Raj. Nadzieja, czyli Seidl po raz trzeci o cnotach

Znowu dylemat - co wybrać z różnych szkiców notek, by szybko skończyć i wrócić do przerwanej lektury. Ostatnio jakoś tyle się dzieje, że nie ma czasu na czytanie i trudno bym był z tego powodu szczęśliwy. Zwłaszcza, że spadająca temperatura wyraźnie wpływa na moje zniechęcenie, by tak jak dotąd czytać na przystankach. Czyżby na sezon zimowy w komunikacji przyszło mi przerzucić się tylko na audio? 

Na szczęście okazji by zakosztować trochę kultury też nie brakuje - wczoraj dwa seanse w kinie, jutro kolejny na zaproszenie z młodszą córką, odebrana paczka z 3 książkami z wydawnictwa "Dowody na istnienie" (czekam na czwartą), a dziś Targi książki historycznej. Ech, żeby tylko kasy więcej... Chodziłem po tych stoiskach, oczy mi się świeciły do różnych tytułów, nabrałem ulotek i tylko powtarzałem sobie: przyjechałeś tylko na wymienialnię, nic nie kupujesz... Ale jak zobaczyłem Kołodziejczaka i tak się nie powstrzymałem. Autograf do kolekcji. Chyba zrobię specjalną zakładkę, by zamieszczać tam takie perełki. 

Dzisiejsza notka kończy wpisy o trylogii Urlicha Seidla. Poprzednie znajdziecie w zakładce obejrzane pod literką R.

Miłość - zobaczyliśmy olbrzymią pustkę i poszukiwanie namiastki prawdziwego uczucia, nawet za pieniądze. Wiara - potraktowana została bardzo powierzchownie jako ucieczka przed problemami w dziwny świat natręctw i symboli. A nadzieja?

Gdy widziałem wcześniejsze zwiastuny filmu, podejrzewałem, że rzecz będzie tyczyła się tego jak w dzisiejszym świecie narzuca się kanon tego co piękne, co normalne i ile trudu trzeba ponieść, żeby tego ideału sięgnąć. Tymczasem bohaterzy (i bohaterki, bo to one są w centrum uwagi) filmu - nastolatki z nadwagą wysyłane przez rodziców na obóz, by tam spaliły jak najwięcej kalorii i zaczęły wyglądać "jak ludzie", nie mają specjalnie kompleksów, którymi by się zadręczały. Czujemy, że wywierana jest na nich spora presja, ale próbują radzić sobie z nią tak jak umieją - po prostu szukają na przyjaciół ludzi z podobnymi "defektami", które by ich akceptowały. To nawet nie sam wygląd staje się tu głównym motorem pchającym do działania, a raczej chęć zaznania szczęścia, bycia kochanym, pożądanym. Nawet jeżeli jeszcze niewiele doświadczyli, to w ich rozmowach seks jest wciąż obecny, w żartach, popisywaniu się, marzeniach.

Nadzieja, że coś się przydarzy. Że czegoś doświadczę. 

Nie do końca rozumiem co to miałoby być, ale chcę mieć to za sobą.

Z kim o tym można porozmawiać? Kto może zrozumieć? Matka (poznana w części pierwszej), ciotka (w drugiej)? Wszystko wskazuje, że nastolatki nie znajdując w swoim otoczeniu wsparcia dorosłych, rozmawiają o takich sprawach jedynie między sobą.  

Może nie ma w ich ciałach zbyt wiele z dziecięcej delikatności, to przecież czujemy, że to jeszcze dzieciaki - nawet jeżeli ciało jest dojrzałe, to emocjonalność wciąż pozostaje daleko w tyle. Niby nie ma tu scen, dosłowności jak w poprzednich dwóch częściach, wszystko jest bardziej niedopowiedziane, ale nie znaczy, że temat jest mniej poruszający.  

No i tej zdjęcia z różnych zajęć realizowanych w ośrodku, tak kontrastujących z delikatnością scen, w których jedna z dziewcząt stara się osiągnąć swój cel.

Trzy obrazy, które łączą nie tylko bohaterki, ale i pewne przesłanie. Oto jak daleko nasza europejska kultura oddaliła się od wartości, jak spłyca ich rozumienie, jak błądzi po omacku, za skarb biorąc to co jest jedynie marnym ochłapem.