynajmniej przepisów, choć pełna jest smaków, zapachów i kolorów jedzenia. To autobiografia, a raczej uporządkowane choć fragmentaryczne zapiski gdzie wspomnienia z dzieciństwa zawsze jakoś kojarzą się z jedzeniem. To ono jest tu tematem przewodnim i towarzyszy autorowi na każdym kroku.

Muszę przyznać, że nie jest to książka jakiej bym się spodziewał. Wspomnienia często pisane są tak aby podzielić się z innymi albo tym jak dzieciństwo było trudne i gorzkie, albo też ciepłem i miłością jakich doświadczaliśmy. Tymczasem w tych krótkich rozdziałach odnajdujemy wiele obrazów i scen kompletnie niejednoznacznych, okraszonych chłopięcymi emocjami, ale bez komentarza dorosłego, który by pomógł je wyjaśnić, rozszyfrować. To czytelnik zmuszony jest czasem do interpretacji różnych zdarzeń i często robi to ze sporym zdziwieniem, a nieraz i niesmakiem (np. wujek, który każe dziecku szukać w kieszeniach w swoich obcisłych spodni monet, które dla niego schował i tym się podnieca, albo ogrodnik, który zdecydowanie przekracza granice intymności, ale chłopiec postrzega go jako najbliższego przyjaciela). Dużo tu takich scen. Pojawia się zainteresowanie chłopcami, sporo jest autoerotyzmu i niby różne rzeczy wydają się naturalne z punktu widzenia rozwoju młodego chłopaka, ale te wątki jakoś mało mi pasowały do tych krótkich rozdziałów, miałem wrażenie, że są tam po to by wprowadzić do książki więcej pieprzu, a niewiele wnoszą w poznanie osobowości chłopaka. Niewiele było szkoły, kolegów, tak jakby całe życie sprowadzało się do siedzenia w swoim pokoju, albo przy stole w kuchni. Dużo bardziej interesujące były fragmenty dotyczące relacji z matką, tego jak postrzegał jej chorobę i wreszcie odejście, oraz życie z ojcem, który zmusił go do zaakceptowania nowej wybranki.

Czyta się dobrze, ale zabrakło mi trochę poznania Slatera jako dorosłego już faceta - jakim się stał, co dla niego znaczyły te wszystkie doświadczenia. Czasem zabawne, a czasem na pewno bardzo trudne emocjonalnie (np. ignorowanie przez bliskich jakichkolwiek jego prób kulinarnych, z których był tak dumny). Dostajemy do ręki wspomnienia znanego kucharza, ale tak naprawdę nie dowiemy się stąd zbyt wiele o źródle jego pasji i umiejętności. Przypadkowo wybrane z jego życia zdarzenia niewiele tak naprawdę mówią o nim samym, bo komentarza i czegoś bardziej osobistego z punktu widzenia dnia dzisiejszego tu nie ma.

Chyba to co najciekawsze z tej książki to smaki, zapachy i wszystkie te potrawy będące inspiracją każdego z rozdziałów. Dzięki temu poznajemy modę żywieniową lat 60-tych w Anglii :) choć dla nas większość tych potraw będzie raczej mało znana.Opisy tego jak można delektować się każdym kęsem potrawy baaaardzo smakowite!

Trochę sentymentalnie, trochę zabawnie, ale jak dla mnie książka przeciętna. Może dlatego, że zwiodły mnie reklamy, a może dlatego, że czego innego bym oczekiwał od wspomnień faceta, który kocha gotować i jeść?

Książkę wydało wydawnictwo Carta Blanca, a ja przeczytałem ją dzięki firmie Canal Plus.