Akacje, czyli wrażliwość się budzi przy dźwięku silnika

Ufff już w domciu, i na tydzień spokój z wyjazdami. Zdążyłem dziś jeszcze napisać krótką notkę o filmie Tost. Historia chłopięcego głodu i w wolnych chwilach dalej będę uzupełniał nie tylko bazę rzeczy obejrzanych, przeczytanych, przesłuchanych, ale i miejsca gdzie konkursy są już zakończone, a nie ma jeszcze żadnej recenzji. Co do konkursów - na razie jestem tak zadziwiony niską frekwencją w najnowszej rozdawajce (kryminalno-sensacyjnej), że chyba na dłuższy czas w ogóle zaprzestanę je u siebie organizować. Może robić tak jak inni i po prostu na otrzymywanych do recenzji egzemplarzach korzystać/zarabiać (allegro, filnta lub coś podobnego)? Dotąd miałem frajdę, że książka będzie dalej krążyć i ponieważ zgłaszający się do konkursów często sami prowadzą blogi, miałem też nadzieję, że powstaną kolejne ciekawe recenzje, które będę mógł konfrontować ze swoimi wrażeniami.

Ale ale, dzisiejsza notka miała być nie o konkursie, ale o filmie "Akacje". Filmie przedziwnym.

Ruben - zamknięty w sobie, milczący kierowca ciężarówki zwykle jeździ w długie trasy sam. Ale tym razem poproszony o przysługę zabiera z Paragwaju do Argentyny ze sobą Jacintę - kobietę, która z malutką córeczką jedzie do rodziny (oficjalnie w odwiedziny, ale domyślamy się, że w poszukiwaniu pracy). 

Wspomniałem iż to film przedziwny, bo czyż można wyobrazić sobie coś równie mało interesującego gdy kto by nam o tym opowiadał. Dwoje ludzi i dziecko w ciężarówce. I tyle. Zero muzyki, niewiele dialogów. Zbliżenia twarzy. Milczenie. Jakieś gesty. Dźwięk silnika, który towarzyszy nam przez cały film. Nawet droga wcale nie jest piękna - nie ma krajobrazów, niewiele się dzieje. Monotonia. Niczym w dowcipie Himilsbacha o polskim kinie.

Ale jest też w tym filmie coś cholernie przykuwającego uwagę. Sprawiającego, że te wszystkie rzucane ukradkiem spojrzenia, próby podejmowania rozmowy, rosnące między bohaterami wzajemne zainteresowanie i sympatia stają się równie ciekawe jak najbardziej wciągająca akcja. Jest w tej prostocie coś zaskakująco świeżego i prawdziwego. Nieśmiałość, życzliwość, jakieś serdeczne odruchy, to wszystko pokazane tak naturalnie, że prawie w tym uczestniczymy. 

Dwoje zupełnie sobie obcych ludzi. Ludzi doświadczonych przez los. Trochę smutnych. Zamkniętych w sobie. I oto na naszych oczach, nie jak to zwykle bywa w filmie za pstryknięciem palca, ale zupełnie jak w rzeczywistości - bardzo powoli, niespiesznie, nieśmiało otwierają się ich skorupki i zaczynają się sobie przyglądać. Kobieta i dziecko, które najpierw dla Rubena są nieznośnym ciężarem i kłopotem (hałaśliwym i smrodliwym jak to z niemowlakami bywa), stają się mu się w pewien sposób bliskie, chciałby okazać im jakoś swoją życzliwość, naprawić swój wcześniejszy chłód. To wychodzenie ze skorupy nie jest łatwe - widzimy też sytuacje gdy Ruben niczym okrutnie zraniony nagle się wycofuje. Ale też choć dużo go to kosztuje, widzimy też, jak bardzo przeżywa te małe radości, gdy odczuwa na sobie czyjeś zainteresowanie, sympatię. To malutka dziewczynka najszybciej rozkruszy jego serce i zbliży ich do siebie, ale widzimy jak bardzo oboje tego potrzebowali, pragnęli.       

Ciekawe jest to, że ta cisza w którymś momencie już nie przeszkadza, że chłoniemy ją niczym najlepszą muzykę, a uświadomiłem ją sobie mocno dopiero w momencie napisów. Wcześniej - tak bardzo dałem się wciągnąć w ten niespieszny rytm, w te zdjęcia, że być może nawet by mi przeszkadzała i burzyła prawdziwość tych scen. Już dawno o uczuciach nikt nie opowiadała tak prawdziwie i prawie bez słów. Okazuje się, że one wcale nie są takie potrzebne byśmy widzieli, rozumieli, czuli to co się dzieje na ekranie.

No to teraz sami musicie zdecydować, czy jesteście gotowi na taki seans :) Nie bójcie się, że zostaniecie posądzeni o Coelhizm i zachwyty nad głębią czegoś bardzo prostego. Czasem po prostu warto spojrzeć na "inne" kino. Bo ono ma do powiedzenia znacznie więcej niż to komercyjne gdzie wszystko jest dopięte na ostatni guzik, błyska, urzeka i świetnie brzmi nam muzyczka w tle.