Bestie z południowych krain, czyli magia nie mieści się w szufladki

Magiczny film. I korzystając z tego, że premiera już niedługo, a dziś i jutro w wielu miastach odbywają się pokazy przedpremierowe, bardzo bym chciał go Wam polecić. Urzekła mnie nie tylko ta prosta historia i sposób pokazania świata z punktu widzenia dziecka. To chyba głównie duża szczerość i naturalność z jaką zagrali to nasi bohaterowie najbardziej powala i sprawia, że ta opowieść ma w sobie tyle uroku. Zarówno ojciec jak i dziewczynka grająca córkę zagrali tak, że spokojnie bym uwierzył, że na co dzień żyją właśnie w takich warunkach, a reżyser wciągnął ich w tę fabułę nie tyle każąc coś odgrywać, ale po prostu nagrywając ich codzienność. 

Co to w ogóle jest? Kino katastroficzne? Dramat społeczny pokazujący ludzi żyjących trochę na marginesie społeczeństwa i których na siłę się "cywilizuje". A może coś z realizmu magicznego - w końcu sporo tu dziecięcej fantazji, która w rzeczywistość wplata nam trochę jej lęków, czy marzeń. Co by to nie było - uwierzcie, że połączenie udane. Debiut Benh Zeitlin to film piękny, niegłupi i wzruszający.

Co Wam więcej powiedzieć by nie zdradzić zbyt wiele. Samą fabułę można by streścić w kilku zdaniach. Na wybrzeżu, żyjąc trochę jak koczownicy z tego co upolują lub wyhodują żyje grupa ludzi - są szczęśliwi i mają w nosie nudne życie w mieście, które odgrodziło się groblą. To życie może niezbyt bogate, ale społeczność trzyma się blisko siebie, nawet dla dzieci urządzono szkołę. Wśród nich żyją nasi bohaterowie - mała dziewczynka Hushpuppy i jej ojciec. Żyją w ruderze, on pije i czasem zostawia ją samą na długi czas, ale to jest jej świat, innego nie zna i nawet nie chce znać. Jak na swój wiek radzi sobie całkiem nieźle, potrafi o siebie zadbać i nie skarży się na swój los. To jest ciekawe w tym filmie - więcej znajdziemy tu humoru i ciepła niż dramatu, choć przecież nieszczęść tu nie brakuje. Nawet ojca Hushpuppy, mimo jego braku odpowiedzialności trudno nie polubić. Gdy przychodzi wielka powódź wraz z córką postanawiają mimo wszystko nie porzucać swego kawałka ziemi.

Opowieść o więziach, o marzeniach, o tym jak przeżywa się stratę świata jaki się znało. Prawie wszystko opowiedziane z wielką wrażliwością, takim troszkę dziecięcym postrzeganiem rzeczywistości, to jej oczyma patrzymy na świat i widzimy co uważa ona za dobre dla siebie, a co ją przeraża. To baśń o życiu w harmonii i bliskim kontakcie z naturą. Baśń o niewinności oraz o dojrzewaniu, gdy jest się świadkiem tej natury umierania.

Trochę przypominał mi się Gdzie mieszkają dzikie stwory?, ale Bestie z południowych krain są filmem dużo ciekawszym i mniej nachalnym - tu się to wszystko chłonie, a potem dopiero człowiek próbuje sobie to wszystko poukładać.

Quvenzhané Wallis jest cudowna, ma w sobie tyle żywiołowości, naturalności i żadnego spięcia przed kamerą, aż trzymam kciuki by miała szansę zagrać jeszcze coś innego, by nie wpisano jej w tę jedną rolę.

Warto pewnie jeszcze dodać coś o nagrodach, ale jeżeli pogrzebiecie w sieci na temat tego filmu, sami odkryjecie co o nim mówiło się w Cannes, albo w Sundance. Premiera 12 października. A ja dziękuję firmie Gutek film za możliwość obejrzenia tego obrazu jeszcze przed premierą.

Magia. I obraz i muzyka i ta gra aktorska. Po prostu magia.

A w szufladki mi się po prostu nie mieści. Dramat? Fantasy? Nieważne. Obejrzyjcie!