Ktoś we mnie - Sarah Waters, czyli wszystkiego po trochu, ale za to jaki efekt

Dawno nie było o serialach? No to niedługo napiszę o Belfrze (podoba się), a na razie zerknijcie na notkę o "Hap i Leonard".

A dziś autorka, której dotąd nie znałem, ale muszę powiedzieć, że Sarah Waters oczarowała mnie tym w jaki sposób potrafi stworzyć słowami pełną niepokoju atmosferę. I nawet jeżeli inne powieści nie są w podobnym stylu (spodziewam się tego), to przecież umiejętności operowania językiem literackim tak łatwo się nie traci? Tu balansuje na pograniczu czegoś rozrywkowego, powieści grozy (Poe się kłania, takie bardzo klasyczne straszenie), więc tym bardziej ciekawe jak sobie radzi z poważniejszymi tematami. Emocje i myśli swoich bohaterów potrafi oddać wyśmienicie.
Z czym mi się kojarzyła na początku ta powieść? Z serialem „Downton Abbey”, atmosferą wielkich, tajemniczych dworów i posiadłości, tą nutą wyższości i klasy, tak charakterystyczną dla brytyjskiej arystokracji.
Tyle, że ten świat po drugiej wojnie światowej odchodzi przecież w przeszłość, mało kto mógł pozwolić sobie na utrzymanie swoich rezydencji i poziomu życia na podobnym poziomie jak w przeszłości. Mamy więc powoli popadającą w ruinę posiadłość i jej właścicieli, którzy również popadają w coraz większą rozpacz. Do nas należą domysły czy za nadciągającą katastrofą, stoją bardziej problemy psychiczne, czy jednak jakieś siły paranormalne. 
Jedno wiem na pewno - ciarki chodzą po plecach. Klimat tej powieści, sekrety, które wyczuwamy gdzieś przez skórę, sprawiają, że ciężko się od nie oderwać.



Choć główną postacią książki i jej narratorem jest doktor Faraday, prowadzący niewielką praktykę na prowincji i marzący wreszcie o bogatszych pacjentach, to prawdziwym bohaterem tej historii jest dom.  Najpierw przyglądamy mu się oczyma małego chłopca – lekarz wspomina swoje dzieciństwo i fascynację ogromem tej budowli, jej wspaniałością i przepychem. Dzięki matce, która tu pracowała, miał okazję zaglądać w różne jego miejsca, choć przecież robił to po kryjomu. Teraz, po latach, ma okazję wrócić i zobaczyć zupełnie inny obraz tego samego domu. Ubożejącej rodzinie Ayresów ciężko utrzymać dwór, który coraz bardziej niszczeje. Nie tylko musieli zrezygnować ze służby, ale i sami ciężko pracują, wyprzedają ziemię, powoli tracąc nadzieję na to, iż posiadłość uda się utrzymać dla następnego pokolenia. Zwłaszcza, że póki co nie widać na nie perspektyw. Dzieci zmarłego pułkownika, choć dorosłe, dziwaczeją mieszkając z matką i nie wystawiając nosa poza posiadłość.

Powieść obyczajowa? Romans? Dramat? Powieść grozy? Prawdę mówiąc wszystkiego po trochu, a całość łączy wszystkie te wątki w coś bardzo smakowitego i wciągającego.